Φωτογραφία - Kωστής Aντωνιάδης
Οι κοινές αυλές σαν αγκαλιές έδιναν χώρο στην κοινή ζωή των ανθρώπων
Οι δροσουλίτες της αυλής τις κρέμασαν σαν βαλσαμωμένα δέρματα, λάφυρα κυνηγιού, καθρεφτίσματα στους τοίχους
Αποτύπωσαν σε τοιχογραφίες τις μνήμες και μυρωδιές του μικρόκοσμού τους
Αυτά δεν αποκαλύπτονται σε όλους, πρέπει να έχεις ζήσει σε κοινές αυλές για να τα δεις
το εισιτήριο θέασης είναι αυτό
Παράξενα μουσεία για όσους δεν τις κατοίκησαν, παράξενα τα εκθέματα
Δυσκολοκαθόριστα τα συναισθήματα όταν τα αντικρίσεις, σαν το γλυκόπικρο νερατζάκι που υποδεχόταν τον ξένο στην αυλή
Άδειος πια, έρημος ο χώρος, έφυγαν όλοι
Το μόνο που γυροφέρνει ακόμη στην κοινή αυλή δώθε κείθε, είναι αυτή η αλανιάρα ... «δανεικιά ζάχαρη»
Ατίθαση, άλλαζε χέρια συνεχώς παραβιάζοντας μόνιμα τα όρια ιδιοκτησίας
Αντικείμενο κοινοκτημοσύνης, άλλοτε σαν ανάγκη, άλλοτε σαν πρόφαση επαφής
η πόρνη της αυλής που πήγαινε από τον έναν στον άλλον
Τελευταίες έφυγαν οι γλάστρες με τους βασιλικούς, αυλαία στις καρότσες των φορτηγών
και έμεινε μόνη, αζήτητη η «δανεικιά ζάχαρη» να σεργιανά συφοριασμένη, ψάχνοντας καινούργιο χρήστη
Συνεχίζει αλλοπαρμένη να ταξιδεύει καβάλα στον άνεμο που στροβιλίζεται μέσα στα φθισικά σωθικά της αυλής
από την μια πόρτα στην άλλη
λαχταρώντας τις γυναίκες που παρακαλούσαν να την πάρουν στις χούφτες τους μέχρι να την επιστρέψουν
Όλη η κοινή αυλή δική της
πάντα ήταν δική της
όλα τα σπίτια δικά της
Αναρχική, δεν είχε ιδιοκτήτη, πάντα δανεικιά
Δε μετακόμισε, δεν ακολούθησε κανέναν, στο τέλος δεν την αναζήτησε κανείς
δεν θα μπορούσαν να την χρησιμοποιήσουν άλλωστε
Στις απρόσωπες αντικοινωνικές κατοικίες που πήγαν οι συγκάτοικοι, ήξεραν ότι είναι ντροπή να ζητήσουν προσωρινή κάλυψη γλυκαντικού της ζωής τους
Έμεινε εκεί που αγάπησε να σεργιανά, στο λαβωμένο τοπίο
βυζαίνοντας ήχους, μνήμες, μυρωδιές, ζωές που φώλιασαν στους τοίχους,... να αναθυμάται
- κυρα Λένη έχεις λίγη ζάχαρη, δανεικιά….
Υ.Γ.
μεγάλωσα σε κοινή αυλή
Η φωτογραφία είναι από http://www.topontiki.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου