 |
| @Photostoryanna K. |
Παραμύθι - Tο τέλος της αθωότητας
Πριν πολλά πολλά χρόνια σ’ ένα κρυστάλλινο και διάφανο κάστρο, ζούσαν οι γνωστοί σε όλους μας βασιλιάς βασίλισσα και πριγκιποπούλα, η ασημένια κόρη όπως ήταν το χαϊδευτικό της.
Η θέση του κάστρου ήταν καταμεσής του πιο όμορφου τοπίου που μπορείτε να φανταστείτε.
- Ναι έτσι ακριβώς ήταν όπως το φαντάζεστε. Σχεδόν το τέλειο για τα μάτια σας. Ο λαός, -γιατί είναι απαραίτητη προϋπόθεση αφού υπάρχει βασιλιάς να υπάρχει και λαός- ήταν καλά, περνούσε καλά, έβλεπε και το βασιλιά του όποτε ήθελε, το κάστρο όπως είπαμε ήταν διάφανο και κρυστάλλινο.
Με αρμονικό μαθηματικό και αλγεβρικό τρόπο περνούσαν οι μέρες και όλα τα πολύτιμα αποκτούσαν μεγαλύτερη αίγλη.
Μεγάλωναν οι λαιμοί των κύκνων, στων λιμνών το καθρέφτισμα, γυάλιζαν τα μαλλιά των κοριτσιών, στον ήλιο λουσμένα με ροδόνερα και χαμομήλια, αγρίευαν οι παλάμες των παλικαριών, στης θημωνιάς την άκρη, φεγγαριάζονταν οι γριές στα ξέφωτα κάνοντας ξόρκια ευτυχίας, μοσχομύριζαν τα όνειρα σκαρφαλώνοντας στα ψηλότερα σύννεφα.
Οι θησαυροί του βασιλιά έβγαιναν κάθε άνοιξη απ’ τα σεντούκια για να καθαριστούν να αστράψουν να εκτεθούν και ύστερα να ξαναμπούν στο ανάκτορο για αποθήκευση.
Μια τέτοια εποχή -άγουρη- του χρόνου, διάλεξε να περάσει από αυτό το προστατευμένο ελεύθερο μέρος ο κύριος Βέλες.
Το παράστημά του κι η χυδαιότητα του ύφους του έκαναν τα περιστέρια να πετάξουν έντρομα. Έχουν βλέπεις μνήμες.
Η γοητεία και η σκληρότητα της φωνής του έκαναν τις σκέψεις να κοντοσταθούν. Δεν άρμοζε σ’ αυτό το περιβάλλον.
Τα μάτια του κοίταξαν αχόρταγα την ομορφιά του τοπίου. Σάρωσαν τους γύρω λόφους, και σταμάτησαν με πραγματική λαιμαργία στο διάφανο κάστρο. Πρόσεξε με κάθε λεπτομέρεια το εσωτερικό του και μια ανατριχίλα διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά της ασημένιας κόρης που βρισκόταν μέσα. Το λευκό μεταξωτό της φόρεμα το άρπαξε η στιγμή και το κράτησε μαγκωμένο σαν δόντια θηρίου.
Το χέρι του κυρίου Βέλες έστριψε το πόμολο με βία.
Ράγισε το κρύσταλλο, η κερασιά έριξε με μιας όλα της τα άνθη.
Κατρακύλησε απόψε στα τάρταρα η αφέλεια, γέννησε ίσκιους η νειότη, αφέθηκε στις τύψεις της η παραμυθένια χώρα.
Απόψε θα φωνάξουμε χτιστάδες, και μαστόρους ικανούς, και θα σου φτιάξουμε περίτεχνο παλάτι. Καλύτερο απ’ το προηγούμενο. Με πέτρες, μάρμαρο και λίθους ακατέργαστους.
Και σιδερένια είσοδο και ψηλά παραθύρια καγκελόφραχτα.
Και νόμους που θα ισχύσουν από τώρα, όποιος πλησιάσει ξανά το κήπο της πριγκίπισσας θα φυλακίζεται δια παντός.
Κι έτσι κι έγινε.
Διπλοτριπλο μαντάλωσαν την ασημένια κόρη και πίστωσαν τον χρόνο τον αφέντη.
α.κ.
@Photostoryanna K.
Υπέροχο και πολυνοηματικό! Συγχαρητήρια!
ΑπάντησηΔιαγραφή