Τα πολύ παλιά χρόνια που οι άνθρωποι αρρώσταιναν και κατάλληλο φάρμακο δεν έβρισκαν πουθενά, υπήρχε ένα νησί στο Βόρειο Αιγαίο, που υποσχόταν γιατρειά και ελπίδα. Μερικοί κόκκοι από το θαυματουργό ηφαιστειογενές χώμα του νησιού της Λήμνου ήταν αρκετοί. Σήμερα η ίδια γη παραμένει μια από τις πιο φιλόξενες και συνάμα ανεξερεύνητες του Αιγαίου. Ένα νησί με πολυσχιδή ακτογραμμή, χρυσαφένιες παραλίες, εντυπωσιακό ηφαιστειογενές τοπίο. Με σπάνιους αρχαιολογικούς χώρους, κάστρα, αλλά και παραδοσιακούς οικισμούς. Με περιζήτητα, από την αρχαιότητα ακόμα, προϊόντα (κρασί, μέλι, τυρί), άφθονο ψάρι, αλλά και φιλόξενους κατοίκους η Λήμνος προσφέρεται, όσο λίγα νησιά, για όσους αναζητούν ήρεμες διακοπές και ανακάλυψη
Είναι χτισμένη στη δυτική ακτή του νησιού και βρίσκεται μεταξύ δύο φρουρίων, αποτελώντας τον κυριότερο οικισμό του νησιού. Διαθέτει αρχαιολογικό μουσείο και κοντά της βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας Μύρινας, η οποία μαζί με την Ηφαιστία ξεχώριζαν ως οι σημαντικότεροι πόλεις του νησιού κατά την αρχαιότητα. Η πόλη της Μύρινας κατοικήθηκε πριν από την εποχή του χαλκού, όπως προκύπτει από αρχαιότητες που έχουν βρεθεί. Στη διάρκεια των πέντε χιλιετιών που πέρασαν από τότε ήταν πάντοτε κατοικημένη σε διάφορα σημεία της έκτασης που καταλαμβάνει η σημερινή πόλη. Σταθερό σημείο αναφοράς όλων των ιστορικών περιόδων αποτελεί η οχυρωμένη χερσόνησος, ύψους 120 μέτρων περίπου, η οποία δεσπόζει μεταξύ των δύο όρμων και παρείχε προστασία και ασφάλεια.
Κρήνη της οθωμανικής περιόδου.
Η τουριστική αγορά της Μύρινας,όπου μέρα νύχτα σφύζει από ζωή!
Η πόλη αναπτύχθηκε ως κύριο αστικό κέντρο του νησιού συγκεντρώνοντας όλο και περισσότερο πληθυσμό. Από 3.457 κατοίκους που είχε το 1951, έχει ξεπεράσει τους 5.000 σήμερα. Είναι έδρα του έπαρχου Λήμνου, δημόσιων υπηρεσιών, πολλών τραπεζών, νοσοκομείου, γηροκομείου, της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών. Λειτουργούν Γενικό και Επαγγελματικό Λύκειο, δημοτικά, νηπιαγωγεία, δημόσιοι και ιδιωτικοί παιδικοί σταθμοί, φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης και ξένων γλωσσών.
Ο βράχος στον οποίο είναι χτισμένο το κάστρο χωρίζει την παραλία της Μύρινας σε δύο κύριες συνοικίες, τον Ρωμαίικο Γιαλό και τη Νέα Μάδυτο , που ονομάστηκε έτσι καθώς εκεί εγκαταστάθηκαν μετά την ανταλλαγή πληθυσμών Έλληνες Μικρασιάτες και Θρακιώτες πρόσφυγες, πολλοί εκ των οποίων από τη Μάδυτο της Θράκης. Στον Ρωμαίικο Γιαλό κυριαρχούν τα νεοκλασικά σπίτια των πλουσίων που ήταν εγκατεστημένοι στην Αίγυπτο. Στο Ρωμαίικο Γιαλό βρίσκονται επίσης το Αρχαιολογικό Μουσείο, η Ιερά Μητρόπολις Λήμνου που στεγάζει το Εκκλησιαστικό Μουσείο και το Γυμνάσιο της Μύρινας. Συνέχεια του Ρωμαίικου Γιαλού αποτελεί η ακτή Ρηχά Νερά, η οποία το καλοκαίρι σφύζει από την παρουσία των κολυμβητών.
Έχει κηρυχθεί διατηρητέα και είναι η πιο αρχοντική της Μύρινας. Τα δίπλα στο κύμα και στη σκιά του κάστρου, μεγαλοπρεπή και νεοκλασικού στυλ αρχοντόσπιτά της, φέρουν έντονο το αποικιοκρατικό στίγμα, μιας και έχουν χτιστεί, πριν από έναν αιώνα περίπου, από πλούσιους Λημνιούς, που είχαν εγκατασταθεί και διαπρέψει στην Αίγυπτο. — στην τοποθεσία
Εδώ, μπροστά από τα μάτια σου, περνάει μια ολόκληρη εποχή αυθεντικότητας, πλούτου και μεγαλείου. Πάρε, τώρα, το δρόμο για τη θάλασσα και άσε το αγνάντεμά της να σε χαλαρώσει την ώρα που θα πίνεις το καφεδάκι σου στα περιποιημένα café του Γιαλού. Αν ο ορίζοντας είναι καθαρός, το βλέμμα σου θα φτάσει μέχρι τον Άθω.
Βραδιάζει στον Ρωμαίικο Γιαλό..
Ερχεται το μπουρίνι από την Χαλκιδική..
.
. Η ώρα του μπουρινιού.....Έκανε ζημιές
Αυτό άφησε το μπουρίνι.
Ηλιοβασίλεμα.....Και στο βάθος διακρίνεται ο Άθως...
 |
 |
Ανάμεσα στα χαλάσματα ζουν αρκετά αγριοκάτσικα και μια πολυπληθής ομάδα από ελάφια! Πρόκειται για τα γνωστά πλατώνια, που μεταφέρθηκαν πριν μερικές δεκαετίες από τη Ρόδο, πολλαπλασιάστηκαν και έγιναν οι νέοι κάτοικοι του κάστρου.
Αγία Παρασκευή..
Στο κάστρο της Μύρινας, το οποίο χτίστηκε αρχικά από τον αυτοκράτορα Aνδρόνικο A΄ τον Kομνηνό (1118-1185) πάνω σε τμήματα παλαιότερου αρχαϊκού τείχους, ο επισκέπτης εκτός των άλλων μπορεί να θαυμάσει και έναν μεγάλο πληθυσμό ελαφιών, τα οποία ζουν ελεύθερα.
Οι καθημερινές σκηνές στο λιμανάκι, τα παραδοσιακά πλακόστρωτα σοκάκια, τα ταβερνάκια και το φωτισμένο τα καλοκαιρινά βράδια κάστρο και το εκκλησάκι του Άη Νικόλα δημιουργούν την εικόνα ενός ξεχωριστού τόπου.
Το Μέγαρο Βοτσινού.
.Το 1928 η πόλη είχε πληθυσμό 3.726 άτομα. Ήταν έδρα του επαρχείου, στο οποίο υπηρέτησε ως έπαρχος επί 14 χρόνια ο Νικόλαος Ράπεσης (1922-36), νομικός από το Μεσολόγγι ο οποίος άφησε εποχή για το έργο και τις πρωτοβουλίες του. Μεταξύ άλλων πρωτοστάτησε στην ίδρυση Προσκόπων, Φιλαρμονικής, συσσιτίων απόρων μαθητών, αθλητικού και ποδοσφαιρικού ομίλου, ομίλων αναδάσωσης, στηριζόμενος κυρίως στην οικονομική ενίσχυση των ευπόρων ομογενών. Στην πόλη υπήρχαν γυμνάσιο, ειρηνοδικείο, υποδιοίκηση χωροφυλακής, οικονομική εφορία, αγρονόμος, η ηλεκτρική εταιρία του Ντόντου, το τηλεγραφείο της εταιρίας Eastern και οι τράπεζες Εθνική, Ιονική, Αγροτική και Αθηνών.
Είναι δυο ολόιδια σπίτια...το ένα αναπαλαιωμένο!...Χρονολογία 1889.
"Πήγασος"
Ως πρωτεύουσα του νησιού, είχε ήδη αρχίσει να ακμάζει από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Έτσι, κοντά στο φρούριο, ζούσαν η τουρκική φρουρά και οι οικογένειες των Τούρκων - εξ ου και το Τούρκικος Γιαλός. Η άλλη πλευρά του κάστρου, όπου εγκαταστάθηκαν οι Έλληνες, γύρω από τη Μητρόπολη και την εκκλησία τους, ονομάστηκε Ρωμαίικος Γιαλός. Eδώ, θα σου δημιουργηθεί η εντύπωση ότι βρέθηκες ξαφνικά σ’ έναν άλλο κόσμο. Και πράγματι. Το χάζι στα αρχοντόσπιτα και στις μοσχομυριστές αυλές, η περαντζάδα και τα ψώνια στον πολύ ζωντανό μαγαζότοπο, η στάση για καφέ ή μεζέ στα στέκια του κέντρου, όλα αποτελούν μια πρωτόγνωρη, άλλοτε αρχοντική κι άλλοτε απλοϊκή και ξεχασμένα αγνή, αίσθηση.
Αρκετά από τα αρχοντικά του Γιαλού μετατράπηκαν σε ενοικιαζόμενα δωμάτια, ενώ πολλά αρχοντόσπιτα συντηρούνται από οικονόμους, οι οποίες περιμένουν τους κυρίους τους να έρθουν το καλοκαίρι από την Αθήνα ή το εξωτερικό, για να ξαναφωτίσουν οι πολυέλαιοι, να ανοίξουν οι σιδερένιες πόρτες και να ξαναζωντανέψει ο χώρος από την ανθρώπινη παρουσία.
Άλλα, χρόνια κλειστά, περιμένουν ίσως κάποιους καινούργιους ιδιοκτήτες, για να τα κατοικήσουν ή να τα μετατρέψουν σε ξενώνες.
Υπέροχη αρχιτεκτονική με τους ακρογωνιαίους λίθους σαν χαρακτηριστικό!
Θυμίζει Θράκη...
Το Φρούριο της Μύρινας είναι κτισμένο σε βραχώδη και απόκρημνη χερσόνησο, πάνω από τη Μύρινα την πρωτεύουσα τα της Λήμνου, και επικοινωνεί με την ξηρά μόνο από τα ανατολικά. Είναι το μεγαλύτερο κάστρο του Αιγαίου.
Το κάστρο κατασκεύασαν οι Βενετοί διατηρώντας τμήματα προγενέστερης φάσης βυζαντινής περιόδου (αρχές 12ου αι). ΟΙ Βυζαντινοί είχαν κτίσει το κάστρο πάνω σε αρχαία ακρόπολη.
Η σημερινή δομή και διάταξη οφείλεται στους Γενουάτες Gattilusi που το αναδιαµόρφωσαν (15ος αι.) καθώς και στις μεταγενέστερες επεμβάσεις Βενετών και Τούρκων.
Τοποθεσία & Στρατηγική Σημασία
Το κάστρο είναι σε μια βραχώδη και δυσπρόσιτη χερσόνησο ύψους 120 μέτρων περίπου που εποπτεύει δύο όρμους και το εξαιρετικό φυσικό λιμάνι της Μύρινας. Η ίδια η Λήμνος είναι σε στρατηγικό σημείο ευρισκόμενη κοντά στην είσοδο των Δαρδανελίων και επί της θαλασσίας οδού από τη Μικρά Ασία προς τη Βαλκανική χερσόνησο.
Είναι χτισμένο στη βραχώδη και απόκρημνη χερσόνησο στη Μύρινα, ανάμεσα στο Ρωμαϊκό και τον Τούρκικο Γιαλό, και επικοινωνεί με την ξηρά μόνο από τα ανατολικά. Ένα από τα σπουδαιότερα αξιοθέατα του νησιού, το κάστρο, χτίστηκε αρχικά από τον αυτοκράτορα Aνδρόνικο A΄ τον Kομνηνό (1118-1185) πάνω σε τμήματα παλαιότερου τείχους, πιθανόν αρχαϊκού. Τη δεκαετία του 1970 ο δήμος Ρόδου έκανε δωρεά στη Λήμνο τρία πλατώνια (ελάφι είδους Dama dama), ένα θηλυκό και δύο αρσενικά. Αυτά πολλαπλασιάστηκαν και σήμερα 50-70 ελάφια ζουν και κυκλοφορούν ελεύθερα μέσα στο κάστρο.
Ο άγιος Νικόλαος στα ριζά του Κάστρου...
Η Μύρινα πήρε το όνομά της από τη Μύρινα, κόρη του βασιλιά της Ιωλκού Κρηθέα και συζύγου του πρώτου βασιλιά της Λήμνου, του Θόαντα.
Το όνομα αυτό ξεχάστηκε με τον καιρό και από τα ύστερα βυζαντινά χρόνια μέχρι τα μέσα του εικοστού αιώνα η πόλη ονομαζόταν απλά «Κάστρο».
Στην Ενετοκρατία ονομαζόταν και «Παλαιόκαστρον», σε αντιδιαστολή με τα νεόκτιστα κάστρα του Κότσινου και του Μούδρου (από τα οποία παρεμπιπτόντως δεν σώζεται σχεδόν τίποτα).
Η ονομασία Paleocastro αναφέρεται από διάφορους περιηγητές (και στους χάρτες του Piri Reis, 1521) μέχρι και τον 17ο αιώνα.
Τελικά φαίνεται πως και το «Παλιόκαστρο» ξεχάστηκε και παρέμεινε το «Κάστρο» σκέτο. Μέχρι το 1955, οπότε στην πόλη ξαναδόθηκε επισήμως το αρχαίο της όνομα «Μύρινα».
Στο σημείο όπου υπάρχει το κάστρο υπήρχε αρχαία ακρόπολη με κυκλώπεια τείχη, πιθανότατα από τον 13ο αιώνα π.Χ.. Την εποχή εκείνη το νησί το είχαν αποικίσει οι Μινύες, ελληνικό προϊστορικό φύλο από τη Βοιωτία. Στη Λήμνο διαδραματίστηκε και μια από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπέτειες της αργοναυτικής εκστρατείας (βλ. παρακάτω).
Τον 8ο π.Χ. αιώνα η Λήμνος κατακτήθηκε από Πελασγούς που είχαν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν την Αττική. Έμειναν εκεί μέχρι το 511 π.Χ. και στο διάστημα αυτό ενίσχυσαν την οχύρωση σε βαθμό που να δικαιολογεί την αναφορά για πελασγική ακρόπολη στη Μύρινα. Στη συνέχεια η Λήμνος καταλήφθηκε για λίγο από τους Πέρσες και μετά από Αθηναίους, Μακεδόνες και Ρωμαίους.
Το μεσαιωνικό κάστρο, σε μια πρώιμη μορφή, κτίστηκε στις αρχές του 12ου αιώνα και οι οχυρώσεις του ενισχύθηκαν το 1185 από τον αυτοκράτορα Ανδρόνικο Α΄ Κομνηνό. Για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκε ό,τι υλικό είχε απομείνει από την αρχαία ακρόπολη, η οποία έτσι εξαφανίστηκε.
Η σημερινή μορφή του ανάγεται στο 1207, όταν ο Ενετός Φιλόκαλος Ναβιγκαγιόζο (Filocalo Navigajoso), Μεγάλος Δούκας της Λήμνου από το 1207 έως το 1214, ανακατασκεύασε το κάστρο.
Το κάστρο καλύπτει έκταση 144 στρεμμάτων.
Έχει τριπλό τείχος με 14 πύργους συνολικά, ύψους έως 8 μ. και πάχους 1,5 μ., το οποίο προστάτευε βαθιά τάφρος στα ανατολικά, που σήμερα δεν υπάρχει. Έχει μια κεντρική πύλη, ανατολική, στην οποία οδηγούσε ανηφορικό λιθόστρωτο μονοπάτι και μια μικρότερη, βόρεια, κοντά στην ακτή.
Στην ανατολική και νότια πλευρά το τείχος είναι υψηλό και ο αριθμός των πύργων σχετικά μεγάλος, ενώ στην βόρεια και δυτική πλευρά το τείχος είναι κατά πολύ χαμηλότερο και οι πύργοι σπανιότεροι. Στο ψηλότερο σημείο του λόφου υπάρχει ημικατεστραμμένο οχυρό κτίσμα με πολλούς εσωτερικούς χώρους. Ακόμα, εντός του Φρουρίου υπάρχει ένα τούρκικο Τέμενος, υπόγειος θολωτός χώρος και δεξαμενές.
Τελευταία, το 1990-1991 έγιναν εργασίες συντήρησης και στήριξης του μνημείου από την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Πολλά ραγίσματα στα τείχη της νότιας και της ανατολικής πλευράς διορθώθηκαν και το Κάστρο έγινε επισκέψιμο με ασφάλεια
Αποψη της Μύρινας από το Κάστρο.....
 |
Πανόραμα Μύρινας...
 |
 |
 |
 |
 |
Η καμπάνα του Αη Γιάννη...
 |
 |
Η Λήμνος έχει μεγάλη παράδοση σε τοπικά προϊόντα, όπως τα γαλακτοκομικά, κυρίως τυριά (μελίχλωρο, κασκαβάλι, καλαθάκι), μέλι και σιτηρά (παξιμάδια, σταρένιο αλεύρι και χειροποίητες χυλοπίτες, τα φλομάρια), καθώς και μεγάλη ποικιλία κρασιών, λευκών και κόκκινων με ιδιαίτερη γεύση λόγω του ηφαιστειογενούς εδάφους της. Η πιο γνωστή ποικιλία κόκκινου κρασιού είναι το καλαμπάκι ή λημνιό (προϊόν Π.Ο.Π.). Σε ό,τι αφορά στο λευκό κρασί, η πιο δημοφιλής ποικιλία είναι το μοσχάτο Αλεξανδρείας. Βάλτε στις διακοπές σας γεύση από… Λήμνο και δεν θα χάσετε!
Άγιος Ιωάννης Κάσπακας
Ένα από τα παλαιότερα χωριά της Λήμνου διαθέτει μακραίωνη ιστορία που φτάνει ως τα όψιμα Βυζαντινά χρόνια.
Χτισμένος αμφιθεατρικά φέρνει στο νου ορεινό χωριό της ηπειρωτικής Ελλάδας. Έχει περίπου 850 κατοίκους και πλούσια παράδοση στην παραγωγή γλυκών, ζυμαρικών και άλλων εδεσμάτων.
Περάστε ένα όμορφο απόγευμα σε ένα απ' τα καφενεδάκια του χωριού, κουβεντιάστε με τους ντόπιους και μην ξεχάσετε να δοκιμάσετε... τις τοπικές λιχουδιές!
Απ' τον Κάσπακα περνά κανείς για να φτάσει στο επίνειο του Άη Γιάννη και την ερημική παραλία του Καρβουνόλακα.
Ο Άγιος Ιωάννης με την αμμώδη παραλία και τα παράξενα βράχια -τα Μετέωρα του Κάσπακα- παρουσιάζει έντονη τουριστική ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια. Λειτουργούν ταβέρνες κι ενοικιαζόμενα δωμάτια. Στο λοφίσκο «Πολιόχνη», κοντά στον Αϊ-Γιάννη, έχει εντοπιστεί προϊστορική θέση. Ως θέση με αρχαιολογικό ενδιαφέρον είχε υποδείξει την περιοχή ο παπα-Αγγελής Μιχέλης ήδη από το 1934.
Μούδρος
Ο κόλπος του Μούδρου αποτελεί έναν από τους ασφαλέστερους φυσικούς όρμους στη Μεσόγειο και εξαιτίας της θέσης του πρωταγωνίστησε σε σημαντικές ιστορικές στιγμές.
Το 1912, κατά τους βαλκανικούς πολέμους, ο ναύαρχος Κουντουριώτης κατέστησε το Μούδρο ορμητήριο του στόλου του.
Τρία χρόνια αργότερα, κατά την διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μούδρος αποτέλεσε βάση και σταθμό ανεφοδιασμού των Συμμαχικών Δυνάμεων για την εκστρατεία της Καλλίπολης του 1915. Αγκυροβόλησαν τότε στον κόλπο ως και 500 πλοία και φιλοξενήθηκαν στην περιοχή ως και 30.000 στρατιώτες.
Το 1918 ο Μούδρος ξαναέρχεται στο προσκήνιο, αφού εδώ υπογράφεται η περίφημη «Συνθήκη του Μούδρου», συμφωνία ανακωχής μεταξύ των Συμμαχικών Δυνάμεων και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Από σκηνικό σημαντικών ιστορικών στιγμών, ο Μούδρος μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, γίνεται τόπος εξορίας των αριστερών.
 |
Παραλία Φαναράκι.....
 |
Απίστευτα νερά.....Παραλία Φαναράκι...
 |
Πιστοί από ολόκληρη τη Λήμνο συρρέουν στο ψαροχώρι Κότσινα, να πάρουν ευλογία από το αγίασμα που αναβλύζει κάτω από το ξωκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής. Χτισμένος στα σωθικά ενός φρουρίου του 13ου αιώνα, του μοναδικού στην Ελλάδα κάστρου που έχει ανεγερθεί πάνω σε τεχνητό λόφο, ο μικρός ναός ανοικοδομήθηκε τη δεκαετία του ’50 στη θέση παλαιότερου, με χορηγίες ομογενών από την Αμερική και την Αυστραλία και έχει ανακαινιστεί πρόσφατα.
Από τη μακρόχρονη ιστορία του ναού σήμερα έχει σωθεί μόνο τμήμα βυζαντινού επιστυλίου και, κυρίως, το υπόγειο αγίασμα από όπου πήρε την ονομασία Ζωοδόχος Πηγή. Αμέτρητα είναι, σύμφωνα με την παράδοση, τα-εξήντα τέσσερα-χτιστά σκαλοπάτια που οδηγούν τον προσκυνητή από τον εξωνάρθηκα της εκκλησίας κάτω σε έναν τετράγωνο χώρο με θολωτή, κοδωνόσχημη οροφή. Η πηγή του γλυκού νερού, στην ίδια στάθμη με την επιφάνεια της θάλασσας, καλύπτεται από στόμιο πηγαδιού.
Η Μαρούλα
Το 1478 ο Κότσινος πέρασε στην ιστορία όταν πολιορκήθηκε από το Σουλεϊμάν πασά. Σύμφωνα με ένα θρύλο, που διαδόθηκε στη Δύση κυρίως από ένα ποίημα του 1669 του ιησουΐτη Dondini, το κάστρο σώθηκε την τελευταία στιγμή χάρη στο θάρρος της Μαρούλας, η οποία, όταν ο πατέρας της σκότωθηκε, άδραξε το σπαθί του και όρμησε εμψυχώνοντας τους αμυνόμενους μαχητές που έλυσαν την πολιορκία.
Αν και σήμερα είναι αμφίβολο κατά πόσο το γεγονός συνέβη σε πολιορκία του Κότσινου ή του Παλαιόκαστρου (Μύρινας) και εάν η Μαρούλα ήταν η κόρη ή η σύζυγος του σκοτωμένου μαχητή Γεώργιου Μακρή, το επεισόδιο αυτό υμνήθηκε τόσο από Ιταλούς συγγραφείς, όπως οι: Sabelico, Coelius, Calcagnini, Fulgosius, Vianoli όσο κι από Έλληνες λογοτέχνες, όπως οι: Κωστής Παλαμάς, Αριστομένης Προβελέγγιος, Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου, Αντώνης Σουπιός κ.ά. Ένα μπρούτζινο άγαλμα της Μαρούλας, που στήθηκε το 1969 από το Διδασκαλικό Σύλλογο Λήμνου -έργο του Ιπποκράτη Σαβούρα-, υπενθυμίζει στον επισκέπτη το ηρωικό εκείνο επεισόδιο.
Η ιαματική πηγή των Θερμών βρίσκεται σε έναν καταπράσινο τόπο, 4 χλμ. από τη Μύρινα. Αρχαιολογικά ευρήματα, όπως είναι οι παλιές δεξαμενές καθώς και ευρήματα κτιρίων, αποδεικνύουν τη χρήση των ιαματικών πηγών στα Θέρμα από τη Βυζαντινή και Ρωμαϊκή περίοδο. Κατά την τουρκοκρατία στο κτήριο στεγαζόταν χαμάμ. Το έτος 1770 ο Τζεζαερλής Χασάν Πασάς έχτισε το κεντρικό κτίριο και κατασκεύασε κοινόχρηστους λουτήρες για την υγεία των κατοίκων. Η ιστορία των Θερμών φτάνει μέχρι την ομηρική εποχή, ενώ σύμφωνα με το μύθο στα Θέρμα οδηγήθηκε ο Ήφαιστος από τους κατοίκους της Λήμνου, τους Σίντιες, για να γιατρέψει τα χτυπήματά του μετά την πτώση του από τον Όλυμπο.
Η Λημνία γη υπήρξε από την αρχαιότητα το πρώτο θεραπευτικό υλικό που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος για τη φροντίδα της υγείας του.
.http://limnosguide.gr/el/explore-limnos/therma-loutra.......Ανοίξτε τον σύνδεσμο να δείτε τι έχουν αφήσει να ρημάξει!!...........
Η θερμοκρασία του νερού της πηγής είναι 39-43ο C. Είναι κατάλληλο και για πόση
Χαρακτηρισμός: Υπέρθερμο Na-Cl-HCO3-Br υποτονικό, ασθενώς ραδιενεργό ιαματικό νερό δήμου Λήμνου
Θεραπευτικές ενδείξεις: Υδροθεραπεία για ρευματοπάθειες, αρθροπάθειες, αρθρίτιδα, οστεοπόρωση, σπονδυλοαρθρίτιδα, νεφρολιθιάσεις, χολολιθιάσεις.
Ποσιθεραπεία για νοσήματα χοληφόρων οδών, δυσκινησία χοληδόχου κύστεως, χολολιθίαση, κλπ.
Εγκαταστάσεις θερμαλισμού υγείας
Στις εγκαταστάσεις των λουτρών λειτουργούν 6 ατομικοί λουτήρες και μία υπαίθρια καναδέζικη μπανιέρα. Όλοι οι λουτήρες είναι εξοπλισμένοι με προγράμματα υδροπιέσεων για χαλάρωση και σύσφιξη , ενώ στη μεγάλη μπανιέρα γίνονται 6 διαφορετικές θεραπείες αποκατάστασης. Το υδροθεραπευτήριο είναι ανοιχτό όλο το χρόνο από τις 10:00 π.μ. έως τις 22:00 μ.μ.
Το Πλατύ είναι ένα χωριό στη Λήμνο. Διοικητικά ανήκει στον Δήμο Λήμνου της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου (πρόγραμμα Καλλικράτης).
Από το 1999 έως το 2010 σύμφωνα με την τότε διοικητική διαίρεση της Ελλάδας ήταν έδρα του ομώνυμου δημοτικού διαμερίσματος του Δήμου Μύρινας. Παλαιότερα ανήκε στον νομό Λέσβου.
Βρίσκεται 3,5 χιλιόμετρα έξω από την πρωτεύουσα του νησιού, τη Μύρινα στο Δήμο της οποίας ανήκει. Έχει 673 κατοίκους (απογραφή του 2001) και είναι χτισμένο πάνω σε ένα λόφο, κοντά στη θάλασσα.
 |
Το Θάνος είναι χωριό της Λήμνου. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα χωριά του νησιού και απέχει μόλις 4 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα Μύρινα. Διοικητικά ανήκει στον Δήμο Λήμνου της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου (πρόγραμμα Καλλικράτης).
Από το 1999 έως το 2010 σύμφωνα με την τότε διοικητική διαίρεση της Ελλάδας ήταν δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Μύρινας. Παλαιότερα ανήκε στον νομό Λέσβου.
Το χωριό είναι κτισμένο στους πρόποδες του λόφου Κάκκαβος και περιβάλλεται από όμορφους αμυγδαλεώνες. Η ονομασία του είναι άγνωστης προέλευσης. Η άποψη του Λήμνιου λαογράφου παπά-Αγγελή Μιχέλη ότι το όνομα προήλθε από κάποιον γαιοκτήμονα της περιοχής ονόματι "Θάνο", ο οποίος μάλιστα καταγόταν από το χωριό "Θάνα" της Αρκαδίας στερείται τεκμηρίωσης. Πάντως, το όνομα είναι βυζαντινό και αναφέρεται σε έγγραφο του 1321: "πατριαρχικό κτήμα Άγιος Κωνσταντίνος εις το Θάνος".
Απέχει 6 χιλιόμετρα περίπου από την πόλη της Μύρινας και βρίσκεται πολύ κοντά στην επίσης πολύ όμορφη παραλία Πλατύ. Η παραλία του Θάνους είναι από τις πιο όμορφες και δημοφιλείς παραλίες της Λήμνου η οποία συγκεντρώνει πλήθος επισκεπτών κατά την διάρκεια του καλοκαιριού. Βρίσκεται στο βάθος ενός πανέμορφου και προστατευμένου από τα μελτέμια κόλπου στο αριστερό άκρο του οποίου θα συναντήσετε ηφαιστειογενείς σχηματισμούς. Διαθέτει ανοιχτόχρωμη άμμο και ρηχά πεντακάθαρα γαλαζοπράσινα νερά, λόγοι για τους οποίους προτιμάται εκτός των άλλων και από οικογένειες με παιδιά. Ακόμη ένα κύριο χαρακτηριστικό της παραλίας είναι ότι διαθέτει εξαιρετική οργάνωση
Το Θάνος είναι ένα πανέμορφο ορεινό χωριό.
 |
Τα Καμίνια είναι ένα από τα χωριά της νοτιοανατολικής Λήμνου, στην περιοχή που έχει ανακαλυφθεί η αρχαία, προϊστορική Πολιόχνη. Το χωριό αυτό καθεαυτό κατοικείται τουλάχιστον από τον 14ο αιώνα, ενώ το όνομα Καμίνια προέρχεται πιθανότατα από καμίνια που χρησίμευαν για το ψήσιμο των αγγείων.
Τα Καμίνια σήμερα είναι από τα πιο όμορφα χωριά της Λήμνου, με πετρόχτιστα σπίτια, παραδοσιακά δρομάκια και μια γραφική, λιθόστρωτη πλατεία γεμάτη ακακίες, όπου δεσπόζει ο κεντρικός ναός του 1852, αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Το εντυπωσιακό πέτρινο καμπαναριό με το ρολόι είναι το σήμα κατατεθέν των Καμινίων. Στην πλατεία του χωριού θα βρείτε ακόμα ταβέρνες και καφετέριες, ενώ η προτομή που θα δείτε εκεί είναι αφιερωμένη στον Λήμνιο ιστορικό και συγγραφέα Αργύρη Μοσχίδη.
Πολιόχνη: ένας προϊστορικός οικισμός στο Αιγαίο
Οι αιώνες και οι ιστορικές περίοδοι παίρνουν χρώματα, μελανό, κυανό, ερυθρό, πράσινο, κίτρινο και παρελαύνουν σε έναν από τους σημαντικότερους προϊστορικούς οικισμούς στο Αιγαίο. Η Πολιόχνη της Λήμνου ιδρύθηκε στα τέλη της 4ης με αρχές 3ης χιλιετίας π.X. πάνω σε ύψωμα, στον όρμο Bρόσκοπου. Γνωρίστε τις διάφορες φάσεις αρχιτεκτονικής και πολιτισμικής ανάπτυξης, που οι αρχαιολόγοι τις έχουν ονομάσει με έναν χρωματικό κώδικα.
Απέναντι η Παραλία Αγία Τριάδα....Στον Βοροσκόπο Λήμνου..λίγο δεξιότερα η προϊστορική Πολιόχνη.
Κοντιάς
Σήμα κατατεθέν του χωριού είναι οι ανακαινισμένοι ανεμόμυλοι που υπάρχουν στην είσοδο και έξοδο του χωριού καθώς και τα χαρακτηριστικά πέτρινα σπίτια. Πρόκειται για παραδοσιακό οικισμό όπου η λαϊκή αρχιτεκτονική είναι άρρηκτα δεμένη με το υπόλοιπο τοπίο.
Παραλία Εβγάτης....
Από εκεί ξεκινάει το μονοπάτι το οποίο θα σας οδηγήσει στην κορυφή του βουνού Κάκαβου, στο πανέμορφο εκκλησάκι της Παναγίας, το οποίο στην πραγματικότητα είναι μία βραχώδης σπηλιά. Αν και ανηφορική, επειδή έχει μήκος μόλις 1.300 μέτρων, είναι μία διαδρομή που δεν δημιουργεί δυσκολίες.
Τα πρώτα μέτρα του μονοπατιού, είναι έντονα ανηφορικά, ενώ σε αρκετά σημεία υπάρχουν διαμορφωμένα σκαλοπάτια. Όσο ανεβαίνετε, οι εικόνες γίνονται όλο και πιο ενδιαφέρουσες. Μετά από τα πρώτα 400 περίπου μέτρα περπατήματος, το έδαφος γίνεται επίπεδο και η κίνηση είναι πολύ πιο εύκολη. Εκεί θα συναντήσετε ένα σημείο ανάπαυσης, με εντυπωσιακή θέα προς τον κόλπο του Μούδρου.
Πηγαίνοντας προς την εκκλησία της Παναγίας Κακαβιώτισσας,ατενίζουμε τον κόλπο του Μουδρου....
Η Παναγιά η Κακαβιώτισσα, όπως ονομάστηκε η εκκλησία από το βουνό Κάκαβο στο οποίο βρίσκεται, είναι κοντά στο χωριό του Ζεματά, μόλις 4 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά από το λιμάνι της Μύρινας. Το εκκλησάκι εκτιμάται ότι χτίστηκε το 1300 και εκεί επέλεξαν ερημίτες μοναχοί να ασκητέψουν, ενώ μέχρι και σήμερα αποτελεί ένα σημείο απόλυτης ησυχίας και μοναδικής αισθητικής. Το 1305 το εκκλησάκι περιήλθε στην ιδιοκτησία της μονής Μεγίστης Λαύρας, όταν μοναχοί από τον Άγ. Ευστράτιο που ανήκαν στη μονή, εγκαταστάθηκαν στο εξωκλήσι για να προστατευθούν από τις επιδρομές Τούρκων....
Νέοι μοναχοί δεν ήρθαν στο ξωκλήσι, το οποίο έμεινε ως αξιοθέατο του νησιού. Στο εξωκλήσι γίνεται μόνο μια λειτουργία το χρόνο, κάθε Τρίτη μετά τη Λαμπρή και φυσικά μεταφέρεται και η εικόνα της Παναγίας Κακαβιώτισσας, την οποία διατηρεί ακόμη φυλάσσει η οικογένεια Μουμτζή. Τις υπόλοιπες μέρες το ξωκλήσι της «Παναγιάς της Κακαβιώτισσας» αποτελεί ησυχαστήριο για εκείνους που θέλουν να απομονωθούν και να προσευχηθούν....
 |
 |
Μια ματιά από το βουνό Κάκαβος......
Κατάλλακος
Μικρός, καλά κρυμμένος και πανέμορφος. Ο Κατάλακκος στα βορειοδυτικά του νησιού, είναι ένας γραφικός οικισμός που χτίστηκε στο βάθος μίας ρεματιάς, για να προστατευτούν οι κάτοικοί του από τους πειρατές.
Περιδιαβείτε τα στενά δρομάκια και επισκεφθείτε την όμορφη εκκλησία του χωριού, τον Άγιο Μόδεστο, ο οποίος χτίστηκε το 1856.
Δυτικά από τον Κατάλακκο, στον λόφο Παλιόκαστρο, σε ύψος 200 μέτρων, βρίσκεται ένα κάστρο, πιθανότατα μεταβυζαντινό, που ήλεγχε την πεδιάδα μέχρι την βόρεια ακτή και τον όρμο Γομάτι. Ο Κατάλακκος είναι το ορμητήριο του επισκέπτη για τις εντυπωσιακές αμμοθίνες της Λήμνου. Μία έκταση περίπου 70 στρεμμάτων με λόφους από λεπτή άμμο και λίγα σκόρπια φρύγανα, μεταφέρουν τη γοητεία της ερήμου στο βόρειο Αιγαίο. Οι Παχιές Αμμουδιές ή κατά τους ντόπιους, Παχιές Άμδες, είναι ένα από τα αξιοθέατα που δεν πρέπει να χάσετε.
Στην καρδιά της Λήμνου, 12χλμ. βορειοανατολικά της Μύρινας, βρίσκεται ο οικισμός Σαρδές. Το χωριό αντιστοιχεί στο βυζαντινό οικισμό Αρδία ή Αρδείαι που υπήρχε στη βορειοδυτική Λήμνο. Με τα χρόνια από την έκφραση "στ’ς Αρδείες - στ’ς Αρδές" προέκυψε το τοπωνύμιο Σαρδές. Μετά από αλλεπάλληλες μετακινήσεις, οι κάτοικοι του στέριωσαν στην σημερινή θέση, ένα οροπέδιο που βρίσκεται στις βόρειες παρυφές του μικρού βουνού Σκούρκα. Σ’ έναν τόπο κατάφυτο από μοσχομυριστό θυμάρι, γι’ αυτό και το μέλι της περιοχής θεωρείται το καλύτερο του νησιού. Γαστρονομικός προορισμός της Λήμνου, με την περίφημη ταβέρνα του να σερβίρει λημνιακές σπεσιαλιτέ με φλωμάρια, κουνέλι και κόκορα, συνοδεία των διάσημων κρασιών του νησιού.
Το χωριό έχει μουσική παράδοση και από δω κατάγονται εξαιρετικοί λυράρηδες, που παίζουν στα παραδοσιακά πανηγύρια του νησιού. Επισκεφθείτε την εκκλησία του χωριού, η οποία διαθέτει ... «ευρωπαϊκό αέρα». Ο Άγιος Δημήτριος είναι ρυθμού τρίκλιτης βασιλικής, αλλά διαθέτει δύο εντυπωσιακά καμπαναριά στυλ Notre Dame και θυμίζει ναό ευρωπαϊκής πόλης. Την αγιογράφησή του πραγματοποίησε ο Ίμβριος αγιογράφος Ευστράτιος Χαϊμαντές. Κοντά στις Σαρδές, στον λόφο Άγιος Γεώργιος, υπάρχει το ομώνυμο ξωκλήσι που περιβάλλεται από προστατευτικό τοίχο, κατάλοιπο είτε παλιάς οχύρωσης είτε κάποιας μεσαιωνικής βίγλας.
Το σημαντικότερο μνημείο που έχει έρθει στο φως με τις ανασκαφές μέχρι σήμερα είναι το θέατρο. Κτισμένο στη βορειοανατολική πλευρά της χερσονήσου της Παλαιόπολης, στο στενότερο σημείο της και στην πλαγιά ενός χαμηλού λόφου, επιτρέπει στο θεατή που βρίσκεται στο κοίλο, να αναπαύσει το βλέμμα του απέναντι, στη χαμηλή οροσειρά Καστροβούνι, που ορίζει από τα νότια την πεδιάδα. Η κατασκευή του θεάτρου διήλθε διαφορετικές οικοδομικές φάσεις. Το αρχαιότερο θέατρο θα πρέπει να ήταν ορθογώνιο, με ξύλινα καθίσματα για τους θεατές. Στο τέλος του 6ου ή στις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ. η ορθογώνια κατασκευή καταλάμβανε ολόκληρη την κεντρική κερκίδα του μεταγενέστερου λίθινου θεάτρου.
Η κατασκευή του λίθινου θεάτρου της Ηφαιστίας, που κατατάσσεται μεταξύ των αρχαιότερων του ελληνικού κόσμου, τοποθετείται στο τέλος του 5ου ή τις αρχές του 4ου αιώνα π.Χ. Στην πρωιμότερη φάση του λίθινου θεάτρου ανήκουν η ορχήστρα, σε τέλειο και πλήρη κύκλο διαμέτρου 12,40 μ. και το κατώτερο τμήμα του κοίλου με δέκα σειρές εδωλίων. Στη δεύτερη, νεότερη φάση του λίθινου θεάτρου, το κοίλο μεγάλωσε και έγινε υψηλότερο. Στην πλαγιά του λόφου, πάνω στα λείψανα του αρχαιότερου ξύλινου θεάτρου κτίστηκε το "επιθέατρο". Οι επίσημοι και οι πολίτες κάθονταν στις πρώτες σειρές των εδωλίων του θεάτρου. Για τις σειρές αυτές χρησιμοποιήθηκαν μεγάλες ορθογώνιες πλάκες από πωρόλιθο των λατομείων της Ηφαιστίας. Αντίθετα, τα έδρανα του επιθεάτρου, όπου κάθονταν οι γυναίκες και οι δούλοι, ήταν κτισμένα από φτηνότερα υλικά, μικρές και μεγάλες πλάκες από σχιστόλιθο και ασβεστόλιθο της περιοχής.
Από τον 3ο αιώνα π.Χ. στο θέατρο προστέθηκε το προσκήνιο, που αναπτύχθηκε σε βάρος της ορχήστρας. Κατά τους πρώιμους ρωμαϊκούς χρόνους το προσκήνιο κατέλαβε το νοτιότερο τμήμα της ορχήστρας, για να διευρυνθεί ο χώρος της σκηνής, αφού το επίκεντρο των δρώμενων είχε μεταφερθεί πλέον από την ορχήστρα στη σκηνή.
Το νησί με τις αλμυρές λίμνες
Κοντά στο Κοντοπούλι βρίσκεται ο υγροβιότοπος που αποτελείται από τρεις λίμνες, την Αλυκή, την Χορταρόλιμνη και την Ασπρόλιμνη. Η Αλυκή είναι η μεγαλύτερη. Επικοινωνεί με τη θάλασσα μέσω μιας μικρής διώρυγας και το καλοκαίρι που ξεραίνεται αφήνει πίσω της αλάτι άριστης ποιότητας. Και οι τρεις λίμνες είναι ενταγμένες στο δίκτυο NATURA 2000, καθώς φιλοξενούν πολλά μεταναστευτικά πουλιά.
Λιμανάκια.....
Απέναντι η Ιμβρος αχνοφαίνεται....
 |
 |
Ξωκλήσια.....Καταμεσής των σιτοβολώνων της Λήμνου...
 |
 |
 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου