Still Life With White Roses by Ramil Gappasov
Η χειρότερη πλευρά απ’ όλο αυτό –
Η λευκή λιακάδα στο γυαλισμένο πάτωμα –
Επιστρατευμένη,
Κι ύστερα το παράθυρο κλειστό
Κι η νύχτα τελειώνει κι αρχίζει ξανά.
Το πρόσωπό της πρασινίζει, τα μάτια της είναι πράσινα,
Στη σκοτεινή γωνιά παίζοντας ″Τ’ αστέρια και τα γαλόνια
για πάντα.″
Προσπαθώ να σου περιγράψω,
Αλλά δεν θ’ ακούσεις, είσαι σαν τον κύκνο.
Δεν υπάρχουν αστέρια εδώ,
Ούτε γαλόνια,
Μα ενός τυφλού ανθρώπου το μπαστούνι ανασκαλεύοντας,
ωστόσο αδέξια, μέσα στις ενδότερες γωνιές του σπιτιού.
Τίποτα δεν μπορεί να πληγωθεί! Η νύχτα κι η μέρα αρχίζουν
ξανά!
Βάλε λοιπόν το βιβλίο στην άκρη,
Τα λουλούδια που φύλαγες για να τα δώσεις σε κάποιον:
Μόνο ο λευκός, τρομερός αφρός του δρόμου έχει πλέον
σημασία,
Τα νέα άσπρα λουλούδια που αρχίζουν να ξεπετάγονται μόλις
τώρα.
Μετάφραση: Κώστας Λιννός
http://fractalart.gr/
Η λευκή λιακάδα στο γυαλισμένο πάτωμα –
Επιστρατευμένη,
Κι ύστερα το παράθυρο κλειστό
Κι η νύχτα τελειώνει κι αρχίζει ξανά.
Το πρόσωπό της πρασινίζει, τα μάτια της είναι πράσινα,
Στη σκοτεινή γωνιά παίζοντας ″Τ’ αστέρια και τα γαλόνια
για πάντα.″
Προσπαθώ να σου περιγράψω,
Αλλά δεν θ’ ακούσεις, είσαι σαν τον κύκνο.
Δεν υπάρχουν αστέρια εδώ,
Ούτε γαλόνια,
Μα ενός τυφλού ανθρώπου το μπαστούνι ανασκαλεύοντας,
ωστόσο αδέξια, μέσα στις ενδότερες γωνιές του σπιτιού.
Τίποτα δεν μπορεί να πληγωθεί! Η νύχτα κι η μέρα αρχίζουν
ξανά!
Βάλε λοιπόν το βιβλίο στην άκρη,
Τα λουλούδια που φύλαγες για να τα δώσεις σε κάποιον:
Μόνο ο λευκός, τρομερός αφρός του δρόμου έχει πλέον
σημασία,
Τα νέα άσπρα λουλούδια που αρχίζουν να ξεπετάγονται μόλις
τώρα.
Μετάφραση: Κώστας Λιννός
http://fractalart.gr/
Georgia O'Keeffe - Abstraction White Rose - 1927
Ν. Βρεττάκος - Η ανοιγμένη φλέβα
Δέσε απόψε τη σπασμένη μου φλέβα.
Ο σφυγμός μου αδυνάτισε. Προσπαθείς να την κλείσεις
μ’ ένα άσπρο τριαντάφυλλο.
Έγινε κόκκινο.
Όλο κοκκίνισαν.
Τα σεντόνια μου έγιναν
παραπόταμοι ανάμεσα
στα βουνά. Παραπόταμοι
κόκκινοι
ανάμεσα
στ’ άστρα
Ν. ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ - Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕ ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΑΛΟΓΟ
Η μουσική: είν’ ένας άγιος
που κατεβαίνει στο άσπρο του άλογο.
Φτάνει ως την άκρη της καρδιάς μου, υπόσχεται.
Γυρνά τα φύλλα της ψυχής μου σε μετέωρα χρώματα
κι όπου γωνιά μου τη φωτίζει. Ψιχαλίζει
ουρανό, επουλώνει τις ρυτίδες μου. Γίνομαι κάτι
σαν ένας κήπος, ανάμεσα σ’ έναν ήλιο
απερίγραπτο.
Όλη η κούραση μου,
όλα μου τα σκαψίματα, όλη η μόνωση μου,
δείχνουν απόβροχο του Μάη.
Νίκος Γκάτσος - Ασπρη μέρα και για μας
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Θα ποτίσω μ’ ένα δάκρυ μου αλμυρό
τον καιρό, πικρά καλοκαίρια,
έμαθα κοντά σου να περνώ,
Νεκρά περιστέρια
γέμισε η αυγή τον ουρανό.
Θα γυρίσω λυπημένη Παναγιά.
Έχε γεια, μην κλαις το μαράζι,
μάθε φυλακτό να μην κρεμάς.
Να λες "Δεν πειράζει,
θα `ρθει η άσπρη μέρα και για μας".
Κατερίνα Γώγου – Για την Αποκατάσταση του Μαύρου
Άσπρη είναι η αρία φυλή
η σιωπή
τα λευκά κελιά
το ψύχος
το χιόνι
οι άσπρες μπλούζες των γιατρών
τα νεκροσέντονα
η ηρωίνη.
Αυτά λίγο πρόχειρα
για την αποκατάσταση του μαύρου.
Ν. ΔΗΜΟΥ - ΓΕΙΤΟΝΙΑ 1960
Σ’ αυτή τη γειτονιά με τ’ άσπρα σπίτια.
Σ’ αυτή τη γειτονιά.
Να μη ζητάνε τίποτ’ άλλο, να κουράζονται
στην αντηλιά τα μάτια ζαρωμένα
και να ξεχνούν το θάνατο στην αντηλιά.
Σ’ αυτή τη γειτονιά τη σκονισμένη.
Σ’ αυτή τη γειτονιά.
Δεν μπόρεσα να την φιλήσω, γιατί έκαιγε
ο ήλιος και η σκόνη μου ‘τρωγε τα μάτια.
Νερό! φώναζαν οι πικροδάφνες.
Κι ήταν Κυριακή και δεν μπόρεσα
να την φιλήσω – ανάμεσά μας
ήταν οι νυσταγμένες κουρτίνες των σπιτιών και τα κάγκελα,
οι μικρές κουβέντες της γειτονιάς κι ο ήλιος
και το φτηνό τσίτινο φόρεμα.
Η σκόνη κοίμιζε το μεσημέρι
στην εκτυφλωτική σιωπή της Κυριακής
και νέκρωνε σαν παγωνιά.
Σ’ αυτή τη γειτονιά με τ’ άσπρα σπίτια.
Σ’ αυτή τη γειτονιά.
Δέσε απόψε τη σπασμένη μου φλέβα.
Ο σφυγμός μου αδυνάτισε. Προσπαθείς να την κλείσεις
μ’ ένα άσπρο τριαντάφυλλο.
Έγινε κόκκινο.
Όλο κοκκίνισαν.
Τα σεντόνια μου έγιναν
παραπόταμοι ανάμεσα
στα βουνά. Παραπόταμοι
κόκκινοι
ανάμεσα
στ’ άστρα
Three White Horses Painting by Nancy Bradley
Ν. ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ - Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕ ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΑΛΟΓΟ
Η μουσική: είν’ ένας άγιος
που κατεβαίνει στο άσπρο του άλογο.
Φτάνει ως την άκρη της καρδιάς μου, υπόσχεται.
Γυρνά τα φύλλα της ψυχής μου σε μετέωρα χρώματα
κι όπου γωνιά μου τη φωτίζει. Ψιχαλίζει
ουρανό, επουλώνει τις ρυτίδες μου. Γίνομαι κάτι
σαν ένας κήπος, ανάμεσα σ’ έναν ήλιο
απερίγραπτο.
Όλη η κούραση μου,
όλα μου τα σκαψίματα, όλη η μόνωση μου,
δείχνουν απόβροχο του Μάη.
Sarah Bowman Paintings
Νίκος Γκάτσος - Ασπρη μέρα και για μας
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Θα ποτίσω μ’ ένα δάκρυ μου αλμυρό
τον καιρό, πικρά καλοκαίρια,
έμαθα κοντά σου να περνώ,
Νεκρά περιστέρια
γέμισε η αυγή τον ουρανό.
Θα γυρίσω λυπημένη Παναγιά.
Έχε γεια, μην κλαις το μαράζι,
μάθε φυλακτό να μην κρεμάς.
Να λες "Δεν πειράζει,
θα `ρθει η άσπρη μέρα και για μας".
Μαύρο και Άσπρο, Ανρί ντε Τουλούζ Λωτρέκ
Κατερίνα Γώγου – Για την Αποκατάσταση του Μαύρου
Άσπρη είναι η αρία φυλή
η σιωπή
τα λευκά κελιά
το ψύχος
το χιόνι
οι άσπρες μπλούζες των γιατρών
τα νεκροσέντονα
η ηρωίνη.
Αυτά λίγο πρόχειρα
για την αποκατάσταση του μαύρου.
Francisco Bueno (Martínez), White Houses by the Sea
Ν. ΔΗΜΟΥ - ΓΕΙΤΟΝΙΑ 1960
Σ’ αυτή τη γειτονιά με τ’ άσπρα σπίτια.
Σ’ αυτή τη γειτονιά.
Να μη ζητάνε τίποτ’ άλλο, να κουράζονται
στην αντηλιά τα μάτια ζαρωμένα
και να ξεχνούν το θάνατο στην αντηλιά.
Σ’ αυτή τη γειτονιά τη σκονισμένη.
Σ’ αυτή τη γειτονιά.
Δεν μπόρεσα να την φιλήσω, γιατί έκαιγε
ο ήλιος και η σκόνη μου ‘τρωγε τα μάτια.
Νερό! φώναζαν οι πικροδάφνες.
Κι ήταν Κυριακή και δεν μπόρεσα
να την φιλήσω – ανάμεσά μας
ήταν οι νυσταγμένες κουρτίνες των σπιτιών και τα κάγκελα,
οι μικρές κουβέντες της γειτονιάς κι ο ήλιος
και το φτηνό τσίτινο φόρεμα.
Η σκόνη κοίμιζε το μεσημέρι
στην εκτυφλωτική σιωπή της Κυριακής
και νέκρωνε σαν παγωνιά.
Σ’ αυτή τη γειτονιά με τ’ άσπρα σπίτια.
Σ’ αυτή τη γειτονιά.
Georgia O'Keeffe - Jimson Weed/White Flower No. 1932
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης - Ωραία λουλούδια κι άσπρα ως ταίριαζαν πολύ
Μπήκε στο καφενείο όπου επήγαιναν μαζύ.—
Ο φίλος του εδώ προ τριώ μηνών του είπε,
«Δεν έχουμε πεντάρα. Δυο πάμπτωχα παιδιά
είμεθα — ξεπεσμένοι στα κέντρα τα φθηνά.
Σ’ το λέγω φανερά, με σένα δεν μπορώ
να περπατώ. Ένας άλλος, μάθε το, με ζητεί.»
Ο άλλος τού είχε τάξει δυο φορεσιές, και κάτι
μεταξωτά μαντήλια.— Για να τον ξαναπάρει
εχάλασε τον κόσμο, και βρήκε είκοσι λίρες.
Ήλθε ξανά μαζύ του για τες είκοσι λίρες·
μα και, κοντά σ’ αυτές, για την παληά φιλία,
για την παληάν αγάπη, για το βαθύ αίσθημά των.—
Ο «άλλος» ήταν ψεύτης, παληόπαιδο σωστό·
μια φορεσιά μονάχα του είχε κάμει, και
με το στανιό και τούτην, με χίλια παρακάλια.
Μα τώρα πια δεν θέλει μήτε τες φορεσιές,
και μήτε διόλου τα μεταξωτά μαντήλια,
και μήτε είκοσι λίρες, και μήτε είκοσι γρόσια.
Την Κυριακή τον θάψαν, στες δέκα το πρωί.
Την Κυριακή τον θάψαν: πάει εβδομάς σχεδόν.
Στην πτωχική του κάσα του έβαλε λουλούδια,
ωραία λουλούδια κι άσπρα ως ταίριαζαν πολύ
στην εμορφιά του και στα είκοσι δυο του χρόνια.
Όταν το βράδυ επήγεν— έτυχε μια δουλειά,
μια ανάγκη του ψωμιού του— στο καφενείον όπου
επήγαιναν μαζύ: μαχαίρι στην καρδιά του
το μαύρο καφενείο όπου επήγαιναν μαζύ.
Νικηφόρος Λύτρας - Portrait of Marianthi L. Charilaou
Ναπολέων Λαπαθιώτης - Κι έπινα μέσ’ από τα χείλια σου…
Κι οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι
κι ήταν άσπρο το κρεβάτι,
κι όλο θόλωνε, όλο μέλωνε
το γλυκό σου μάτι,
και τα χέρια σου πλεκόντουσαν
στο κορμί μου γύρω γύρω
κι έπινα μέσ’ από τα χείλια σου,
γλυκιάν άχνα σαν το μύρο,
στο κορμί μου γύρω γύρω
κι έπινα μέσ’ από τα χείλια σου,
γλυκιάν άχνα σαν το μύρο,
και σταλάζανε απ’ τα χείλια σου
γλυκά λόγια σαν τα μύρα,
κι ήταν άσπρο το κρεβάτι μας
κι οι μπερντέδες σαν πορφύρα…
Έτσι, αγάπη μου, σε χόρτασα
Κι έτσι, τη γλυκάδα σου ήπια
μέσα στ’ άνομα αγκαλιάσματα
στ’ άνομα τα καρδιοχτύπια
κι απ’ το μέλι ποθοπλάνταζε
το κορμί σου και το μάτι
κι οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι
κι ήταν άσπρο το κρεβάτι
γλυκά λόγια σαν τα μύρα,
κι ήταν άσπρο το κρεβάτι μας
κι οι μπερντέδες σαν πορφύρα…
Έτσι, αγάπη μου, σε χόρτασα
Κι έτσι, τη γλυκάδα σου ήπια
μέσα στ’ άνομα αγκαλιάσματα
στ’ άνομα τα καρδιοχτύπια
κι απ’ το μέλι ποθοπλάνταζε
το κορμί σου και το μάτι
κι οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι
κι ήταν άσπρο το κρεβάτι
White Horse by Gwen Carroll
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ - ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΑΛΟΓΟ
Και φυσικά υπάρχουν λόγοι που κοιτάζω πάντα κάτω – κάπου
είναι πεταμένο ένα κλειδί, που αν το βρεις σώθηκες: θα ξεκλειδώσεις
το χέρι του τρελού
και τότε θα είναι στη διάθεσή σου το άσπρο άλογο!
On Kampala Street Series, by Ronex Ahimbisibwe
FEDERICO GARCIA LORCA - ΧΡΩΜΑΤΑ
Στο Παρίσι η σελήνη
έχει χρώμα από βιολέτα
κίτρινη μετά θα γίνει
στις νεκρές τις πόλεις μέσα
Μια σελήνη πράσινη είναι
μες στους μύθους μέσα όλους
μια σελήνη από αράχνη
και σπασμένες τζαμαρίες.
Κι από πάνω απ’ τις ερήμους
είν’ βαθιά και ματωμένη.
Αλλά η λευκή σελήνη
η σελήνη της αλήθειας
στα ήσυχα μονάχα λάμπει
του χωριού τα κοιμητήρια.
Μετ: Γιώργος Μίχος.
Alexander Averin
Κωστής Παλαμάς - Το τραγούδι τῶν ἄσπρων μαλλιῶν
Σα να σε βλέπω για πρώτη φορά
κάθε φορά που εἶσ᾿ ἐμπρός μου·
λάμπανε κι ἄλλη φορά ἔτσι χλωρά
τ᾿ ἄνθια, τα νιάτα τοῦ κόσμου;
Πάντα σε βλέπω για πρώτη φορά
κι ἄσπρα εἶναι πια τα μαλλιά μου,
που εἶσαι ἡ χαρά τοῦ παιδιοῦ· λαχταρᾶ
σαν ἀπό φῶς μιᾶς αὐγῆς ἡ καρδιά μου.
Για την Παράδεισον, Εὔα, ὁ Θεός
τώρα πρωτόπλασ᾿ ἐσένα;
Κι ἔγινε ἡ θάλασσα τώρα ναός
για τῆς Παφίας Ἀφροδίτης τη γέννα;
Τάχα νεοφώτιστος τώρα
πρώτη φορά και λατρεύω;
Μέσ᾿ στην ἀφάνταστη χώρα
πῶς ἐγώ, ἀγύρευτος, πῶς σε γυρεύω!
Βραδινή φωτιά, 1944
Ἅπαντα, τόμ. ΙΑ´, σελ. 107
Diane Dengel - Growing old together
ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ - ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ
1.-
Με άσπρο δένει το άυλο του λευκού• με ρούχα υγρά το ρο σαλπίζοντας ηχεί αγνότητα ουρανού. Το τεχνητό κυμάτισμα μιας σκέψης συλλαβίζοντας προτού τ’ αγκάθια του ήλιου την ξεσκίσουν.
2.-
Στην άσπιλη λευκότητα υποκλίνεται το ρο• κι ας τη στηρίζει αφού στα σπλάχνα του λευκού κρύβεται το άσπρο: η πέτρα αυτή που ξάφνου σπάει με σύριγμα βουβό βεγγαλικού αναστάσιμου προτού σκορπίσει με ιαχές φευγαλέες φωτός.
3.-
Με λάσπη του άσπρου χτίζουν το λευκό. Ακάματοι του ονείρου εργάτες κατεβαίνοντας στο έρεβος του κενού, νερό ανεβάζουν να στερεώσουνε τα ρο.
4.-
Βατράχια το άσπρο εκόαζαν θεμέλιο του λευκού. Το ρο υμνώντας του ύψους κατά πρόσωπο.
Abstract Painting Gold and White Ikat by JenniferFlanniganart
Σαν ἄσπρο σύννεφο
ἡ σκιά σου σκεπάζει τον ὕπνο
που σ᾿ ἕνα δυσεύρετο παράδεισο κοιμᾶμαι·
ἀκούω πως τραγουδᾶς κάτω ἀπ᾿ τον ἥλιο,
μα μες στη φωνή σου λιγώνω
και δεν βλέπω τον οὐρανό
ἡ σκιά σου σκεπάζει τον ὕπνο
που σ᾿ ἕνα δυσεύρετο παράδεισο κοιμᾶμαι·
ἀκούω πως τραγουδᾶς κάτω ἀπ᾿ τον ἥλιο,
μα μες στη φωνή σου λιγώνω
και δεν βλέπω τον οὐρανό
MASOUD YASAMI - White Clouds and Light
ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ - Το χρώμα του πάγου
Το χρώμα της βροχής
είναι άσπρο;
πράσινο;
ή μήπως είν’ γαλάζιο;
ο ένας μελετάει ένα ροδάκινο
ο άλλος μελετάει ένα σταυρό
ο άλλος τη φωτιά ενός σταυρού
κι ο άλλος την παγωμένη σκιά ενός σταυρού
κάποτε ένα δάκρυ μεγαλώνει
σαν στρογγυλό αερόστατο
που ανεβαίνει μαζί με το σταυρό
και η φωτιά το καίει και το γκρεμίζει
στην παγωμένη σκιά ενός σταυρού
κάθεται η φωτιά του
πίνει το δάκρυ που στάζει απ’ το σταυρό
και τρέμει
ένα πουλάκι κάπου κελαηδάει
ένα φεγγάρι ανεβαίνει δίχως σώμα
ενώ το σώμα σαπίζει μακριά
έλα, ας ξεχάσουμε
εγώ το πνιγμένο μου λουλούδι
εσύ τον πάγο που σε κυνηγά
Το χρώμα της βροχής
είναι άσπρο;
πράσινο;
ή μήπως είν’ γαλάζιο;
ο ένας μελετάει ένα ροδάκινο
ο άλλος μελετάει ένα σταυρό
ο άλλος τη φωτιά ενός σταυρού
κι ο άλλος την παγωμένη σκιά ενός σταυρού
κάποτε ένα δάκρυ μεγαλώνει
σαν στρογγυλό αερόστατο
που ανεβαίνει μαζί με το σταυρό
και η φωτιά το καίει και το γκρεμίζει
στην παγωμένη σκιά ενός σταυρού
κάθεται η φωτιά του
πίνει το δάκρυ που στάζει απ’ το σταυρό
και τρέμει
ένα πουλάκι κάπου κελαηδάει
ένα φεγγάρι ανεβαίνει δίχως σώμα
ενώ το σώμα σαπίζει μακριά
έλα, ας ξεχάσουμε
εγώ το πνιγμένο μου λουλούδι
εσύ τον πάγο που σε κυνηγά
Σωτήρης Σκίπης - Ασπρα καράβια
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Πρώτη εκτέλεση: Καίτη Χωματά & Μιχάλης Βιολάρης
Άσπρα καράβια τα όνειρά μας
για κάποιο ρόδινο γιαλό
άσπρα καράβια τα όνειρά μας
θα κόβουν δρόμο κι ένα δρόμο
μυριστικό κι ευωδιαστό
θα κόβουν δρόμο κι ένα δρόμο
Κι από ψηλά θα μας φωτίζει
το φεγγαράκι το χλωμό
κι από ψηλά θα μας φωτίζει
και θ’ αρμενίζουν, ω χαρά μας
ίσα στο ρόδινο γιαλό
άσπρα καράβια τα όνειρά μας
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Πρώτη εκτέλεση: Καίτη Χωματά & Μιχάλης Βιολάρης
Άσπρα καράβια τα όνειρά μας
για κάποιο ρόδινο γιαλό
άσπρα καράβια τα όνειρά μας
θα κόβουν δρόμο κι ένα δρόμο
μυριστικό κι ευωδιαστό
θα κόβουν δρόμο κι ένα δρόμο
Κι από ψηλά θα μας φωτίζει
το φεγγαράκι το χλωμό
κι από ψηλά θα μας φωτίζει
και θ’ αρμενίζουν, ω χαρά μας
ίσα στο ρόδινο γιαλό
άσπρα καράβια τα όνειρά μας
Κ. Παρθένης - Το λιμάνι της Καλαμάτας
Στέλιος Σπεράντσας -Χιονοπόλεμος
Χιόνισε και κάναμε μια άσπρη στοίβα τόση.
Τέτοιο χιόνι πούπουλο, Θεέ μου, να μη λιώσει.
Ε, με το χιονάνθρωπο τραβηχτείτε πέρα
άναψεν ο πόλεμος πάρτε πρώτη σφαίρα.
Αν βαστάν τα κότσια σας, πιάστε μετερίζι.
Όπου πέσει η μπάλα μας, μύτες κοκκινίζει.
Πως; Γελάτε; Πάρτε τη πάνω στο στομάχι.
Φραπ, και σκιάζει η δεύτερη στου αρχηγού τη ράχη.
Φράπ, κι απ’ τα κεφάλια τους πέφτουν κάτω οι κούκοι.
Φραπ! Και του χιονάνθρωπου σπάζει το τσιμπούκι.
Κλοντ Μονέ, Boulevard Saint-Denis το χειμώνα – 1875
Τεντ Χιουζ - Κόκκινο ήταν το χρώμα σου.…
Η βελούδινη μακριά σου φούστα, ένας
αιμάτινος επίδεσμος…
Το δωμάτιό μας ήταν κόκκινο…
Κι έξω απ’ το παράθυρο
παπαρούνες ντελικάτες κι εύθραυστες…
Τα χείλη σου ένα βαμμένο, βαθύ κόκκινο…
Ο,τιδήποτε έβαφες, το έβαφες λευκό
κι ύστερα το ‘πνιγες στα τριαντάφυλλα…
τριαντάφυλλα που έκλαιγαν,
ακόμα περισσότερα τριαντάφυλλα
και μερικές φορές, ανάμεσά τους, ένα μικρό γαλαζοπούλι.»
Georgia O'Keeffe - Red Hill And White Shell, 1938
Φωτεινή Ψιρολιόλιου Μανδρατζή - Λευκό καρδιάς
Λογόκρινα την επιθυμία που σβαρνούσε τ’ ασβεστωμένο μου στέρνο.
Φυγόκεντρο αίσθημα διέτρεχε τις ακροποριές των σημείων μου,
ψηλαφώντας το χωμάτινο ναδίρ της ύπαρξης μου.
Άφησα ύστερα χαραγή, να καρπίσει ζηλόφθονα ο ήλιος των φθινοπωρινών ημερών.
Με βουλιμία σπούργου, κατάπια ρουμπίνια ροδιού έκρηξης.
Εσπερινού ύμνοι, ξέπλυναν ακούσματα
ανθρώπινων βουερών κελευσμάτων.
Η δύση βάφτηκε ρόδινη, το γνήσιο σκοτάδι
της κάθαρσης,
έπνιξε όλες τις αναστολές, τα επιχρίσματα κατέρρευσαν…
Ρόδα ειρηνόφιλα πέταξαν τα καψαλισμένα πέταλα τους, να φανεί το λευκό της καρδιάς.
ΜΟΥΣΙΚΗ
Ηλεκτρικός Θησέας
Μουσική:Γιάννης Μαρκόπουλος
Στίχοι:Δημήτρης Βάρος
Ερμηνεία:Παύλος Σιδηρόπουλος και Μαρία Φωτίου
Με κάτασπρο πανί ένα καράβι
Απ' το πενήντα έχει να φανεί
Και συ βιδώθηκες μες στο λιμάνι
Με ανθοδέσμη που 'χει μαραθεί...
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι
Κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι
Κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί...
Σε δίκασαν να σπαταλάς τα χρόνια
Σε μια ζωή χωρίς προοπτική
Χάνεσαι σαν το γλάρο στην Ομόνοια
Και όταν ψάχνεις λύση στην φυγή
Πληρώνεις όσο-όσο τα διόδια
Και κομματιάζεσαι στην εθνική...
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι
Κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί...
Ποιος είναι ισοβίτης στο σκοτάδι
Ποιος αλαφιάζει δίχως πληρωμή
Ποιος σκύβει στους αφέντες το κεφάλι
Και ποιος τα βράδια κλαίει σαν παιδί...
Ποιος ονειρεύεται πως κάποιοι άλλοι
Βγαίνουν και κάνουν πρώτοι την αρχή
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι
Κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί...
Ναυάγια ονείρων αρμενίζουν
Και τα κεφάλια βγαίνουν σαν σκουριά
Στα σούπερ μάρκετ τελείωσε η ελπίδα
Και συ σκαρφάλωσες στη σκαλωσιά...
Που πήγαν οι τρακόσοι του Λεωνίδα
Και τι θα πούμε τώρα στα παιδιά;
Ηλεκτρικός Θησέας και τα λοιπά...
Φοβάσαι ότι θα 'ρθει καταιγίδα
Και θα μας πνίξει όξινη βροχή
Βαλε σε γυάλα μέσα την πατρίδα
Και κρύψε την καλά μέσα στη γη
Μήπως την ψάχνουν σαν την Ατλαντίδα
Αφού η Πανδώρα ανοίγει το κουτί...
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι
Κι η Αριάδνη έχει μπερδευτεί...
Ψηφοθηρία λόγοι κι εμβατήρια
Ποτέ δεν έφεραν την αλλαγή
Γι' αυτό και χάθηκες στα σφαιριστήρια
Και μες στα γήπεδα την Κυριακή
Τώρα καθώς κοιτάς τα διυλιστήρια
Ρωτάς ποιοι σ' έχουν βάλει στο κλουβί...
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι
Κι η Αριάδνη έχει τρελαθεί...
Να κλείσεις τη πληγή θανατηφόρα
Και μες στα νέα ψάχνεις για δουλειά
Τα δάκρυα σου γίνονται μαστίγια
Και τον λαιμό σου σφίγγουν σα θηλιά
Όσα τα κέρδισες με τα μαρτύρια
Τα παζαρεύουν πάλι στα χαρτιά
Τρέχεις να ψάξεις μες στα καταφύγια
Και βρίσκεις μια αιχμάλωτη γενιά...
Μια πλαστική ανέμισες σημαία
Πίστεψες σ' έναν άγνωστο θεό
Κρέμασες το μυαλό σε μια κεραία
Ειδήσεις σίριαλ και τσίμπλα rock
Και πως θα ξημερώσει η άλλη μέρα
Όταν τα λάθη κλέβουν τον καιρό
Και πως θα ξημερώσει η άλλη μέρα
Όταν το ψέμα σέρνει τον χορό...
Ζωγράφισε ένα ήλιο στο ταβάνι
Μίλησε με τ' αγέρι της νυχτιάς
Και χόρεψε μαζί με τη σκιά σου
Στους ήχους μιας αδύναμης καρδιάς
Πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου
Ή βγες ξανά στο δρόμο της φωτιάς
Πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου
Ή ΒΓΕΣ ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ!Ο εραστής των κρίνων - 2016
Στίχοι: Νίκος Κολλάρος
Μουσική :Νίκος Κολλάρος
Απ’ το ρόδο βγαίνει αγκάθι
κι `απ’ το πρόβατο προβαίνει
κέρατο τρομαχτικό
μόν’ το κρίνο, δες εδώ
άσπρο είναι, άσπρο μένει
η αγάπη τι να πάθει;
Δεν είμαι των πολλών, μα ούτε και των λίγων
τα λόγια είμαι εκείνων, που λένε ποιητές
παιδί των κεραυνών και των δροσοσταλίδων
ο εραστής των κρίνων, κρυμμένος στις καρδιές
Απ’ της Παναγιάς τα χέρια
ως τα υπόγεια καταγώγια
για τον ευαγγελισμό
μ’ ένα κρίνο το λευκό
πάλλευκο, λευκό θα μένει
η αγάπη τι να πάθει;
Δεν είμαι των πολλών, μα ούτε και των λίγων
τα λόγια είμαι εκείνων, που λένε ποιητές
παιδί των κεραυνών και των δροσοσταλίδων
ο εραστής των κρίνων, κρυμμένος στις καρδιές
κι `απ’ το πρόβατο προβαίνει
κέρατο τρομαχτικό
μόν’ το κρίνο, δες εδώ
άσπρο είναι, άσπρο μένει
η αγάπη τι να πάθει;
Δεν είμαι των πολλών, μα ούτε και των λίγων
τα λόγια είμαι εκείνων, που λένε ποιητές
παιδί των κεραυνών και των δροσοσταλίδων
ο εραστής των κρίνων, κρυμμένος στις καρδιές
Απ’ της Παναγιάς τα χέρια
ως τα υπόγεια καταγώγια
για τον ευαγγελισμό
μ’ ένα κρίνο το λευκό
πάλλευκο, λευκό θα μένει
η αγάπη τι να πάθει;
Δεν είμαι των πολλών, μα ούτε και των λίγων
τα λόγια είμαι εκείνων, που λένε ποιητές
παιδί των κεραυνών και των δροσοσταλίδων
ο εραστής των κρίνων, κρυμμένος στις καρδιές
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Όποιος πόνεσε μέσα στη ζωή
όποιος έκλαψε σαν μικρό παιδί
τώρα τίποτα πια δε σου ζητά
μόνο στ’ όνειρο θα σ’ αναζητά
Άσπρο περιστέρι μεσ’ τη συννεφιά
μου `δωσες το χέρι να `χω συντροφιά
άσπρο περιστέρι μαύρο μου φτερό
κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ
Όταν σήκωσα το βαρύ σταυρό
μου παράγγειλες να `ρθω να σε βρω
κι όταν δάκρυσα σαν την Παναγιά
ήταν άνοιξη και Πρωτομαγιά
Άσπρο περιστέρι μεσ’ τη συννεφιά
μου `δωσες το χέρι να `χω συντροφιά
άσπρο περιστέρι μαύρο μου φτερό
κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου