θαλασσινή ομίχλη,
το πέλαγος σου ρίχνει.
Στην παγωμένη σάρκα μου
και χάνεται η βάρκα μου
Με φέρνουν στις σπηλιές σου,
οι λιγοστές φορές σου.
Στους ουρανούς που μ' έστειλαν,
θεόρατες ανέτειλαν.
Στου πυρετού την δίνη,
δροσοσταλιές αφήνει.
Στο χθες μου κάθε επιστροφή,
με του μυαλού μου τη γραμμή.
οι ώρες που περνάνε,
χαρά να βρουν διψάνε.
Όαση μες στην ερημιά,
ζέστη στην βαρυχειμωνιά.
Θαλασσινή ομίχλη,
το πέλαγος σου ρίχνει.
Μπερδεύομαι και χάνομαι,
από το χάος πιάνομαι.
Των Δαναΐδων πίθος,
αρρώστια μου και μύθος.
Στο θολωμένο μου μυαλό,
θα είσαι μέχρι να χαθώ.
Δημήτρης Αβραμίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου