Ανδρέας Γεωργιάδης " Ορφέας και Ευρυδίκη "

Ορφέας και Ευρυδίκη

Σερφάροντας στο φέισμπουκ, εντόπισα μιαν νέα,

κατάξανθη και όμορφη ετών δεκαεννέα.

Το όνομά της ήτανε, ακούστε, Ευρυδίκη

κι είπα αυτή η νεαρή θέλω να μου ανήκει.

Αμέσως τότε σκέφτηκα να γίνω ο Ορφέας,

κάπως διανοούμενος κι ολίγον συγγραφέας.

Νέον λοιπόν λογαριασμόν ανοίγω επειγόντως

φωτογραφία βάζοντας μίαν του παρελθόντος.

«Μπορώ, κυρία» έγραψα «αίτημα να σας στείλω;»

κι εκείνη συγκατάνευσε με κάποιον, μάλλον, ζήλο. 

«Είμαι» της λέω «ο Ορφεύς, ο γεννηθείς εν Πάφω·

με τράβηξε το όνομα, για τούτο και σας γράφω.

Θέλω να γίνεις ταίρι μου, όπως λέει ο μύθος,

και μην πολυσκοτίζεσαι, είμαι ανήρ με ήθος.

Είμαι, να ξέρεις, ποιητής μα παίζω και τη λύρα

με τρόπο αξιοθαύμαστο που με φθονεί κι η Ήρα.

Γιατί η μελωδία μου τα πάντα ημερεύει

αφού ακόμα και νεκρούς αμέσως γοητεύει. 

Κι αν παρ᾿ ελπίδα κάποτε, μια μέρα, ένα βράδυ

ετίνασσες τα πέταλα και πήγαινες στον Άδη 

θα ᾿ρχόμουν με τη λύρα μου στο σκοτεινό βασίλειο 

να σ᾿ αναστήσω και να δεις ξανά πάλιν τον ήλιο.

«Εσύ» μου είπε «κύριε Ορφέα απ᾿ την Πάφο

θαρρώ πως θα με έστελλες παράκαιρα στον τάφο.

Και θά ᾿ρθεις, μου υπόσχεσαι, παρέα με τη λύρα 

να μ᾿ αναστήσεις τάχατες… - ο νους σου και μια λίρα!

Γι᾿ αυτό, λοιπόν, κι εγώ προτού με δώσεις εις τον Χάρο

κοίταξε, τ᾿ αποφάσισα, αμέσως σε μπλοκάρω.

Και όντως με εμπλόκαρε, η κούκλα Ευρυδίκη,

αλλ᾿ «ἔστι δίκης ὀφθαλμός», να ξέρει, Θεία Δίκη!

Δεύτερο βραβείο,

17ος Λογοτεχνικός Διαγωνισμός (σατιρική ποίηση),

Εταιρεία Τεχνών Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου (Ε.Τ.Ε.Π.Κ.)