ΕΛΕΝΗ ΤΑΪΦΥΡΙΑΝΟΥ " Μελαγχολία... "

Κι εγώ που πάντα ήθελα
να μιλάω με χρώματα στο στόμα,
μέρες τώρα σωπαίνω...
Πλήθυναν οι άναρθρες φωνές,
φυσάει ένας αέρας Βαβελικός,
σφαδάζουν στο αμόνι του μυαλού
κάποιες άναρχες ιδέες,
που εγκλωβίστηκαν στα πρέπει της γλώσσας,
και κάνουν σιωπηλή διαμαρτυρία
μπροστά στα οδοφράγματα
μιας ξεπεσμένης ηθικής...
Και συ... χαμηλώνεις τα μάτια,
βαριά ματόκλαδα
ρίχνουν σκιά στα μάγουλα σου...
Τραβάς κουρτίνες στα παράθυρα της ψυχής...
Ορθώνεις τοίχους στην αυλή της καρδιάς
" Μην πλησιάζετε "
γράφει στην οθόνη των ματιών...
Αρχίζει η ποινή,
που σου επέβαλαν οι μοίρες ένα βράδυ
συνδαιτυμόνες στη σάλα των αστεριών.
Σε καταδίκασαν ερήμην σου
σε άτυπη μελαγχολία...
Μόνο κάθε φορά
που θα γεμίζει το φεγγάρι,
θα βγαίνεις Στ'ασημένιο αλώνι του,
και με τα μαλλιά λυτά στους ώμους,
θα λούζεσαι στο φως του,
τρελή κι αλλοπαρμένη στα μάτια των πολλών....

Ελένη Ταϊφυριανού.