ΜΕΝΗ ΚΑΡΑΜΠΟΥΖΗ "Φ θ ι ν ό π ω ρ ο "

Οδεύει το Καλοκαίρι μπρος το χαμό του,

Και μοιάζει Σαν τον Αργό θάνατο του Ανθρώπου

Βαδίζοντας στις πεσμένες φυλλωσιές των δρυμώνων,

Στο κλεμμένο χρυσό χρώμα απ τα Ηλιοβασιλέματα
Του καλοκαιριού,

Έτσι όπως κλέβει χρόνο η Ζωή απ την Ζωή
Και λιγοστεύει τις πατημασιές της,

Τι κι Αν ποτίσαμε τα Άνθη με κόκκινο ,καλοκαιρινό κρασί,
Τα πρωτοβρόχια το χρώμα τους θα ξεθωριάσουν,

Κι Αν με Αλμύρα γεμίσαμε τα κορμιά μας,
Η βροχή θα την ξεπλύνει,

Οι φθινοπωρινοί αέρηδες με το μύρο της
Νοσταλγίας θα ντυθούν,

Αδειοι οι ουρανοί,δεν θα τραγουδάνε πια τα χελιδόνια,

Κι οι μεγάλες νύχτες ,Στου σκοταδιού τους το Ανεξάντλητο, Λογοδοσία θα ζητάνε,

Που δεν γεφύρωσες ,το πικρό του αμετάκλητου
Για πάντα χαμένου χρόνου,
Που μοιάζει με τον αργό θάνατο Του Ανθρώπου,
Σαν το τέλος του Καλοκαιριού!
Μ.Κ