ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΑΚΗΣ '' Στ' ουρανού το σωρό ''

Αγριεύει ο καιρός

Κι απ’ ανέφελο πρίσμα
Μας κοιτάζουν ατάραχοι
Της αγρύπνιας οι μύστες
.
Δωματίου πανικός
Στου καπνού σου το χρίσμα
Ξεφυτρώνουν αχάραγοι
Της αγάπης σου οι χρήστες
.
Πόσο καιρό περίμενες
Λιμανιού η σκουριά
Αγωνία και θλίψη

Σα σκαρί που σαπίζει
Στ’ ουρανού το σωρό
Έχει ο ήλιος εκλείψει
Η ανάσα βαριά

Κι απουσία μυρίζει
.
Αίσθησης εξορία
Τα κενά μου γεμίζω
Μα οι μάσκες μου τρύπιες
Τη μορφή μου χαρίζουν

Αποστάσεων ληστεία
Σε ρεφραίν μηδενίζω
Με ρολόγια και δείκτες
Που όπως θέλουν γυρίζουν
.
Πόσες χρονιές ξεχάστηκες
Με μισή σιγουριά
Και τις λέξεις να σπάνε

Σε σκαρί που σαπίζει
Στ’ ουρανού το σωρό
Σωριασμένοι χωράνε
Όσοι είχαν φτερά

Και κανείς δε γνωρίζει

Κ.Χ.