ΣΥΛΙΑ ΧΑΔΟΥΛΗ " Όταν σωπαίνουν οι άνεμοι "

Στάζουν σταγόνες μελαγχολίας τα μάτια της νύχτας
Εκείνης που γέννησε μια κόκκινη βροχή συναισθημάτων
Σκαλίζω μορφές στον καθρέφτη του χρόνου
Αντιφεγγίζει σκοτεινό το βλέμμα του
Αγγίζω με τις άκρες των δακτύλων τους ορισμούς της μοίρας
Αρχέγονες μορφές περνούν γεμάτες κοχύλια, κοράλλια και θαλάσσιες ανεμώνες
Βράχοι ραγισμένοι ως τα μύχια της πέτρινης καρδιάς
Θυμωμένοι άνεμοι φυσούν
Καλύπτουν με πυκνή ομίχλη τους ήλιους που φωτίζουν
το σώμα των ονείρων
Στην άκρη των άυλων τοίχων στέκεται σκονισμένο
ένα ζευγάρι φτερά που δεν ήθελες να αγκαλιάσει τους ώμους μου
Θρυμματίστηκε με την άρνηση χαραγμένη στις άκρες των χειλιών σου
εκείνο το ταξίδι σε αχαρτογράφητες πολιτείες ψυχής
Αχραντες και αμόλυντες ώρες ευλογημένες από το άγγιγμα της Αγαπης
βαδίζουν σιωπηλά στις σκιές της σιωπής
Σε γεύομαι με την μνήμη του βοριά
και του υγρού χώματος των δακρύων
Δένω με κλωστές λήθης σε ένα μπουκέτο γιασεμιών πανσέληνα όνειρα, διάφανες αναμνήσεις, κόκκινες ώρες έρωτα
Σφραγίζω με ένα τρυφερό φιλί ζωγραφισμένο με χρώματα αγάπης
Προσφορά στην μνήμη του σώματος σου
Κλείνω τα μάτια όταν σωπαίνουν οι άνεμοι.
Σ.Χ.

Η φωτογραφία από https://gr.pinterest.com/