ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ " Ολόλευκο ξύπνημα "

"Young Woman" (detail) by Etienne-Adolphe Piot

Την ώρα αυτή που διαβάζεις το γράμμα μου γυναίκα με τα λευκά, είσαι αυτό που με μαγεύει και με αιχμαλωτίζει πιο πολύ, ανάμεσα σε μένα και το μολύβι μου, ανάμεσα σε μένα και το βιβλίο μου. 

Όραμα ξαφνικό νέας σκηνοθεσίας που ανεβαίνει κατά την άφθαστη πηγή του φωτός, ψιθυρισμοί πουλιών από το δροσιστικό φίλημα των πανσέληνων, πεταλούδες που στήνουν μπαλέτα στο τρεμούλιασμα ερωτικών φτερών, λουλούδια όλων των χρωμάτων που σταλάζουν με τα δάκρυα της νύχτας στα ολόλευκα μαλλιά της γυναίκας με τ’ άσπρα. 

Σε κάθε πλησίασμα ρωτούσα τη γυναίκα με τ’ άσπρα να ξαναβρεί τον εαυτό της και να φορέσει τα λευκά της, με ανέπαφο το στολίδι που έχει κρυμμένο στο σώμα της. 

Τι είναι αυτό που περιμένεις γυναίκα με τ’ άσπρα ; 

Γυναίκα με τα λευκά είσαι κάποιο πουλί που μου κελαηδά κάτω απ’ τα πανύψηλα και αιώνια πλατάνια. Eίσαι η άνθιση που προετοιμάζεσαι σαν κάποια νυφούλα του παραμυθιού για το γάμο στα γήινα δωμάτια. Είσαι ο ήλιος που καίει μ’ έναν αλλιώτικο τρόπο, ασυνήθιστο ως χθες. 

Είσαι κάποιο αλλιώτικο αγέρι που το νιώθω σαν ξυπνητήρι της φύσης, που με προσκαλεί να ξυπνήσω από τη νάρκη του χειμώνα. 

Ξύπνα γυναίκα με τ’ άσπρα απ’ την κρεβατοκάμαρα σου, για να απολαύσεις το πλούσιο δείπνο της γαμήλιας τελετής. Ξύπνα από το βάθος της μελαγχολίας κι από το χειμωνιάτικο όνειρό τόσων μηνών. Ξύπνα στο πρώτο μεγαλειώδη γάμο της χρονιάς και ξεγύμνωσε τις ωραιότερες κούκλες των ακριβότερων μαγαζιών. 

Βγες σαν λευκή ορχιδέα από τον κύκλο των θλιβερών σου στοχασμών και τίναξε από πάνω σου όλα τα σύννεφα της λύπης. Ό, τι σ’ έκανε να λυπάσαι χθες, σήμερα γίνεται αφορμή της χαράς σου, μ’ ένα απλό σε « θέλω » ανάμεσα στο νέο και στο παλιό, κατά τρόπον ερεθιστικό και σαρκαστικό. 

Το λευκό ολομέταξο εσώρουχο σου, βιάζεται να γεμίσει από άσπρα λουλούδια αμυγδαλιάς και σκεπάζει την άνοιξη στα γυμνά κλαδιά των δέντρων. 

Οι σταγόνες του νερού που πέφτουν, θ’ αντηχήσουν αλλιώτικα στην ψυχή σου και οι μορφές και τα πράγματα θ’ αλλάξουν γυναίκα με τ’ άσπρα, σε ήρεμα τραγούδια και οι χαρές σου θα κελαηδήσουν στον καθρέφτη του μυαλού σαν θύμηση στο δικό σου χθες. 

Κοιτάξου στον καθρέφτη άφοβα, μίλησε δυνατά και θ’ ακούσεις σαν ξένη την ίδια σου φωνή, γιατί ο νους σου γυναίκα με τα λευκά τρέχει ελεύθερος στο πιο γλυκό κομμάτι της ζωής. 

Γυναίκα με τα λευκά βάλε το κάτασπρο νυφικό σου και τρέξε να το προσφέρεις χαρούμενη στον γαμπρό που σπαρταράει από αγάπη για σένα με μια ψυχή, με μια καρδιά και μια φωνή. 

Ανοίγεις πρωί – πρωί ηδονικά το παράθυρο για ν’ αφήσεις να έρθει ο μαγικός αντίλαλος της αλλαγής σαν ένα παραλήρημα ερωτικών αξιώσεων χωρίς φραγμό. Κι όλο κάτι σε σπρώχνει προς το άνοιγμα του κήπου γυναίκα με τα λευκά. 

Κι έπειτα ολική έκλειψη 

ούτε ήλιος, ούτε φεγγάρι,

όλα σκοτεινά, ενώ εσύ λάμπεις γυναίκα με τα λευκά μέσα στην άνοιξη 

Η ανάσα της αντηχεί στην ψυχή μου, σαν αντίλαλος όλων των περασμένων χρόνων της ζωής μου, γιατί η γυναίκα με τα λευκά είναι δεμένη με τις πιο εξαιρετικές παραστάσεις στη ζωή μου. 

Μετά το τέλος της γιορτής, ως χθες ακόμα, η γυναίκα με τα λευκά θα παρουσιαστεί χαρμόσυνη για ν’ αναγγείλει τη γέννηση ενός γάμου, όχι μόνο στο μεγάλο φαγοπότι του γλεντιού αλλά και στη πίστα του χορού των αθρόων απολαύσεων. 

Η γυναίκα με τα λευκά θα παρευρεθεί αυτόφωτο αστέρι, στον φαντασμαγορικό γάμο των αισθήσεων και των παραισθήσεων. 

Η γυναίκα με τα λευκά θα παρουσιαστεί τρισεύγενη, όταν ο γαμπρός θα πηγαίνει στην εκκλησία, για ν’ αλλάξει τα στέφανα. 

Η γυναίκα με τα λευκά θα εμφανιστεί αγγελικά πλασμένη στους περισσότερους καλεσμένους, για να παραμείνει σε όλη την δική της βραδιά νύφη. 

Είναι η γυναίκα με τ' άσπρα με τα παιδικά δάκρυα που έρχεται να μου υπενθυμίσει πως υπάρχουν και τα άστρα κι οι ουρανοί και τ’ ανέφελα στερεώματα και οι κόσμοι των ιδανικών. 

Άνοιξα το παράθυρο μου κι η πνοή της γυναίκας με τα λευκά, όρμησε ξαφνικά γεμάτη λεπτά αρώματα και δόνησε βαθιά τις πιο μυστικές χορδές της ψυχής μου. Και την βλέπω ξανά νυφούλα του χιονιά στα φύλλα που πέφτουν και στρώνουν το χώμα με το κιτρινωπό χαλί τους. 

Είναι η γυναίκα με τα λευκά, ευωδιασμένη με τα μύρα των λουλουδιών στην απέναντι και φωτεινότερη πλευρά του δρόμου, σε μικρή απόσταση πίσω μου, μέσα στην πυκνή σκιά των δέντρων ενός κήπου. 

Η αγκαλιά σου γυναίκα με τα λευκά, είναι άσπρη σαν αστραφτερό μαργαριτάρι. Η χαρά μου ντύνεται ξαφνικά στα λευκά κι η λύπη μου χαμογελάει τώρα, σα να αισθάνομαι για κείνη κάτι όπως ήταν η πρώτη φορά. 

Είσαι η γυναίκα με τα λευκά. Έχεις κερδίσει κάτι πολύ σπουδαιότερο. Το χαμόγελο της νύφης σαν ανταμοιβή του πληθωρικού έρωτα στα ψυχοφθόρα λόγια. 

Η γυναίκα με τα λευκά ως πεμπτουσία της ηδονής, της ανείπωτης χαράς, χωρίς ανάσα σε ένδειξη ζωής, χωρίς ταυτότητα, χωρίς πορεία πλεύσης, με μόνιμα διστακτικό ύφος στην εποχή της χαράς, επιβιβάστηκε σε μια μεγάλη βάρκα των συναισθημάτων. 

Πενήντα μουσικά όργανα έπαιζαν σ’ όλη τη διαδρομή τις ωραιότερες συμφωνίες για να βρει η γυναίκα με τ’ άσπρα την πολυπόθητη γαμήλια γαλήνη, με τα καινούργια κάτασπρα παπούτσια της στα σκαλιά της εκκλησίας. 

Χρήστος Αθανασίου 

Aπόφοιτος της Βαρβακείου Σχολής. Kάτοχος πτυχίων Υποκριτικής Θεάτρου – Κινηματογράφου του Υπουργείου Παιδείας και Υπουργείου Πολιτισμού καθώς και τίτλων Μεταπτυχιακών Σπουδών και Σεμιναρίων Υποκριτικής, Σωματικού Θεάτρου, Δημιουργίας Θεατρικού Λόγου, Κορυφωμένης και Επεισοδιακής Δραματικής Δομής - Γραφής και Σημειολογίας προς την παραστασιολογία, ως επιστήμη που αναλύει σε βάθος φαινόμενα της θεατρικής πράξεως. Ακροατής – Φοιτητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστήμιου Αθηνών. 

Συγγραφικό έργο: 

«Λογοτεχνικές Αστραπές» 

«Όταν ο ηλεκτρικός σπινθήρας φωτίζει την ζωή και το όνειρο» 

«Aφιερώματα στους ταξιδευτές της υποκριτικής τέχνης» ( Υπό έκδοση ) 

«Η Δραματική αλήθεια και το κωμικό αθώο των Ελλήνων Ηθοποιών» 

«Μίμηση Πράξεως στην 7η Τέχνη του Ουρανού» 

[Επεξήγηση: Aφιερώματα των εκλιπόντων Ηθοποιών απ’ τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα σε λογοτεχνική μορφή]