Το ενετικό φρούριο Κούλες
Ηράκλειο
Το Ηράκλειο είναι η μεγαλύτερη πόλη στην Κρήτη και βρίσκεται στη μέση περίπου της βόρειας ακτής του νησιού. Το Ηράκλειο έχει πληθυσμό 131.000 κατοίκους (απογραφή του 2001), αλλά υπολογίζεται ότι στον δήμο Ηρακλείου μαζί με τον γειτονικό δήμο Αλικαρνασσού (κοντά στο αεροδρόμιο) κατοικούν περίπου 200,000 άνθρωποι σήμερα.
Το 1908 ιδρύθηκε η Βικελαία Βιβλιοθήκη Ηρακλείου η οποία εγκαταστάθηκε στα ισόγεια δωμάτια του κτηρίου του Νομαρχιακού Καταστήματος. Ο λόγιος και κοσμοπολίτης Δημήτριος Βικέλας, ο οποίος γεννήθηκε στη Σύρο το 1835, δώρισε στον Δήμο Ηρακλείου την πλούσια και πολύτιμη βιβλιοθήκη του. Μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει ακόμη σαφές γιατί τη δώρισε στο Ηράκλειο την προσωπική του βιβλιοθήκη και όχι στη γενέτειρα του τη Σύρο ή την πόλη της καταγωγής του, Βέροια. Οι απαντήσεις που συνήθως θέτονται είναι πως ο Βικέλας ενθουσιάστηκε με τους θησαυρούς που αποκαλύφθηκαν κατά τις αρχαιολογικές ανασκαφές στην Κρήτη καθώς και η επίσκεψη του στο Ηράκλειο λίγο πριν πεθάνει. Το 1912, έπειτα από απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, καταγράφηκαν στην Βικελαία Βιβλιοθήκη 1.130 τόμοι βιβλίων του Φιλεκπαιδευτικού Συλλόγου Ηρακλείου, ο οποίος ιδρύθηκε το 1880 και συγκέντρωσε αρκετά ενδιαφέροντα για τη Κρήτη βιβλία. Το 1920, η βιβλιοθήκη μεταφέρθηκε στα τρία ισόγεια βορινά δωμάτια του Δημαρχιακού Μεγάρου και στεγάστηκε εκεί μέχρι το 1932, που μεταφέρθηκε στο Δημοτικό Μέγαρο των Ακτάρικων και εκεί έμεινε μέχρι την Γερμανική κατοχή. Η ανάπτυξη της βιβλιοθήκης ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 με προσκτήσεις υλικού και συντήρηση αρχείων.
Τα Λιοντάρια στο Ηράκλειο είναι η πλατεία με την Κρήνη Μοροζίνι, το περίτεχνο ενετικό συντριβάνι με τα 4 λιοντάρια, που από το στόμα τους αναβλύζει νερό. Η Κρήνη Μοροζίνι βρίσκεται στην Πλατεία Ελευθερίου Βενιζέλου στο κέντρο του Ηρακλείου, αλλά για τους Ηρακλειώτες η ονομασία αυτή είναι άγνωστη και συνήθως αναφέρονται σε αυτή σαν την Πλατεία Λιονταριών ή για συντομία Λιοντάρια.
Η κρήνη με τα λιοντάρια είναι ένα από τα σπουδαιότερα μνημεία που κληροδότησαν οι Ενετοί στο Ηράκλειο. Οταν κατασκευάστηκε πρόσφερε λύση στο πρόβλημα ύδρευσης της πόλης, και αναφέρεται ότι τροφοδοτούσε τους πολίτες με 1.000 βαρέλια νερό ημερησίως.
Ο Αγιος Τίτος...το 961 ο Νικηφόρος Φωκάς έδιωξε τους Άραβες από την Κρήτη κάνοντάς την εκ νέου τμήμα της κραταιάς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Τότε πρέπει να χτίστηκε ο πρώτος ορθόδοξος ναός του Αγ. Τίτου, ώστε να αναζωπυρωθεί η χριστιανική πίστη και παράδοση στην Κρήτη, που είχε πέσει σε ύφεση λόγω της κατάκτησης από τους Αραβες πειρατές.
Ο Άγιος Τίτος ήταν μαθητής του Αποστόλου Παύλου και πρώτος επίσκοπος Κρήτης. Η πρώτη εκκλησία αφιερωμένη στο όνομά του ήταν αυτή στην παλιά πρωτεύουσα Γόρτυνα, που στέγαζε και τη μητρόπολη του νησιού μέχρι την καταστροφή της από σεισμό και τη μεταφορά της πρωτεύουσας από τους Άραβες (828) από τη Γόρτυνα στο Χάνδακα (Ηράκλειο).
Ο Αγιος Τίτος.........Στο νέο ναό μετέφεραν την κάρα του Αγίου Τίτου, τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Μεσοπαντίτισσας και άλλα ιερά κειμήλια από το ναό της Γόρτυνας. Όλα αυτά με την πτώση του Ηρακλείου στους Τούρκους μεταφέρθηκαν στη Βενετία, όπου υπάρχουν και σήμερα, με εξαίρεση την κάρα του Αγίου Τίτου που επιστράφηκε στο Ηράκλειο και βρίσκεται σήμερα στο ναό.
Το Δημαρχείο του Ηρακλείου ή αλλιώς,Λότζια....Η Λότζια (Loggia) βρίσκεται επίσης στο κέντρο του Ηρακλείου, στην οδό 25ης Αυγούστου, λίγα μέτρα παρακάτω από τη Βασιλική του Αγίου Μάρκου και τα Λιοντάρια. Η Λότζια είναι ένα κομψότατο οικοδόμημα, από τα ομορφότερα μνημεία που έχει να αναδείξει η ενετική αρχιτεκτονική στην Κρήτη.
Η Λότζια που σώζεται σήμερα στο Ηράκλειο, χτίστηκε το 1626-28 από τον Φραγκίσκο Μοροζίνι, αυτόν που επίσης έχτισε την κρήνη με τα λιοντάρια (κρήνη Μοροζίνι) στην πλατεία Ελευθερίου Βενιζέλου. Πρόκειται για την τέταρτη και τελευταία Λότζια που χτίστηκε στην περίοδο της ενετοκρατίας, ενώ για τις προηγούμενες τρεις ελάχιστες πληροφορίες σώζονται για να μπορεί κάποιος να αποκτήσει μία ικανοποιητική εικόνα.
Για να αντιληφθεί κανείς την πραγματικότητα ενός τόπου είναι απαραίτητη η γνώση της διαδρομής του στο χρόνο. Μέσα από την κατανόηση του παρελθόντος μπορεί να φωτιστεί καλύτερα το παρόν και να προδιαγραφεί το μέλλον.
Στα 3.000 περίπου χρόνια ζωής του, το Ηράκλειο έχει να επιδείξει μια πολυτάραχη ιστορία. Πότε κατοικήθηκε για πρώτη φορά ο χαμηλός λόφος, που σήμερα είναι το κέντρο της πόλης του Ηρακλείου, δεν είναι γνωστό με χρονολογική ακρίβεια. Άλλωστε στην αρχαιότητα το κύριο αστικό κέντρο ήταν η Κνωσός.
Οσο για το όνομα Ηράκλειο, αυτό πιθανότατα προέρχεται από τον Ιδαίο Ηρακλή, τον μυθικό πατέρα των Ολυμπιακών Αγώνων.
Χανιόπορτα....Η Πύλη αυτή, κατά την Ενετοκρατία ένωνε την πόλη του Χάνδακα με το δυτικό τμήμα της εκτός Τειχών Πόλης και το όνομά της οφείλεται στη μικρή εκκλησία του Παντοκράτορα που βρισκόταν στο εσωτερικό της κοντά στην είσοδο. Πάνω από την Πύλη υπάρχει ανάγλυφο με τη μορφή του Παντοκράτορα σε μετάλλιο, με λατινικούς χαρακτήρες και από κάτω, ο γνωστός λέοντας, σύμβολο της Ενετικής Δημοκρατίας.
Χαρακτηριστικό της πύλης είναι η διπλή χρήση, από δυο χωριστές εισόδους στη πρόσοψη που οδηγούσαν σε δυο θολωτούς διαδρόμους. Ο αριστερός εξυπηρετούσε αποκλειστικά την είσοδο - έξοδο των πολιτών, ενώ ο δεξιός οδηγούσε στη "νότια χαμηλή πλατεία" του προμαχώνα και είχε καθαρά στρατιωτική χρήση καθώς εκεί τοποθετούνταν τα κανόνια για την άμυνα της τάφρου.
Η πρόσοψη της πύλης που είναι μνημειακού χαρακτήρα, κατασκευάστηκε το 1567 και ο σχεδιασμός της οφείλεται στο σπουδαίο Ενετό αρχιτέκτονα Michele Sanmicheli.
Ο ναός της Σιναϊτικής μονής της Αγίας Αικατερίνης, βορειο-ανατολικά του Αγ. Μηνά, ήταν παλιότερα μετόχι της ομώνυμης Μονής του Σινά, που τον παραχώρησε στο Μητροπολιτικό ναό του Αγίου Μηνά το 1924.
Η μονή της Αγίας Αικατερίνης ιδρύθηκε γύρω στον 10ο μ.Χ. αιώνα, και το κτίριο που σώζεται σήμερα ήταν ο κεντρικός ναός της μονής. Ο ναός χτίστηκε τον 16ο μ.Χ. αιώνα με εμφανείς επιρροές της ενετικής αρχιτεκτονικής.
Η Αγία Αικατερίνη από το 1967 μέχρι σήμερα στεγάζει μία σπουδαία έκθεση βυζαντινών εικόνων και ιερών λατρευτικών αντικειμένων (χειρογράφων, αμφίων, τοιχογραφιών κ.α.), που αντιπροσωπεύουν έξι αιώνες της ιστορίας της Ορθόδοξης εκκλησίας (14ος - 19ος αιώνας).
Μεταξύ άλλων, στον κατανυκτικό χώρο εκτίθενται έξι μοναδικά έργα του περίφημου αγιογράφου Μιχαήλ Δαμασκηνού, σπουδαίας μορφή της Κρητικής Σχολής.
Στο ναό τελείται ετησίως μία λειτουργία την ημέρα της Αγίας Αικατερίνης, στις 25 Νοεμβρίου. Αν θελήσετε να την επισκεφτείτε, η έκθεση είναι ανοιχτή καθημερινά 9.30-15.30. Υπάρχει εισιτήριο εισόδου.
Ο επιβλητικός ναός του Αγίου Μηνά, ένας από τους μεγαλύτερους στην Ελλάδα, θεμελιώθηκε στις 25 Μαρτίου 1862 ως εκδήλωση ευγνωμοσύνης των Ηρακλειωτών για την προστασία που πρόσφερε ο Αγιος στην πόλη. Η θέση στην οποία χτίστηκε, λέγεται ότι υποδείχθηκε από έναν καλόγερο, στον οποίο παρουσιάστηκε ο Άγιος Μηνάς σε όραμα.
Αρχιτέκτονας του ναού ήταν ο ηπειρώτης Αθανάσιος Μούσης, ο οποίος είχε αναλάβει επίσης τον Αγιο Τίτο και τους στρατώνες στην Πλατεία Ελευθερίας, το κτίριο που στεγάζει σήμερα την Νομαρχία Ηρακλείου και τα Δικαστήρια.
Η ανοικοδόμησή του ναού σταμάτησε στη διάρκεια της επανάστασης του 1866 και συνεχίστηκε το 1883. Η προσπάθεια για την ανέγερση του ναού σε τόσο δύσκολους καιρούς υποστηρίχτηκε από όλους τους Ηρακλειώτες με ενθουσιασμό.
Τα βιτρώ του Αγίου Μηνά.Ο Αγιος Μηνάς καθιερώθηκε πολιούχος του Ηρακλείου την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Η διαφορετική θρησκεία Κρητικών και Τούρκων υπήρξε κύρια αιτία βιαιοπραγιών από τους μουσουλμάνους εναντίων των χριστιανών. Η παράδοση μας λέει ότι το Πάσχα του 1826 ενώ οι χριστιανοί ήταν μαζεμένοι στο ναό και παρακολουθούσαν τη λειτουργία της Ανάστασης, όχλος μουσουλμάνων προετοίμαζε σφαγή εναντίον τους, η οποία αποφεύχθηκε με την επέμβαση ενός ηλικιωμένου αξιωματικού καβαλάρη. Ο καβαλάρης αυτός έμοιαζε με το πρωτοπαλίκαρο των Τούρκων, τον Αγιάν Αγά, που τους ηρέμησε και τους απέτρεψε από τη σφαγή των χριστιανών. Την επέμβαση αυτή του μυστηριώδη καβαλάρη, οι χριστιανοί την απέδωσαν σε θαύμα του Αγίου Μηνά, πιστεύοντας ότι ήταν αυτός που παρουσιάστηκε στους Τούρκους και όχι ο Αγιάν Αγάς. Ομως, ακόμη κι αν οι Τούρκοι είχαν δίκιο και δεν ήταν ο Άγιος Μηνάς ο έφιππος αξιωματικός, ήταν θαύμα ο Τούρκος διώκτης των χριστιανών (Αγιάν Αγάς) να λειτουργήσει σαν προστάτης τους την τελευταία στιγμή.
Από τότε ο Αγιος Μηνάς απεικονίζεται έφιππος ως Ρωμαίος στρατηγός και τιμάται ως προστάτης της πόλης του Ηρακλείου. Αναφέρει ο Γεώργιος Συλλαμιανάκης, στο βιβλίο του "Αγιος Μηνάς" το 1939, πως όχι μόνο οι Χριστιανοί θεωρούσαν προστάτη της πόλης τον Αγιο Μηνά αλλά και οι Τούρκοι, οι οποίοι αντίκριζαν τον Αγιο με φόβο και σεβασμό.
Το παρεκκλήσι,ο πρώτος ναός του Αγίου Μηνά...............Μπροστά από τον ναό του Αγίου Μηνά υπάρχει μια μεγάλη πλακόστρωτη πλατεία. Δεξιά είναι το κτίριο της Αρχιεπισκοπής Κρήτης, ενώ αριστερά βρίσκεται η πρώτη (μικρή) εκκλησία του Αγίου Μηνά. Η πρώτη εκκλησία του Αγίου Μηνά, ο μικρός Αγιος Μηνάς όπως λένε οι ντόπιοι σήμερα, χτίστηκε το 1735 και στέγασε για πρώτη φορά μετά την τουρκική κατάκτηση, την άστεγη μέχρι τότε μητρόπολη της Κρήτης.
Η Μαρίνα Ηρακλείου, το ενετικό λιμάνι του Ηρακλείου, λειτουργεί σαν καταφύγιο για αλιευτικά σκάφη και σαν μαρίνα για ιστιοφόρα και γιώτ. Ο χώρος είναι περιορισμένος αλλά ο αριθμός των σκαφών που φιλοξενούνται είναι μεγαλύτερος σε σχέση με το παρελθόν, καθώς έγινε καλύτερη εκμετάλλευση του με τη δημιουργία πλωτού προβλήτα για τα γιώτ.
Στη μαρίνα του Ηρακλείου φιλοξενούνται επίσης ο Ιστιοπλοϊκός και ο Ναυτικός Ομιλος Ηρακλείου και συχνά οργανώνονται σχετικοί αγώνες.
Το ενετικό φρούριο Κούλες δεσπόζει στην είσοδο του ενετικού λιμανιού στο Ηράκλειο. Οι Ενετοί το αποκαλούσαν "Φρούριο στη Θάλασσα" (Castello a Mare ή Rocca a Mare), αλλά σήμερα διατηρεί την τούρκικη ονομασία του, Κούλες από το Su Kulesi. Είναι από τα πιο οικεία και αγαπημένα μνημεία της πόλης, σύμβολο του Ηρακλείου.
Σήμερα το φρούριο Κούλες ατενίζει αγέρωχο το Κρητικό πέλαγος θυμίζοντας το μεγαλείο του ενετικού Χάνδακα, ενώ στοιχειώνεται από θρύλους που θέλουν στους εσωτερικούς υγρούς και σκοτεινούς του χώρους να βασανίστηκαν φριχτά οι Κρητικοί επαναστάτες.
Κνωσός
Νότια Οικία
Το νότιο τμήμα του ανακτόρου είναι πολύ κατεστραμμένο και η αποκατάστασή του είναι πολύ αβέβαιη. Ο Evans θεωρούσε πάντως ότι εδώ, στο νοτιοδυτοικό άκρο του, υπήρχε μία είσοδος στην οποία οδηγούσε μία μεγαλοπρεπής άνοδος με σκαλοπάτια και κιονοστοιχία δεξιά και αριστερά.
Κατεβαίνοντας αριστερά διακρίνεται η "Νότια Οικία". Εχει αποκατασταθεί και διακρίνονται οι τρεις όροφοί της. Στο σπίτι επαναλαμβάνονται αρκετά από τα αρχιτεκτονικά και διακοσμητικά στοιχεία που υπάρχουν στο ανάκτορο (δεξαμενή καθαρμών", δωμάτιο με πεσσούς, συχνή χρήση γυψόλιθου κ.ά. Γι' αυτό θεωρείται ότι θα πρέπει να ήταν κάποιο ξεχωριστό σπίτι της Νεοανακτορικής περιόδου (1700-1450 π.Χ.).
Βόρεια δεξαμενή καθαρμών
Το δωμάτιο αυτό μοιάζει με δεξαμενή. Το δάπεδό του βρίσκεται βαθύτερα από τον γύρω χώρο και κατέβαινε κανείς με μία σκάλα. Η "δεξαμενή" περιβαλλόταν από κίονες και είχε επένδυση με πλάκες από γυψόλιθο, που της έδιναν πολυτελή όψη. Στη σημερινή του μορφή ο χώρος έχει πλήρως αποκατασταθεί από τον Evans.
Αρχαιολογικός χώρος Κνωσού Χώροι με ανάλογη διαρρύθμιση έχουν βρεθεί και σε άλλα σημεία του ανακτόρου της Κνωσού, καθώς και σε άλλα ανάκτορα και σε σημαντικά μινωικά κτίρια της εποχής (1700-1450 π.Χ.).
Δεν είναι γνωστό πως χρησιμοποιούνταν αυτοί οι χώροι. Οπως φαίνεται πάντως από την κατασκευή τους δεν γέμιζαν με νερό ούτε διέθεταν αποχέτευση.
Ο A. Evans θεώρησε ότι χρησιμοποιούνταν για τελετουργίες εξαγνισμού (καθαρμού) και γι' αυτό ονόμασε τους χώρους αυτούς "δεξαμενές καθαρμών".
Ο Evans πίστευε επίσης ότι το ανάκτορο ήταν ένας χώρος ιερός. Γι' αυτό, κατά την άποψή του, η συγκεκριμένη "δεξαμενή καθαρμών" χρησίμευε για τον εξαγνισμό των επισκεπτών που έμπαιναν στο ανάκτορο από την γειτονική βόρεια είσοδο.
Βόρεια είσοδος
Βόρεια αίθουσα με πεσσούς
Ενας υπαίθριος διάδρομος συνέδεε την κεντρική αυλή με τη βόρεια είσοδο. Είχε πλακόστρωτο δάπεδο με έντονη κλίση προς τα βόρεια.
Η διάβαση είναι στενή. Δεξιά και αριστερά δύο υπερυψωμένες στοές, που είναι γνωστές ως "Προμαχώνες".
Ο A. Evans αποκατέστησε τον "Προμαχώνα" της δυτικής πλευράς. Επίσης τοποθέτησε εκεί αντίγραφο μια συμπληρωμένης ανάγλυφης τοιχογραφίας ταύρου. η τοιχογραφία αποτελούσε ίσως τμήμα παράστασης από σκηνή κυνηγιού.
Η διάβαση καταλήγει σε μια μεγάλη αίθουσα με δέκα τετράγωνους πεσσούς και δύο κίονες. Οι πεσσοί και οι κίονες στήριζαν πιθανότατα άλλη μεγάλη αίθουσα στον όροφο.
Ο A. Evans υπέθεσε ότι λόγω της θέσης του προς την πλευρά της θάλασσας, στο χώρο αυτό θα έπρεπε να ελέγχονταν τα προϊόντα του θαλάσσιου εμπορίου που έφθαναν στο ανάκτορο. Γι' αυτό και το ονόμασε "Τελωνείο".
Νότια Προπύλαια
Τα "Νότια Προπύλαια" όπως τα βλέπουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα της αποκατάστασης του A. Evans, ο οποίος τοποθέτησε εδώ τη γνωστή τοιχογραφία του "ρυτοφόρου". Η τοιχογραφία αποικονίζει έναν άνδρα που κρατάει ένα αγγείο για σπονδές (ρυτό). Θεματικά συνδέεται με την "τοιχογραφία της πομπής" που κατά τον Evans κατέληγε εδώ, στα "Νότια Προπύλαια".
Τον προθάλαμο ενός συγκροτήματος δωματίων ο Evans ονόμασε "Αίθουσα του Θρόνου". Η ονομασία οφείλεται στο λίθινο κάθισμα που βρέθηκε στο χώρο πίσω από τον προθάλαμο.
Στον προθάλαμο σώζονται λίθινοι πάγκοι, Ανάμεσά τους αποκαλύφθηκαν τα ίχνη μιας καμένης ξύλινης κατασκευής. Στο σημείο αυτό σήμερα έχει τοποθετηθεί ένα ξύλινο κάθισμα, αντίγραφο του λίθινου που υπάρχει στο διπλανό χώρο.
Μετά τον προθάλαμο ακολουθεί ο κεντρικός χώρος. Δεξιά και αριστερά από το λίθινο κάθισμα υπάρχουν επίσης λίθινοι πάγκοι. Στον ίδιο χώρο βρέθηκαν κομμάτια τοιχογραφιών που απεικόνιζαν φυτά και γρύπες, μυθικά δηλαδή ζώα με σώμα λιονταριού και κεφάλι πουλιού. Η αποκατάσταση της τοιχογραφίας βρίσκεται στο Μουσείο Ηρακλείου. Ο Evans τοποθέτησε εδώ ένα αντίγραφό της.
Δυτικές αποθήκες
Κοιτώντας προς τα κάτω φαίνεται η αρχή του διαδρόμου, με τον οποίο επικοινούν δεκαοκτώ μακρόστενες αποθήκες, εμβαδού 1300 τ.μ.
Στο δάπεδο των αποθηκών και του διαδρόμου υπάρχουν ενενήντα τρεις ορθογώνιες θήκες, οι λεγόμενες "κασέλες". Με βάση τα ευρήματα φαίνεται ότι χρησίμευαν για τη φύλαξη πολύτιμων σκευών και αγγείων. Στο διάδρομο υπήρχαν επίσης μεγαλύτερες θήκες, με επίχρησμα εσωτερικά, ίσως για την αποθήκευση υγρών.
Μέσα από το πούλμαν......κατεβαίνοντας
Μάταλα
Τα Μάταλα έχουν ταυτιστεί με τις τεχνητές σπηλιές που λαξεύτηκαν χιλιάδες χρόνια πριν στους απότομους βράχους, που ορθώνονται στην βόρεια πλευρά του κόλπου και της παραλίας.
Στην πραγματικότητα κανείς δεν είναι βέβαιος πότε δημιουργήθηκαν οι σπηλιές στα Μάταλα. Η επικρατούσα άποψη αναφέρει ότι πρόκειται για Ρωμαϊκούς τάφους, ή και χριστιανικούς – της πρώιμης χριστιανικής περιόδου.
Στην είσοδο του χωριού των Ματαλων υπάρχει αυτό το πανέμορφο γλυπτό ,πάνω σε έναν νεκρό κορμό δένδρου.....
Ωστόσο σε κάποιες από αυτές τις σπηλιές υπάρχουν λαξευμένα κρεβάτια και παράθυρα, καθώς και προστώα, που φανερώνουν έναν άλλο λόγο ύπαρξης: οι ιστορικοί πιστεύουν ότι κάποιες από τις σπηλιές χρησιμοποιήθηκαν και ως κατοικίες στο μακρινό παρελθόν, αλλά και πιο πρόσφατα, όταν έφτασαν στα Μάταλα τα «παιδιά των λουλουδιών».
Οι χίπις ήρθαν από κάθε γωνιά της γης στα Μάταλα και βρήκαν έτοιμες κατοικίες στις σπηλιές. Επίσης εδώ γυρίστηκε η ελληνική ταινία "Η θεία μου η Χίπισσα" με τη Ρένα Βλαχοπούλου.
Η αίσθηση ελευθερίας, η πανέμορφη παραλία, ο φιλόξενος κόλπος και τα καταγάλανα νερά δημιούργησαν το ιδανικό σκηνικό για τους χίπις, που βρήκαν στα Μάταλα τον τόπο όπου μπορούσαν να εκφραστούν, να χαρούν τον έρωτα, να δημιουργήσουν.
Φανταστείτε το πολιτισμικό σοκ που δέχτηκαν οι κάτοικοι στα Μάταλα της δεκαετίας του 1960 και 1970 ζώντας δίπλα στους χίπις με τον ελεύθερο τρόπο ζωής, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι οι Κρητικοί της εποχής εκείνης σ’ αυτή την απομακρυσμένη (τότε) γωνιά του νησιού πιθανότατα δεν είχαν αντικρύσει τουρίστα ξανά.
Το φεστιβάλ Μουσικής ..Σε όλα όμως τα γεγονότα κρύβεται και μια ιστορία για να δούμε πώς άρχισε η δική μας. Το 2011, ο Arn Strohmeyer επέλεξε τα Μάταλα για την παρουσίαση του βιβλίου του «The Myth of Matala». Παρουσίαση που συνοδεύτηκε από διάφορα μουσικά live και events, κάνοντας σε όλους τους νοσταλγούς της εποχής εκείνης, ένα κάλεσμα για επιστροφή στα Μάταλα του 2011. Τελικά, αποδείχθηκε πως ο μύθος των Ματάλων είναι πάντα ζωντανός, καθώς περισσότεροι από 35.000 έδωσαν το παρόν, ενώ την επόμενη χρονιά, ο αριθμός των επισκεπτών διπλασιάστηκε. Στην πέμπτη διοργάνωσή του, το Matala Beach Festival οργανώνεται ακόμη περισσότερο: προσκαλεί περισσότερους καλλιτέχνες, διοργανώνει περισσότερες έξω - συναυλιακές δραστηριότητες και μας μεταφέρει τη μαγεία από τις θρυλικές σπηλιές του Λιβυκού, καθιστώντας το Matala Beach Festival όχι απλά ένα διεθνές φεστιβάλ αλλά ένα διεθνές σημείο συνάντησης.
Στα Μάταλα ακόμα υπάρχουν Χίπις......
 |
 |
Ο Ψηλορείτης ήταν ιερό βουνό από την Mινωική εποχή και πολλοί μύθοι συνδέονται μ' αυτόν. Στο Ιδαίον Αντρο (σπήλαιο σε υψόμετρο 1495 μ.) ο Δίας ανατράφηκε από τους Κουρήτες και τη νύμφη Αμάλθεια, κρυμμένος από τον πατέρα του Κρόνο που κατάπινε τα παιδιά του θεωρώντας τα απειλή γι αυτόν.
Στα δάση του Ψηλορείτη επίσης ζούσαν οι αγαθοί δαίμονες Δάκτυλοι, οι οποίοι σύμφωνα με τη μυθολογία, ξεπήδησαν από τα δάκτυλα της Ρέας, μητέρας του Δία, όταν αυτή για να αντέξει τους πόνους του τοκετού έχωσε τα δάκτυλα της στη γη.
Η λατρεία του Ψηλορείτη συνεχίστηκε σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας και κατά τα χριστιανικά χρόνια κτίστηκε στην κορυφή του μικρό εκκλησάκι, ο Τίμιος Σταυρός. Την παραμονή της ημέρας του Τίμιου Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου) πιστοί απ' όλη την Κρήτη ανεβαίνουν στην κορυφή του Ψηλορείτη και διανυκτερεύουν εκεί, ώστε το επόμενο πρωινό, να παρευρεθούν στην λειτουργία που γίνεται μέσα στο μικρό εκκλησάκι.
Το Σπήλι βρίσκεται νοτιοδυτικά του Ρεθύμνου, στα 30 χλμ και το όνομα του το πήρε από μια μικρή σπηλιά στη θέση Περιστερέ. Πριν το χωριό ο επισκέπτης συναντά το πιο εντυπωσιακό ίσως μινωικό νεκροταφείο με 300 λαξευτούς τάφους, οι περισσότεροι εκ των οποίων παραμένουν ασύλητοι.
Το Σπήλι είναι πρωτεύουσα της επαρχίας, συγκοινωνιακός κόμβος για την νότια Κρήτη και είναι ένας ιδανικός τόπος για διακοπές, καθώς είναι βολικό να το αξιοποιήσει κανείς ως ορμητήριο στα νότια παράλια του Ρεθύμνου. Είναι ένα χωριό με έντονο «χρώμα», κατάφυτο, με άφθονα νερά, πλακόστρωτους δρόμους, παλιά αρχοντικά και τις περίφημες κρήνες με τις λεοντοκεφαλές στην κεντρική πλατεία του χωριού. Η ιστορία που διηγούνται οι ντόπιοι στον επισκέπτη είναι ότι σ’ αυτή την πλατεία αποκεφάλισε ο Γιακουμής, το 1790, δύο γενίτσαρους που ήρθαν απρόσκλητοι σε γαμήλια τελετή. Από το Σπήλι ακόμη κατάγεται ο φημισμένος λυράρης, δάσκαλος της κρητικής μουσικής, Θανάσης Σκορδαλός. Αν βρεθείτε στο Σπήλι δεν πρέπει να παραλείψετε να επισκεφτείτε τις παλιές εκκλησίες του με τις τοιχογραφίες, τον Άγιο Θεόδωρο, τον Άγιο Γεώργιο, την εκκλησία της Παναγίας και την εκκλησία του Σωτήρος.
Ο ιερός, ιστορικός ναός του προφήτη Ηλία, στα Χανιά, βρίσκεται στη θέση «Φρούδια Ακρωτηρίου». Το κτίσμα ανάγεται στις αρχές του 16ου αιώνα, με μορφή και χαρακτηριστικά Βενετσιάνικης τεχνοτροπίας.
Είναι δίκλιτος ναός, αφιερωμένος στους δύο (2) σημαντικούς προφήτες-προφήτη Ηλία και Ελισσαίο του οποίου Ελισσαίου το κτίσμα είναι το αρχαιότερο.
Ναός της εποχής της Ενετοκρατίας. Βρίσκεται στη θέση «Φρούδια», στο χώρο που τάφηκαν οι Βενιζέλοι. Αρχικά είχε κτιστεί το μικρότερο, προς νότον, κλίτος του Προφήτη Ελισσαίου, σε εντελώς απλή μορφή. Κατά τα μέσα του 16ου αιώνα προστέθηκε ο μεγαλύτερος ναός του Προφήτη Ηλία, αφού κατασκευάστηκε στον αρχικό βόρειο τοίχο τοξωτό άνοιγμα επικοινωνίας. Οι δύο ναοί αποτελούν τυπικό δείγμα της μεταβατικής εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής μέχρι το δεύτερο μισό του 16ου αιώνα, στο χώρο κυρίως της Δυτικής Κρήτης. Ορισμένες πηγές μαρτυρούν την ύπαρξη Μονής στην περιοχή: Στο χάρτη της Μαρκιανής βιβλιοθήκης της Βενετίας (17ος αιώνας) ανάμεσα στα μοναστήρια του Ακρωτηρίου Μελέχα φαίνεται και το «μοναστήρι του Αγίου Ηλία» (Προφήτη Ηλία). Ο Άγγλος ιερωμένος και περιηγητής του 18ου αιώνα Πόκοκ, αναφέρει ότι είδε στην ίδια περιοχή ερείπια Μονής. Κατά τα τέλη του περασμένου αιώνα ο ναός αποτελούσε ανεξάρτητη ενορία στην οποία λειτουργούσε ιερομόναχος της Αγίας Τριάδας. Μέχρι το 1983 εξυπηρετούνταν από τους ιερείς της Ευαγγελιστρίας. Έκτοτε αποτέλεσε ξεχωριστή ενορία, με παρεκκλήσιο τον Άγιο Γεώργιο Κουμπελή. Ο Ναός επισκευάστηκε με δαπάνες του Τσάρου της Ρωσίας Νικολάου μετά από βομβαρδισμό του 1897. Αργότερα «ανακαινίσθηκε» με αποτέλεσμα να αλλοιωθεί η αρχική του μορφή. Με τη συνεργασία του τωρινού ιερέα,Εμμανουήλ Μπιτζανάκη, του εκκλησιαστικού συμβουλίου και της Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, πραγματοποιήθηκαν το 1987 εκτεταμένες εργασίες αποκατάστασης του. Σύντομα αρχίζουν και εργασίες αναστήλωσης του βενετσιάνικου καμπαναριού.
Του Ελευθερίου Βενιζέλου και του Σοφοκλή Βενιζέλου, βρίσκονται σε μια έξοχη τοποθεσία επάνω στον λόφο του προφήτη Ηλία, μόλις 5 χιλιόμετρα ανατολικά από την πόλη των Χανίων.
Οι δύο τάφοι των Βενιζέλων, ο ένας αντικριστά στον άλλο, βρίσκονται μέσα σ' ένα πανέμορφο πάρκο με κήπους, λιθόστρωτα δάπεδα, δρομάκια, σκαλοπάτια και πεζούλια, κάτω από την σκιά των πεύκων, ενώ αυτό που προσδίδει φοβερή ομορφιά στο χώρο είναι το γαλάζιο της θάλασσας και η πανοραμική θέα στα Χανιά και στην ευρύτερη περιοχή.
- See more at: http://
Πριν φύγετε από το σημείο όπου βρίσκονται οι τάφοι Βενιζέλων, καθίστε στο πεζούλι και απολαύστε την πανοραμική θέα στην πόλη των Χανίων. - ...φυσικά με το ζουμ......
O επαναστάτης που έκανε το κορμί του κοντάρι σημαίας
Ξημέρωμα του 1897 η Κρήτη «βράζει» από τις θηριωδίες των Τούρκων. Οι Κρητικοί αποφασίζουν να κηρύξουν την Ένωση με την μητέρα Ελλάδα. Στον Προφήτη Ηλία του Ακρωτηρίου Χανίων Κρήτης οχυρώνονται οι επαναστάτες και υψώνουν την ελληνική σημαία, που τους παρέδωσε ο ύπαρχος του θωρηκτού «Ύδρα» Κωνσταντίνος Κανάρης, εγγονός του ναύαρχου Κανάρη.
Εκτός από τους τούρκους, έχουν να αντιμετωπίσουν και την αντίδραση των Μεγάλων Δυνάμεων (Ιταλίας, Γαλλίας, Αυστρίας, Γερμανίας, Αγγλίας και Ρωσίας), που στις 9 Φεβρουαρίου 1897, ξεκινούν σφοδρό βομβαρδισμό.
Μία από τις οβίδες κτυπά και καταρρίπτει τον ιστό με την ελληνική σημαία. Ο οπλίτης Σπύρος Καγιαλές-Καγιαλεδάκης με μεγάλο κίνδυνο για την ζωή του πετάγεται μέσα στην πύρινη κόλαση του βομβαρδισμού, ξαναστήνει τον ιστό και η σημαία κυματίζει και πάλι περήφανη.
Μια νέα οβίδα καταρρίπτει και πάλι τον ιστό. Ο Σπύρος Καγιαλές-Καγιαλεδάκης τον ξαναστήνει όπως πριν.
Τρίτη οβίδα θρυμματίζει πια τον ιστό και ρίχνει κάτω την σημαία. Τότε συνέβη κάτι το απίστευτο, κάτι ανεπανάληπτο:
Ο Σπύρος Καγιαλές - Καγιαλεδάκης αρπάζει την σημαία και την ανυψώνει κάνοντας το ίδιο του το σώμα κοντάρι!
Μόλις οι ναύαρχοι του ενωμένου στόλου είδαν με τα κιάλια ότι η σημαία και πάλι κυματίζει με κοντάρι έναν… επαναστάτη, δεν πίστευαν στα μάτια τους και αμήχανοι διέταξαν παύση πυρός. Το στρατόπεδο δονείται από ζητωκραυγές και πανηγυρισμούς. Στο ελληνικό θωρηκτό "'Υδρα" ψέλνεται ο εθνικός ύμνος. Ζητωκραυγές και χειροκροτήματα ακούγονται πλέον όχι μόνο από τα ελληνικά, αλλά και από τα ιταλικά και γαλλικά πλοία!!!
Ο Ιταλός επικεφαλής του στόλου των Μεγάλων Δυνάμεων, υποναύαρχος Κανεβάρο, γράφει στα απομνημονεύματά του: «Η ανύψωση της σημαίας με αυτόν τον τόσο ηρωικό τρόπο, αποτέλεσε μια στιγμή της ζωής μου που δεν θα λησμονήσω ποτέ».
Όπως διηγήθηκε αργότερα ο ίδιος ο εθνάρχης Ελευθέριος Βενιζέλος, που πρωτοστατούσε στα γεγονότα της εποχής, ο ναύαρχος Κανεβάρο του είχε πει, πως έμεινε άναυδος από θαυμασμό για την ωραία αυτή και κατ' εξοχήν ηρωική πράξη του Σπύρου Καγιαλέ - Καγιαλεδάκη, που εκείνη ακριβώς την ημέρα νίκησε -στην κυριολεξία- την ευρωπαϊκή διπλωματία. Όχι μόνο γιατί προκάλεσε την άμεση παύση του βομβαρδισμού του Ακρωτηρίου, αλλά και την υποβολή, από τους ναυάρχους, ευνοϊκών εισηγήσεων προς τις κυβερνήσεις τους. Με αποτέλεσμα μετά από λίγους μήνες να κερδίσει η Κρήτη την αυτονομία της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία που προηγήθηκε της Ένωσής της με την Ελλάδα.
Η αμμουδερή παραλία της Νέας Χώρας είναι πολύ κοντά στα Χανιά καθώς απέχει μόλις ένα χιλιόμετρο από το κέντρο της πόλης και μπορείτε να φτάσετε εκεί με τα πόδια, περπατώντας για 15 λεπτά.
Το καλοκαίρι προς τα στα τέλη του Αυγούστου πραγματοποιείται στην παραλία της Νέας Χώρας η «Γιορτή της Σαρδέλας».
ΧΑΝΙΑ
Η Δημοτική Αγορά Χανίων, το τεράστιο κτίσμα των 4.000 τ.μ., σε περιβάλλοντα χώρο 17.200 τ.μ., είναι η "καρδιά» της πόλης. Κτίσμα πρωτότυπο και μελετημένο, αποτελεί όχι μόνο κέντρο μεγάλης επιχειρηματικής δραστηριότητας, αλλά και μια χειροπιαστή εικόνα της ιδέας της Αγοράς της Αρχαίας Ελλάδας.
Στις 13/6/1908 συζητείται σε ολομέλεια του Δημοτικού Συμβουλίου το θέμα ανέγερσης Δημοτικής Αγοράς. Το Δημοτικό Συμβούλιο ψηφίζει την πρόταση, που ήταν σε άμεση συνάρτηση και με άλλα έργα ανάπλασης και εξωραϊσμού της πόλης. Στις 8/8/1908 η αρμόδια για την Αγορά επιτροπή ανακοινώνει στο Συμβούλιο το οριστικό σχέδιο του κτιρίου, τις προτάσεις για σχετικές εργασίες (κατάρριψη του φρουρίου, επιχωμάτωση της τάφρου, αποζημίωση ιδιοκτητών, κατασκευή υπόστεγων, κ.λ.π.) καθώς και τον προϋπολογισμό εξόδων του έργου (320.000 δρχ.). Τον Φεβρουάριο του 1909 ο μηχανικός Κ. Δρανδάκης τελειοποιεί τα σχέδια της Αγοράς και συμπληρώνεται έτσι ο σχετικός φάκελος που είχε αρχίσει να καταρτίζει παλαιότερα ο μηχανικός Μιχ. Σαββάκης. Στις 7/12/1910 η Τράπεζα Κρήτης εγκρίνει την παροχή δανείου 300.000 δρχ. με υποθήκη το ίδιο το κτίσμα και τα μελλοντικά ενοίκια των καταστημάτων και στις 23/12/1910 γίνεται δημοπρασία για την εκτέλεση του έργου.
Η θεμελίωση πραγματοποιείται ανεπίσημα από το Δήμαρχο Εμμ. Μουντάκη την 14/8/1911 και το έργο ξεκινά άμεσα. Το δεύτερο εξάμηνο του 1913 αποπερατώνεται το κυρίως έργο, η Αγορά αρχίζει ανεπίσημα να λειτουργεί από την 1/11/1913. Τα επίσημα εγκαίνιά της έγιναν από τον τότε Πρωθυπουργό της Ελλάδας Ελ. Βενιζέλο στις 4 Δεκεμβρίου 1913, τρεις μέρες δηλαδή μετά την επίσημη τελετή της ΄Ενωσης της Κρήτης με την Ελλάδα.
Ο Αιγυπτιακός φάρος
Περίπου στα 1595 -1601 κατασκευάστηκε από τους Ενετούς ένας Φάρος, θεμελιωμένος στο φυσικό βράχο, που λειτούργησε ως πυρσός ανοιχτής φλόγας (φρυκτωρία) κι αναφέρεται ως «φανάρι» σε σχεδιάγραμμα κάτοψης της πόλεως των Χανίων του 1689 του V. Coronelli.
Για την ανανέωση του νερού και την αποφυγή επιχωματώσεων, δημιουργήθηκε ένα άνοιγμα πάνω στο λιμενοβραχίονα και στο κέντρο του κατασκευάσθηκε ο προμαχώνας του Αγίου Νικολάου. Ο τελευταίος κάλυπτε τη μεγάλη απόσταση μέχρι την είσοδο του λιμανιού, την οποία και προστάτευε, σε συνδυασμό με το φρούριο Φιρκά.
Τα Χανιά βρίσκονται στην βόρεια ακτή στην δυτική Κρήτη και είναι η πρωτεύουσα του Νομού Χανίων.
Ο νομός Χανίων βρίσκεται στη δυτική Κρήτη και συνδυάζει πολλές όμορφες παραλίες, μικρές εύφορες πεδιάδες, ψηλά βουνά και βαθιά φαράγγια, όπως το φαράγγι της Σαμαριάς.
Ο Νομός Χανίων θεωρείται η πιο πράσινη περιοχή στην Κρήτη καθώς η οροσειρά Λευκά Ορη είναι υπεύθυνη για τις αυξημένες βροχοπτώσεις σε σχέση με την υπόλοιπη Κρήτη.
Καθολική Εκκλησία Χανίων
Καθολική εκκλησία στα Χανιά αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Έδρα της Καθολικής Επισκοπής Κρήτης.
Η Καθολική Εκκλησία των Χανίων βρίσκεται στην οδό Χάληδων απέναντι από τον Καθεδρικό Ναό Εισοδίων της Θεοτόκου. Εγκαινιάστηκε στις 25 Απριλίου 1879 και έκτοτε βρίσκεται σε συνεχή λειτουργία. Είναι αφιερωμένη στην Παναγία και αποτελεί την έδρα της Καθολικής Επισκοπής Κρήτης.
Ο τρίκλιτος ναός της Καθολικής Εκκλησίας Χανίων είναι νεοκλασικού ρυθμού.
Η Μονή των Καπουκίνων μοναχών προϋπήρχε δίπλα από την Καθολική εκκλησία των Χανίων. Οι μοναχοί έφτασαν στα Χανιά με εντολή του Πάπα Παύλου του Ε’ το 1566. Με επικεφαλής τον πατέρα Ιγνάτιο Δ’ Άριτο ίδρυσαν την πρώτη τους Μονή στην Κρήτη, ακριβώς στο ίδιο σημείο που βρίσκεται η σημερινή. Σε μικρό διάστημα άνοιξαν και ένα νοσοκομείο στο κτήριο παραπλεύρως του ναού, το οποίο ονόμασαν «Κολέγιο».
Το κτίριο της Μονής των Καπουκίνων μοναχών οικοδομήθηκε στη σημερινή του μορφή το 1842 και επεκτάθηκε με την προσθήκη μιας πτέρυγας το 1860. Τελευταία επισκευάστηκε ριζικά το 1990 – 1991.
Η Καθολική Εκκλησία των Χανίων λειτουργεί ως σήμερα κανονικά.
Ο Νοµός Χανίων είναι το δυτικότερο τµήµα της µεγαλονήσου µε έκταση 2376 τ. χλµ. και πληθυσµό 150.387 κατοίκων (απογρ. 2001).
Συνορεύει ανατολικά µε το Νοµό Ρεθύµνης ενώ βρέχεται στις τρεις άλλες πλευρές του, σε έκταση 350 χιλιόµετρων ακτής, από την ζεστή Μεσόγειο θάλασσα, το Κρητικό Πέλαγος στο βορρά και το Λυβικό στο νότο.
Η µαγευτική οροσειρά των Λευκών Ορέων ή Μαδάρων, µε πολλές δεκάδες κορυφές και ψηλότερη όλων τις Πάχνες (2454 µ.), αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του Νοµού.
Τα Χανιά είναι από τις αρχαιότερες πόλεις στην Κρήτη, με πλούσια και πολυτάραχη ιστορία. Σήμερα είναι η δεύτερη σε πληθυσμό πόλη του νησιού, μια πόλη που έχει διατηρήσει την παραδοσιακή της αρχιτεκτονική και διατηρεί τα περισσότερα μνημεία της από την εποχή των Ενετών και των Τούρκων.
Το βενετσιάνικο λιμάνι με το φάρο και η παλιά πόλη στο κέντρο έχουν χαρίσει στα Χανιά τη φήμη της πιο γραφικής πόλης στην Κρήτη, που φιλοξενεί χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο.
Χωρίς να μένουν πίσω στις εξελίξεις των καιρών, τα Χανιά φιλοξενούν το Πολυτεχνείο Κρήτης και άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Η παλιά πόλη στα Χανιά εξακολουθεί να είναι ο πυρήνας των Χανίων, με τα στενά δαιδαλώδη σοκάκια της και τα διατηρητέα κτίρια διαφόρων περιόδων, όπου θα απολαύσετε ρομαντικούς περιπάτους. Πολλά από αυτά τα κτίρια χρησιμοποιούνται σήμερα σαν μικρά ξενοδοχεία, σαν εστιατόρια, καταστήματα ή κατοικίες.
Η παλαιά πόλη επεκτείνεται παράλληλα με το ενετικό λιμάνι των Χανίων από το φρούριο του Φιρκά και το Ναυτικό Μουσείο, μέχρι την Πύλη της Αμμου μετά τα νεώρια προς τα ανατολικά. Πρόκειται για το κομμάτι της πόλης που περικλείεται από τα ενετικά τείχη και συμπεριλαμβάνει τα βυζαντινά Χανιά, αυτά που περικλείονταν από τα μικρότερης έκτασης βυζαντινά τείχη. Τα βυζαντινά τείχη προστάτευαν το φρούριο Καστέλι, το λόφο που πρωτοκατοικήθηκε στα Χανιά την νεολιθική εποχή.
Παλιά πόλη...στενά που χαίρεσαι να περπατάς...
 |
 |
Παλιό Χαμάμ.....τώρα είναι μαγαζιά!!
Στρίβοντας από την οδό Σκρίντλοφ δεξιά βρισκόμαστε στην οδό Χάληδων, τον κεντρικό δρόμο που κατεβαίνει από την πλατεία 1866 στην Πλατεία Ελευθερίου Βενιζέλου στο λιμάνι, διασχίζοντας την παλιά πόλη. Λίγα μέτρα παρακάτω στα δεξιά μας θα αντικρύσουμε τον μητροπολιτικό ναό Παναγία Τριμάρτυρη, πολιούχο της πόλης των Χανίων.
Η εκκλησία γιορτάζει στις 21 Νοεμβρίου, στα Εισόδια της Θεοτόκου. Λέγεται "τριμάρτυρη" γιατί, ενώ το κεντρικό κλίτος είναι αφιερωμένο στην Παναγία, το βόρειο είναι αφιερωμένο στον Αγ. Νικόλαο και το νότιο στους τρεις Ιεράρχες.
Για το πότε χτίστηκε ο πρώτος ναός δεν είναι εξακριβωμένο, αλλά σίγουρα υπήρχε επί Ενετοκρατίας.
Ο Μιναρές του Αχμέτ Αγά....
Στη Σπλάντζια επί τουρκοκρατίας ήταν ο τουρκομαχαλάς και η πλατεία αυτή ήταν για τους Τούρκους κάτι αντίστοιχο της πλατείας Συντριβανίου (στο λιμάνι) για τους Χριστιανούς, το κέντρο αναφοράς και διεξαγωγής κάθε λογής κοινωνικής ή πολιτικής εκδήλωσης στα Χανιά.
 |
Σε μικρή απόσταση διακρίνουμε το ναό του Αγ. Ρόκκου, μία στρογγυλής κάτοψης ενετική εκκλησία που δεν λειτουργεί πλέον. Ο Αγιος Ρόκκος προστάτευε τους κατοίκους των Χανίων από τη χολέρα, σημάδι ότι η μάστιγα που είχε πλήξει ολόκληρη την Ευρώπη το Μεσαίωνα, δεν άφησε αλώβητα ούτε τα Χανιά.
Κοντά στο Καστέλι και στο Κούμ Καπί, βορειοανατολικά της παλιάς πόλης στα Χανιά βρίσκεται η συνοικία Σπλάντζια. Χαρακτηριστική είναι η πλατεία της όπου δεσπόζει η εκκλησία Αγιος Νικόλαος, κομμάτι του παλιού μοναστηριού των Δομηνικανών, το οποίο μετατράπηκε την περίοδο της τουρκοκρατίας σε τζαμί του σουλτάνου Ιμπραήμ.
Συγκεκριμένα ο ναός του Αγίου Νικολάου μετατράπηκε σε στρατώνα για τους Τούρκουςγενίτσαρους, αλλά και σε μέρος για την καθημερινή τους προσευχή. Ο ναός μετονομάστηκε σε «Χιουγκάρ Τζαμισί» δηλαδή "Τζαμί του Ηγεμόνα". Εδώ φυλασσόταν το ξίφος του τούρκου Δερβίση, που πρώτος μπήκε μέσα στην πόλη και οι Τούρκοι το θεωρούσαν ιερό και θαυματουργό. Ο μιναρές που προστέθηκε στο ναό ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους στα Χανιά γιατί έχει δύο κυκλικούς εξώστες στο πάνω μέρος του.
Συνεχίζοντας στο πλακόστρωτο του ενετικού λιμανιού προς τα ανατολικά, θα βρεθεί κάποιος μπροστά από τα ενετικά νεώρια ή αρσενάλια ή αλλιώς ταρσανάδες, όπως λέγονται. Είναι ενετικές κατασκευές των τελών του 15ου αιώνα με αψιδωτή πρόσοψη και μεγάλη σημασία για τα Χανιά.
Εκείνη την εποχή ο ενετικός στόλος κυριαρχούσε στα νερά της Μεσογείου. Από τους κυριότερους σταθμούς στους θαλάσσιους εμπορικούς δρόμους της Ανατολικής Μεσογείου ήταν τα λιμάνια της Κρήτης, όπου έβρισκε καταφύγιο ο στόλος, εμπορικός και πολεμικός, για ανεφοδιασμό αλλά και για επισκευές.
- Τα αρσενάλια ή νεώρια ήταν οι ειδικοί χώροι για την επισκευή των καραβιών ή για ναυπήγηση καινούριων. Είναι θολωτοί χώροι στενόμακροι (50 μέτρα μήκος, 9 μέτρα πλάτος) με μεγάλο ύψος (10 μέτρα κατά μέσο όρο), που έκλειναν με ξύλινες πόρτες. Ηταν ανοικτά προς τη θάλασσα για να μπαίνουν τα πλοία εύκολα, αλλά σήμερα μετά την κατασκευή της προκυμαίας στην αρχή του 20ου αιώνα, η θαλάσσια πρόσβαση δεν υπάρχει πια.
Επί Ενετών υπήρχαν 23 νεώρια σε δύο συγκροτήματα: 5 νεώρια ανατολικά και 15 στη βόρεια ακτή του λιμανιού. Σήμερα σώζονται μόλις 9 αρσενάλια και κάποια από αυτα λειτουργούν σαν εκθεσιακοί και συνεδριακοί χώροι.
Στο παρελθόν τα αρσενάλια χρησιμοποιήθηκαν για διάφορους ρόλους, όπως χριστιανικό σχολείο το 1872, θέατρο το 1892, δημοτικό νοσοκομείο από το 1923, δημαρχείο Χανίων από το 1928 ως το 1941.
 |
Το τούρκικο Γιαλί τζαμί δεσπόζει στο ενετικό λιμάνι των Χανίων και δύσκολα θα περάσει απαρατήρητο. Πρόκειται για ένα εντυπωσιακού μεγέθους τετράγωνο κτήριο με μεγάλο τρούλο, που υποστηρίζεται από τέσσερα τόξα.
Πάνω στο κτίριο θα παρατηρήσετε 6 μικρούς θόλους, ενώ από το τζαμί απουσιάζει ο μιναρές που κατεδαφίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα.
Σύμφωνα με τους εγκυρότατους Αγγλικούς «φαροδείκτες» του 1847 και 1859 ο Φάρος αναστηλώθηκε - πάνω στην Ενετική βάση του - και το 1839 λειτούργησε με την νέα για την εποχή τεχνολογία. Τεκμηριωμένη πληροφορία για το πρώτο του φωτιστικό μηχάνημα δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και κάποιο στοιχείο που να δείχνει το πότε σταμάτησε να λειτουργεί ως πυρσός ανοιχτής φλόγας.
Ο νέος Φάρος είναι, όπως αναφέρθηκε, διαφορετικός από τον αρχικό. Θυμίζει περισσότερο μιναρέ και ως προς τη μορφή του και ως προς την εσωτερική πέτρινη σκάλα, που οδηγεί στο μπαλκόνι με το γυάλινο πυργίσκο. Γι αυτό και το μνημείο δεν κατατάσσεται σε κάποιον από τους τυποποιημένους πύργους των φάρων σε σχέση με την διατομή του. Είναι «φανός λιμένος» και αποτελείται μόνο από τον πύργο του Φάρου, χωρίς την κατοικία των φυλάκων όπως οι υπόλοιποι επιτηρούμενοι φάροι. Κι αυτό γιατί βρίσκεται σε κατοικημένη περιοχή οπότε δεν ήταν απαραίτητη η επίβλεψη της λειτουργίας του από μία εφαπτόμενη ή κοντινή στον πύργο κατοικία φυλάκων.
 |
Το ενετικό λιμάνι κατασκευάστηκε στα Χανιά από τους Ενετούς από το 1320 μέχρι το 1356. Το λιμάνι εξυπηρετούσε το εμπόριο αλλά και τον έλεγχο της θάλασσας της Κρήτης για την καταπολέμηση της πειρατείας.
Το ενετικό λιμάνι είχε χωρητικότητα 40 γαλέρες, αλλά υπέφερε από συνεχείς προσχώσεις και δεν είχε ποτέ μεγάλο βάθος, με αποτέλεσμα να απαιτεί ανέκαθεν συνεχείς εκβαθύνσεις, έργο δύσκολο για τα τεχνικά μέσα του παρελθόντος.
Από τη βόρεια πλευρά του προστατεύεται από κυματοθραύστη ενώ στη μέση του περίπου υπάρχει μία μικρή έπαλξη σαν πυροβολείο και η εκκλησούλα του Αγ. Νικολάου. Στο σημείο αυτό εκτελούσαν τους κατάδικους οι Ενετοί και οι Τούρκοι.
Ο λόφος Καστέλι είναι αυτός που ορθώνεται πάνω από το τούρκικο τζαμί στο Ενετικό λιμάνι. Εκεί βρίσκονταν η ακρόπολη της αρχαίας Κυδωνίας, τα μινωικά Χανιά. Εκεί επίσης χτίστηκε το πρώτο βυζαντινό φρούριο, το Καστέλι, που περιβάλλονταν από τείχη με πολλούς πύργους και προμαχώνες. Στη συνέχεια εκεί εγκαταστάθηκαν οι Ενετοί το 1252 όπου και διαμορφώθηκε η έδρα του ρετούρη (διοικητή Χανίων), ενώ στο ίδιο μέρος ήταν το κονάκι των πασάδων κατά τη τουρκοκρατία.
Το όνομα "Γιαλί τζαμί" προέρχεται από το τούρκικο "Γιαλί Τζαμισί", δηλαδή τζαμί του γιαλού. Το τζαμί λειτουργούσε σαν μουσουλμανικός ναός μέχρι το 1923, οπότε έφυγαν από την Κρήτη οι τελευταίοι μουσουλμάνοι με την ανταλλαγή πληθυσμών ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία. Στην αυλή του υπήρχαν φοινικόδεντρα και τάφοι πασάδων.
Το τζαμί αυτό ήταν αφιερωμένο στον Κιουτσούκ Χασάν πασά, τον πρώτο τούρκο στρατιωτικό διοικητή των Χανίων.
Λίγο πριν δύσει ο ήλιος στον Κάτω Σταλό......
 |
 |
Το 1864 ο Φάρος περιήλθε στην δικαιοδοσία της Γαλλικής Εταιρίας Οθωμανικών Φάρων και λειτούργησε με φωτιστικό μηχάνημα «κατοπτρικό Δ΄ Τάξεως». Κατά το τέλος της τουρκικής κατοχής κατασκευάστηκε η σκάλα της ανατολικής πλευράς, στην είσοδο δηλαδή του πύργου του Φάρου. Το περιμετρικό συμπαγές πέτρινο στηθαίο, το οκταγωνικό φυλάκιο με το μικρό τρούλο είναι νεότερες κατασκευές. Έχουν επίσης δημιουργηθεί αγωγοί μέσω των οποίων διέρχεται θαλάσσιο νερό κάτω από την επιφάνεια της βάσης του Φάρου.
Ο Φάρος, το στολίδι και «σήμα κατατεθέν» της πόλης, έχει ύψος 21 μ., με ύψος εστίας από την επιφάνεια της θάλασσας 26 μ. Το φως του φτάνει σε απόσταση 7 μιλίων. Είναι ο παλαιότερος που σώζεται μέχρι σήμερα, όχι μόνο των Ελληνικών παραλίων και της Μεσογείου, αλλά κι ένας από τους παλαιότερους στον κόσμο.
Στην γιορτή της Τσικουδιάς...
 |
Μονή Αρκαδίου
Μία από τις σημαντικότερες Μονές της Κρήτης είναι η Ιερά Μονή Αρκαδίου βρίσκεται σε απόσταση 23 χιλιομέτρων από το Ρέθυμνο, σε μία στρατηγική θέση στη βορειοδυτική πλαγιά του όρους Ήδη. Το όνομα του μοναστηριού προέρχεται από το Βυζαντινό αυτοκράτορα Αρκάδιο και το έτος ίδρυσής του ανάγεται στον 5ο αιώνα. Η Μονή Αρκαδίου έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο χάρη στην έντονη συμμετοχή της στους απελευθερωτικούς αγώνες, με αποκορύφωμα την πολιορκία και τη θυσία των εγκλεισμένων υπερασπιστών σε αυτήν στις 8 Νοεμβρίου 1866, οι οποίοι ανατινάχθηκαν ζωντανοί προκειμένου να μην παραδοθούν στους Τούρκους. Το περιστατικό αυτό είναι γνωστό στην Ιστορία ως “Ολοκαύτωμα της Μονής Αρκαδίου” και για αυτό το λόγο έχει χαρακτηριστεί από την UNESCO Ευρωπαϊκό Μνημείο Ελευθερίας.
Μετά την καταστροφή, η Μονή ανοικοδομήθηκε πλήρως και αναστηλώθηκε στην αρχική του μορφή, παρ’ όλο που το μισοκαμένο τέμπλο στα αριστερά της Αγίας Τράπεζας και μία μπάλα κανονιού σφηνωμένη στο κυπαρίσσι μαρτυρούν την ιστορία της. Ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει τον δίκλιτο ναό στο κέντρο της μονής που είναι αφιερωμένος στον Άγιο Κωνσταντίνο και στη Μεταμόρφωση Του Σωτήρος, ο οποίος χτίστηκε το 16o αιώνα, το παρεκκλήσι του Αγίου Αρκαδίου, το μουσείο της μονής που φιλοξενεί κειμήλια χρονολογούμενα από την ίδρυσή της και το χώρο της πυριδαταποθήκης όπου έλαβε χώρα το δράμα του 1866.
Ο Ναός
Στη μέση περίπου του φρουριακού περιβόλου της μονής Αρκαδίου υψώνετε ο ναός δίκλητος σε σχήμα Βασιλικής .στην πρόσοψη του ναού και στη βάση περίπου του κωδωνοστασίου υπάρχει η παρακάτω επιγραφή:
ΑΦ.ΚΛΜΧΤΖ.ΠΖ
Η επιγραφή βεβαιώνει οτι ο ναός κτίστηκε επί ηγουμένου Κλήμη Χορτάτση το 1857.Στα 1866 ολόκληρος ο ναός παραδόθηκε στη φωτιά.Σώθηκαν μόνο ένας σταυρός,δύο ξυλόγλυπτοι Άγγελοι και η ξυλόγλυπτη ανάσταση του Χριστού.Το σημερινό τέμπλο κατασκευάστηκε το 1902 από ξύλο κυπαρισσιού.Στα 1924,1925,1926,1927 πραγματοποιήθηκαν σημαντικές επισκευές στο ναό.
Ενα κελί της Μονής,διατηρητέο και επισκέψιμο από τους χιλιάδες τουρίστες που πραγματικά προσκυνούν το Μνημείο!!
Πότε ακριβώς ιδρύθηκε το μοναστήρι δεν είναι εξακριβωμένο. Λέγεται πως σύμφωνα με την παράδοση θεμελιώθηκε από τον Ηράκλειτο και ανοικοδομήθηκε από τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Αρκάδιο τον 5ο αιώνα από τον οποίο και πήρε και το όνομά του. Κατά την άποψη του καθηγητή Μ.Ι. Μανούσακα (Κρητική Έστία, 278 εξ.) ιδρύθηκε από κάποιο μοναχό Αρκάδιο γι’ αυτό και ονομάστηκε μονή Αρκαδίου όπως έγινε και με άλλες μονές της Κρήτης όπως π.χ. οι μονές Αρετίου, Αρσανίου Βροντησίου, κ.α. Ερείπια πάντως της πρώτης μονής διατηρούνται σήμερα στο βορειοδυτικό τμήμα του περιβόλου της. Ο καθηγητής Κ.Δ. Καλοκύρης βρήκε το 1951 στα Κλάουστρα επιγραφή του 14ου αιώνα, η οποία πιστοποιεί ότι ο αρχικός ναός που ήταν αφιερωμένος στον Άγιο Κωνσταντίνο, κτίστηκε την ίδια εποχή. Η επιγραφή αυτή αποτελεί το αρχαιότερο γραπτό τεκμήριο της μονής πριν το 1587 και είναι χαραγμένη πάνω σε μία εντοιχισμένη πλάκα που βρίσκεται σήμερα στο μουσείο της μονής και η οποία φέρει επίσης ανάγλυφο σταυρό.
Στη νότια πλευρά της μονής υπήρχε πριν το 1866 η πυριτιδαποθήκη.Επειδή όμως οι μοναχοί φοβήθηκαν μήπως οι Τούρκοι τρυπήσουν τον τοίχο,μετέφεραν τα πολεμοφόδια στο χώρο της οιναποθήκης που είχε χαμηλότερο δάπεδο από την αυλή και βρισκόταν στη βορειοανατολική γωνία του περιβόλου.Σ' αυτόν ακριβώς το χώρο ξετυλίχθηκε στις 9 Νοεμβρίου του 1866 ένα από τα μεγαλύτερα δράματα της Κρητικής ιστορίας που συντάραξε όχι μόνο την μεγαλόνησο αλλά και τον κόσμο ολόκληρο.
Το μουσείο
Στη νότια πτέρυγα της μονής βρίσκεται το μουσείο όπου φυλάσσονται το ιερό λάβαρο του αρκαδικού δράματος ,εικόνες μεταβυζαντινής κυρίως περιόδου, όπλα της επαναστάσεως,διάφορα αντικείμενα λατρείας,άμφια,χειρόγραφα,σφραγίδες και άλλα.
Αυτό που λέγεται από κάποιους περιηγητές ότι η ονομασία της μονής προέρχεται από την αρχαία πόλη Αρκαδία στην Κρήτη θεωρείται λάθος ( "Το Αρκάδι δια των αιώνων" Τ. Βενέρης.) γιατί η πόλη αυτή βρισκόταν πολύ μακριά από την περιοχή που βρίσκεται η μονή Αρκαδίου. Στο τέλος του 16ου αιώνα (1587) πραγματοποιήθηκε ανακαίνιση της μονής και κτίστηκε στην ίδια θέση που βρίσκεται σήμερα ο μεγαλόπρεπος δίκλιτος ναός επί ηγουμένου Κλήμη Χορτάτζη όπως βεβαιώνει επιγραφή στη βάση του καμπαναριού.Ο νέος αυτός ναός αφιερώθηκε και στη Μεταμόρφωση του Χριστού γι' αυτό μετά αναφέρεται σαν μονή του Σωτήρα Χριστού. Κτήτορες της μονής φέρονται οι δυο αδελφοί Κλήμης και Βησαρίωνας. Απο σωζόμενες επιγραφές φαίνεται πως η πρόσοψη της μονής έγινε το 1586, οι στάβλοι το 1610 και η τράπεζα το1670. Γνωστοί ηγούμενοι της μονής είναι οι: Κλήμης, Νικηφόρος, Μητροφάνης Συμεών, ο Χαλκιόπουλος και Γεράσιμος από τους οποίους οι δύο τελευταίοι κατόρθωσαν να διασώσουν τη μονή και να λάβου από τον Τούρκο στρατάρχη Χουσεϊν διάφορα προνόμια Μεταξύ των προνομίων ήταν και η καμπάνα. Οι μοναχοί της μονής είχαν το δικαίωμα να τη κτυπούν αντί του σήμαντρου. Γι' αυτό η μονή ονομαζόταν "Τσανλή Μοναστιρ". Άλλοι ηγούμενοι όπως ο Νεόφυτος Δροσάς κ.α. βοήθησαν αποτελεσματικά στην πρόοδο της μονής. Πολλά τούρκικα και ελληνικά έγγραφα αναφέρονται στη ζωή και στις περιπέτειες του μοναστηριού που ήταν σε θέση να διατρέφει ή να αποκρύπτει καταζητούμενους, να παρέχει στοιχειώδη παιδεία, να ενισχύει ηθικά την περιοχή και να ηγείται των εθνικών υποθέσεων.
ΡΕΘΥΜΝΟ
Ο φάρος του Ενετικού Λιμανιού του Ρεθύμνου αποτελεί τον δεύτερο σε μέγεθος εναπομείναντα Αιγυπτιακό Φάρο της Κρήτης, μετά από το φάρο των Χανίων. Βρίσκεται στην άκρη της παλιάς προβλήτας του Ρεθύμνου και η πρόσβαση είναι πολύ εύκολη.
Ο φάρος που βλέπουμε σήμερα κατασκευάστηκε από τους Αιγυπτίους την δεκαετία του 1830, όταν οι Τούρκοι παραχώρησαν στους Αιγυπτίους την Κρήτη. Πιθανόν, να υπήρχε παλαιότερος ενετικός φάρος στο σημείο που κατασκευάστηκε ο νέος, όπως και στο λιμάνι των Χανίων.
Το 1864, ο φάρος πέρασε στην Γαλλική Εταιρεία Φάρων, ενώ σήμερα δε λειτουργεί. Το ύψος του πύργου είναι 9 μέτρα.
Κάστρο Φορτέτζα
Ένα μοναδικό μνημείο, από τα πιο προβεβλημένα, σήμα κατατεθέν της πόλης του Ρεθύμνου είναι το βενετσιάνικο κάστρο της Φορτέτσας. Πρόκειται για το Ενετικό κάστρο που δεσπόζει στο λόφο του Παλαιόκαστρο, στην καρδιά της πόλης και φημίζεται ως το μεγαλύτερο βενετσιάνικο κάστρο που χτίστηκε ποτέ. Κατά την αρχαιότητα στο λόφο αυτόν ήταν χτισμένη η ακρόπολη της αρχαίας Ρίθυμνας και ο ναός της Άρτεμις, τα οποία δε σώζονται. Μετά τη λεηλασία της πόλης από τον Αλγερινό πειρατή Ουλούτζ Αλή το 1571, δημιουργήθηκε η ανάγκη μίας καλή οχύρωσης και το 1573 άρχισε να χτίζεται το μεγαλοπρεπές πενταγωνικό αυτό φρούριο, σύμφωνα με όλες τις σύγχρονες μεθόδους οχύρωσης της εποχής και είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε να μπορεί να προφέρει καταφύγιο σε ολόκληρο τον πληθυσμό της πόλης. Στις εγκαταστάσεις του, πολλές από τις οποίες σώζονται σε καλή κατάσταση μέχρι σήμερα, περιλαμβάνονταν στρατώνες, μία εκκλησία, νοσοκομείο, αποθήκες, η κατοικία των Συμβούλων, η κατοικία του Ρέκτορα, καθώς και ένα πολυτελές και μεγαλόπρεπο κτίριο στην κεντρική πλατεία του φρουρίου. Εκεί στο φρούριο της Φορτέτσας, το καλοκαίρι λαμβάνει χώρα το Αναγεννησιακό φεστιβάλ του Ρεθύμνου και ως αξιοθέατο και χώρος πολιτιστικών εκδηλώσεων, αποτελεί πόλο έλξης των επισκεπτών του Ρεθύμνου.
Το Νερατζέ Τζαμί ή Ωδείο είναι ένα από τα πιο καλοδιατηρημένα και εντυπωσιακά μνημεία της παλιάς πόλης του Ρεθύμνου και φυσικά ακολούθησε – όπως και πολλά άλλα – την ιστορία του.
Επί Ενετοκρατίας ήταν ο ναός της Santa Maria, της Παναγίας των Αυγουστινιανών, και δίπλα του λειτούργησε παρεκκλήσι αφιερωμένο στο Σώμα του Χριστού. Με την κατάκτηση της πόλης από τους Τούρκους ο ναός μετατρέπεται σε τζαμί αφιερωμένο στον πορθητή του Ρεθύμνου Γαζή Χουσεΐν Πασά ή Νερατζέ Τζαμί (1657). Επί τουρκοκρατίας ήταν που η κεραμοσκεπή του ενετικού ναού αντικαταστάθηκε από τους τρεις χαρακτηριστικούς τρούλους, το παρεκκλήσι μετατράπηκε σε οθωμανικό ιεροσπουδαστήριο αλλά και προστέθηκε ο μιναρές. Συγκεκριμένα, το 1890 ανεγέρθηκε ο μιναρές σε σχέδια του ξακουστού ρεθυμνιώτη μηχανικού Γεωργίου Δασκαλάκη.
Η Τουρκική Δημογεροντία φιλοδοξούσε να φτιάξει τον πιο εντυπωσιακό μιναρέ της Ανατολής. Το σίγουρο είναι πως με 27 μέτρα ύψος και δύο εξώστες πρόκειται για τον μεγαλύτερο και επιβλητικότερο μιναρέ του Ρεθύμνου.
Σήμερα στο πρώην τζαμί λειτουργεί το Ωδείο της πόλης και η αναστήλωση έφερε στο φως δεκάδες ενετικούς τάφους στο πάτωμα. Όσο για το θύρωμα του, είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά και περίτεχνα δείγματα αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής στο Ρέθυμνο.
Η Καθολική εκκλησία του Αγίου Αντωνίου στην Παλιά πόλη του Ρεθύμνου...
Η παλιά πόλη στο Ρέθυμνο είναι από τις πιο καλοδιατηρημένες αναγεννησιακές πόλεις. Βρίσκεται στην καρδιά του σημερινού Ρεθύμνου και συνδυάζει την ανατολίτικη όψη της Τουρκοκρατίας με την Ενετική αρχιτεκτονική αναγεννησιακού χαρακτήρα.
Μετά την κατάκτηση της Κρήτης από τους Βενετούς (1204), η οικοδόμηση της πόλης του Ρεθύμνου γίνεται με βάση την ενετική αρχιτεκτονική. Αρχικά χρησιμοποιήθηκαν Βενετοί τεχνίτες, μεταγενέστερα τη θέση τους πήραν Κρητικοί "μουράροι", δηλαδή πρωτομάστορες εκπαιδευμένοι από τους Βενετούς.
Ενα από τα Δημοτικά σχολεία του Ρεθύμνου στην παλιά πόλη...στην πλατεία Μικράς Ασίας!!
Η λίμνη Κουρνά είναι η μοναδική λίμνη γλυκού νερού που υπάρχει στην Κρήτη. Η λίμνη Κουρνά στην αρχαιότητα ήταν γνωστή με το όνομα Κορησία, αλλά αργότερα πήρε το σημερινό όνομά της από την αραβική λέξη για τη λίμνη.
Βρίσκεται σε μια πολύ όμορφη τοποθεσία, σε ένα κοίλωμα ανάμεσα σε λόφους, περίπου 4χλμ μακριά από τη Γεωργιούπολη στο νομό Χανίων (δυτική Κρήτη).
Η λίμνη Κουρνά είναι σχετικά μικρή με μέγιστο μήκος 1087 μέτρα και μέγιστο πλάτος 880 μέτρα. Καλύπτει έκταση 579 στρεμμάτων και είναι γενικά ρηχή με 22,5 μέτρα μέγιστο βάθος, ενώ βρίσκεται 20 μέτρα περίπου ψηλότερα από τη θάλασσα.
Στην λίμνη Κουρνά υπάρχουν δυο πηγές στη Νοτιο-Ανατολική όχθη, από τις οποίες η μια είναι ορατή στο τέλος του καλοκαιριού, το Μάτι ή Αμάτι, όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι. Η λίμνη τροφοδοτείται από τα νερά που κατεβάζουν τα γειτονικά βουνά και οι λόφοι, που τα πετρώματα της περιοχής διακόπτουν την υπόγεια ροή τους και δεν τους επιτρέπουν να συνεχίσουν την πορεία τους μέχρι τη θάλασσα.
Η λίμνη Κουρνά αλλά και ο περιβάλλων χώρος της προστατεύονται από τη Natura 2000.
Στη λίμνη, που αποτελεί σημαντικό υδροβιότοπο, υπάρχουν νερόκοτες και πάπιες, χέλια, νερόφιδα και ένα σπάνιο είδος δίχρωμης χελώνας, που έχει βούλες στο καβούκι της, η επιστημονική ονομασία της οποίας είναι εμύδη (τερραπίνη, Malaclemys terrapin).
Επίσης κατά καιρούς εμφανίζονται στη λίμνη ερωδιοί και κορμοράνοι.
Πρόσφατα υπάρχουν αναφορές για μεγάλα χρυσόψαρα που έκαναν την εμφάνισή τους στην λίμνη Κουρνά, όταν κάποιος τα έριξε εκεί χωρίς να σκεφτεί τις επιπτώσεις της εισαγωγής ενός νέου είδους σε ένα κλειστό οικοσύστημα.
Ενα από τα πανέμορφα ορεινά χωριά της Κρήτης...μέσα από το πούλμαν!!
Ένα βραχώδες έργο της Φύσης αγγίζει την ήρεμη θάλασσα.
«Ένας είναι ο φάραγγας! Όλα τ’ άλλα είναι φαράγγια» διακηρύσσουν οι ντόπιοι αναφερόμενοι φυσικά στο καταπληκτικό φαράγγι της Σαμαριάς με την παγκόσμια αναγνώριση. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο πως η UNESCO έχει αναδείξει αυτό το φαράγγι ως μοναδικό «απόθεμα βιόσφαιρας». Η περιήγηση σε αυτό θα μας φανερώσει μια καλά κρυμμένη ιστορία, ενώ το τέλος της διαδρομής μάς επιφυλάσσει μια απρόσμενη έκπληξη, ένα συναρπαστικό αντάμωμα με τα νερά του Λιβυκού πελάγους.
Η Αγία Ρουμέλη βρίσκεται στην περιοχή Σφακιά στη νότια ακτή του Νομού Χανίων, ανάμεσα στη Χώρα Σφακίων και την Παλιόχωρα. Η Αγία Ρουμέλη έγινε γνωστή γιατί εδώ καταλήγει το μονοπάτι από το φαράγγι της Σαμαριάς. Οι χιλιάδες επισκέπτες που περνούν τη Σαμαριά κάθε καλοκαίρι, καταλήγουν εδώ για να πάρουν το φέρρυ που θα τους μεταφέρει προς το Λουτρό και τη Χώρα Σφακίων (ανατολικά) ή προς την Σούγια και Παλιόχωρα (δυτικά).
Τα Λευκά Ορη με τις ψηλές κορφές τους και τα βαθιά φαράγγια τους κρατούν την Αγία Ρουμέλη απομονωμένη στην αγκαλιά τους. Το χωριό είναι μικρό, κανένας δρόμος δεν φτάνει εδώ και όλη η συγκοινωνία διεξάγεται με τα καραβάκια της ΑΝΕΝΔΥΚ.
Αξίζει να αναφερθεί ότι ο πρώτος φωτοβολταϊκός σταθμός που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, λειτούργησε από το 1982 μέχρι το 1989 στην Αγία Ρουμέλη.
Η εκκλησία της Παναγίας, με ωραία ψηφιδωτά του 1500 βρίσκεται στην ανατολική άκρη του οικισμού της Αγίας Ρουμέλης και είναι χτισμένη πάνω στα ερείπια του ναού του Απόλλωνα και της Άρτεμης
Το Λιβυκό πέλαγος........
Η παραλία του Αγίου Παύλου ανατολικά την Αγία Ρουμέλη
Αγία Ρουμέλη
Ενα μικρό ταξιδάκι ως την Σούγια.....Από εκεί θα μας πάρει το πούλμαν για Χανιά!!
Το χρώμα της θάλασσας......προσέξτε το χρώμα της θάλασσας.........
Με το καραβάκι από Παλιόχωρα και Σούγια, που φτάνει το πρωί και επιστρέφει το απόγευμα, δίνοντας σας την ευκαιρία για μια όμορφη ημερήσια εκδρομή στην Αγία Ρουμέλη και το κάτω τμήμα του φαραγγιού της Σαμαριάς.
Θα πρέπει να γνωρίζετε ότι στην Αγία Ρουμέλη δεν υπάρχει ασφαλές λιμάνι, αλλά μόνο ένας μικρός προβλήτας, που κάνει δύσκολη την πρόσδεση των πλοίων της γραμμής. Το αποτέλεσμα είναι να διακόπτονται τα δρομολόγια όταν ο καιρός είναι κακός στην περιοχή, οπότε υπάρχει περίπτωση να αποκλειστείτε στην Αγία Ρουμέλη για 1-2 μέρες.
Τα Λευκά Ορη είναι ο μεγαλύτερος ορεινός όγκος της Κρήτης με 58 κορυφές πάνω από τα 2000 μέτρα. Τα Λευκά Ορη ή Μαδάρες ξεκινούν από το νομό Ρεθύμνου, ενώ ο κύριος όγκος τους βρίσκεται στο Νομό Χανίων.
Ψηλότερη κορυφή είναι το Ορος Πάχνες (2453 μ.). Τα Λευκά Ορη είναι δύσκολα βουνά και το χειμώνα χρειάζονται ορειβατικές γνώσεις κι εξοπλισμός. Το καλοκαίρι τα πράγματα γίνονται πολύ απλούστερα, αν και υπάρχει το σημαντικό πρόβλημα της ζέστης.
Η Σούγια είναι μικρό παραθαλάσσιο χωριό στην νότια Κρήτη, 70 χιλιόμετρα νότια από τα Χανιά.
Η Σούγια είναι χτισμένη στην έξοδο του φαραγγιού της Αγίας Ειρήνης, δυτικά από την κοίτη του χείμαρρου Αγιερηνιώτη, και ξεχωρίζει για την μεγάλη, όμορφη παραλία της που ποτέ δεν γεμίζει με κόσμο και για την χαλαρή, ανέμελη ατμόσφαιρα.
Η Σούγια έγινε γνωστή από τους νεαρούς στην ηλικία ή την ψυχή, που περνούσαν τις διακοπές τους στη σκηνή τους κάτω από τα αρμυρίκια της παραλίας.
Ειδικά πριν από 20 χρόνια ή κατάσταση ήταν τελείως χίπικη στη Σούγια, αλλά σήμερα έχει αρχίσει να αλλάζει.
Οι σκηνές εμφανίζονται ακόμα κάθε καλοκαίρι και η παραλία στο ανατολικό της μέρος εξακολουθεί να προσελκύει τους γυμνιστές, αλλά λιγότερο από ότι παλιότερα.
Οι φωτο μέσα από το πούλμαν..
Η Ελούντα βρίσκεται στην ανατολική Κρήτη βόρεια από τον Αγιο Νικόλαο και νότια από τον παραλιακό οικισμό Πλάκα.
Κάποτε η Ελούντα ήταν ένα γραφικό ψαροχώρι μέσα στον όμορφο κόλπο του Μεραμπέλλου. Οι κάτοικοι της ζούσαν από τη γεωργία, το ψάρεμα, την παραγωγή αλατιού στις ενετικές αλυκές και την εξόρυξη της ακονόπετρας.
Στα υψώματα γύρω από την Ελούντα εξορύσσεται μια πέτρα μοναδική στην Ελλάδα, η ακονόπετρα, ένα είδος λεπτόκοκκης σμύριδας από την οποία γίνονται τα γνωστά ακόνια, που χρησιμοποιούνται για το ακόνισμα των εργαλείων για πολλές διαφορετικές εργασίες. Τα ακόνια της Ελούντας ήταν γνωστά στην Ευρώπη από παλιά με το όνομα "τούρκικες πέτρες" ή "Ναξία λίθος".
Όταν ο τουρισμός την ανακάλυψε, η Ελούντα εξελίχθηκε σε ένα θέρετρο γνωστό για την ομορφιά του τοπίου και για τα πολυτελή ξενοδοχεία που κτίστηκαν και εξακολουθούν να χτίζονται γύρω της. Λέγεται ότι είναι η περιοχή της Ελλάδας με τα περισσότερα ξενοδοχεία 5 αστέρων.
Πλάκα Λασιθίου....
Χρώματα στον Αγιο Νικόλαο....
Ενα νησάκι απέναντι από τον Αγιο Νικόλαο
Ο Άγιος Νικόλαος ( Άγιος όπως συνηθίζεται να αποκαλείται από τους περισσότερους Κρητικούς), είναι η πρωτεύουσα του Νομού Λασιθίου και βρίσκεται στη βόρεια ακτογραμμή της Κρήτης, στη Δυτική πλευρά του κόλπου του Μεραμβέλλου. Η ονομασία του προήλθε από το βυζαντινό εκκλησάκι που βρίσκεται στον όρμο Αγίου Νικολάου. Παλαιότερη γνωστή ονομασία, Μαντράκι, καθώς υπήρχαν πολλές μάντρες με κατσίκια που ξεχειμώνιαζαν. Άλλη γνωστή ονομασία κι αυτή που ακόμα χρησιμοποιούν οι κάτοικοι των γύρω χωριών, Γιαλός.
Η οικονομία της περιοχής βασίζεται στον τουρισμό, στην καλλιέργεια ελιάς και στη μη σταυλισμένη κτηνοτροφία. Οι μόνιμοι κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 2001 ήταν 19.593 . Χαρακτηριστικό γνώρισμα της πόλης οι πολλές παραλίες της, οι οποίες κάθε χρόνο πιστοποιούνται για την καθαριότητα και τις παροχές τους.
H Λίμνη Βουλισμένη ( 'Λίμνη' για τους Αγιονικολιώτες) είναι μια μικρή λιμνοθάλασσα στο κέντρο της πόλης. Η λίμνη συνδέεται με το λιμάνι της πόλης με ένα κανάλι που ανοίχθηκε το 1870. Πολλοί αρχαίοι μύθοι αναφέρουν τη Λίμνη, οι αρχαιότεροι από τους οποίους θέλουν τις θεές Αθηνά και Άρτεμη να λούζονται σε αυτή. Με τη Λίμνη συνδέονται δύο αστικοί μύθοι, ότι δεν υπάρχει πυθμένας, και ότι η Λίμνη συνδέεται με το ηφαίστειο της Σαντορίνης. Ο τελευταίος μύθος στηρίζεται στο ότι κατά την τελευταία έκρηξη του ηφαιστείου, τα νερά της Λίμνης φούσκωσαν και πλημμύρισαν τις γύρω από αυτήν αποθήκες. Στον πυθμένα της λίμνης υπάρχει πολεμικό υλικό που εγκαταλείφθηκε από τους Γερμανούς στρατιώτες προτού αποχωρήσουν στο τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου.
Δείτε ακόμα :
ΝΕΛΛΑ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΥ - ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑ , ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ
ΦΑΡΑΓΓΙ ΣΑΜΑΡΙΑΣ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΝΕΛΛΑΣ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΥ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΚΕΙΜΕΝΑ : ΝΕΛΛΑ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΥ
πηγές πληροφοριών
υπεροχο
ΑπάντησηΔιαγραφή