Πίνακας - Alla Tsank
Μόνο φασαρία κάνει κι όλο μόνη της μονολογεί.
Την μια ποιήματα απαγγέλλει
και την άλλη βάζει δυνατά την μουσική.
Κάνει αλλόκοτες χειρονομίες, με τις λέξεις κουβεντιάζει
και στο τέλος τις πετάει, στα γεράνια της αυλής.
Στο μπαλκόνι μπαινοβγαίνει, κάτι ψίχουλα μαζεύει
που το δείλι στις καρέκλες αραδιάζει
για να ΄χει κάποιον να μιλάει να μην νιώθει μοναχή.
Δίχτυα στην στεριά απλώνει, το κρεβάτι της στην αμμουδιά το δένει
κι ένα κύμα περιμένει
να την πάρει να την πνίξει, λέει, να μην έχει μοναξιά.
Τις φωνές πάντα μου βάζει, γιατί ξέχασα…
τα φώτα της να ανάψω,
μη και περάσει η Αγάπη, και νομίζει πως κοιμάται η δεν μένει πια εδώ.
Τις ντουλάπες της τα πρωινά αδειάζει, τα ρούχα της στο πάτωμα στοιβάζει
συχνά τους βάζει και φωτιά.
Μετά τις στάχτες τους μαζεύει,
και ενώ σαρκαστικά γελάει, γυαλίζει τα ασημικά.
Τα μεσάνυχτα κρύβεται πίσω απ΄τις γρίλιες
με λαχτάρα κρυφοκοιτά τα ζευγαράκια
κι είναι ώρα που μ΄αφήνει
στην δική μου ησυχία, γιατί ώρες δεν μιλάει
μόνο σιγοτραγουδά...
....Θα ρθει μια φορά , να νιώσω πως κι εγώ ανήκω κάπου .
Θα έρθει σαν το φως , άνθρωπος καθαρός κι εγώ η σκιά του.
Να μου κρατάει σφιχτά , σφιχτά το χέρι ,
και λόγια καθαρά , μόνο να μου φέρει...
Βίκυ Δρακουλαράκου
Ευχαριστώ θερμά!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή