ΚΑΣΤΑΝΙΑΝΗ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΒΑΛΕΝΤΙΝΑΣ ΜΠΟΥΣΙΟΥ

Η υπέροχη Καστάνιανη είναι χτισμένη σε υψόμετρο από 850 έως 950 μ., ανάμεσα στους ορεινούς όγκους του Σμόλικα και του Γράμμου, σε μιά κατάφυτη χαράδρα πάνω από τον ποταμό Σαραντάπορο. Η ίδρυση του οικισμού στη σημερινή του θέση τοποθετείται στις αρχές του 11ου αιώνα μ.Χ. Σταδιακά εξελίχθηκε σε ένα από τα σημαντικότερα χωριά των Μαστοροχωρίων κατά τα τον 18ο και 19ο αιώνα. Μετά την απελευθέρωση της Ηπείρου και την ενσωμάτωση της στο ελληνικό κράτος η Καστάνιανη αποτέλεσε έδρα κοινότητας που διατηρήθηκε μέχρι το 1998 οπότε και εντάχθηκε στον δήμο Μαστοροχωρίων. Είναι εξ ολοκλήρου πετρόκτιστο χωριό, όπου κυριαρχούν τα πετρόκτιστα σπίτια και τα λιθόστρωτα καλντερίμια. Ανάμεσα στα ογκώδη πέτρινα σπίτια ξεχωρίζει το παλιό σχολείο του χωριού. Στην όμορφη εικόνα του οικισμού συμβάλλει η πλούσια βλάστηση της περιοχής. Στο χωριό ξεχωρίζουν ακόμα τα πέτρινα γεφύρια (υπάρχουν συνολικά τέσσερα, μέσα και γύρω από τον οικισμό) και η εκκλησία του Αγίου Νικολάου.

Το κλειδί που κρύβεται κάτω από το γεράνι δεν είναι σαν όλα τα κλειδιά.

Ανοίγει την πόρτα σ’ έναν άλλο κόσμο, κατοικημένον από ευτυχισμένους δραπέτες, που μακριά από την παγίδα του «πολιτισμού», ζουν αρμονικά με τη φύση και τον εαυτό τους..
Χρόνης Μίσσιος

Χτίζω με πέτρα και μ’ ασβέστη

με προαιώνια υλικά·
την τέχνη μου όπως θέλεις πες τη,
μ’ αυτή το χρόνο θα νικά.
Γιώργος Κοτζιούλας

Ενώ η αθωότητα

Ξεντύνεται το τελευταίο της ψέμα
Γλυκιά περιπέτεια Γλυκιά
Η Ζωή..
Οδ. Ελύτης

Θ' ανάψω δάφνες να φλομώσει ο ουρανός

μήπως και μυριστείς πατρίδα και γυρίσεις...
Οδ. Ελύτης

Καλό είναι

τις Κυριακές που συγυρίζεις
να παραμερίζεις τα ανεκπλήρωτα
να μη σκοντάφτεις συνέχεια πάνω τους.
Γ. Ποταμίτης

 Δρόμοι παλιοί που αγάπησα...

Μ. Αναγνωστάκης

 "Κι αν διψάσεις μην το πιείς από τον κάτου κόσμο
το νερό της αρνησιάς, φτωχό κομμένο δυόσμο!
Μην το πιείς κι ολότελα κι αιώνια μας ξεχάσεις…
βάλε τα σημάδια σου το δρόμο να μη χάσεις.."
Κωστής Παλαμάς

Μοσχοβολάει τὸ κλίμα σου, ὦ φιλτάτη πατρίς μου..!
Aνδρέας Κάλβος - Ωδαί

9 ..κι αν κάθε τόσο σε πιάνει το παράπονο,
είναι γιατί δεν πέτρωσαν ακόμα τα όνειρα σου..
Βαγγέλης Ευθυμιόπουλος

10 Άλλοτε πάλι πηγαίνω στο παλιό πατρικό σπίτι,
ετοιμόρροπο, άδειο ....
αλλά μ' ένα μου στεναγμό
ξαναγίνεται αμέσως κατοικήσιμο...
Τ. Λειβαδίτης

Κανείς δεν ξέρει πού κοιτούν τα σπίτια
μέσ’ από τ’ ανοιχτά παράθυρά τους
Τα βράδια κλείνουν πια τα βλέφαρά τους
βυθίζονται βαθιά στην ύπαρξή τους
νιώθουν κι αυτά το σώμα τους
ακούνε τις πέτρινες τους φλέβες να φουσκώνουν
μέσα στα κύτταρά τους ξαναζούν
ψίθυροι των νερών
φωνές του ανέμου

Όμως πεθαίνουν κάποτε κι εκείνα
σωρεύεται στα στήθη τους σκοτάδι
σπάζουν τα κόκκαλά τους απ’ το βάρος
και ξαφνικά μια νύχτα καταρρέουν
μ’ ένα βαθύ λυγμό που συγκλονίζει...
Ορέστης Αλεξάκης

και τα όνειρα των τρελών που είναι ίσως αθάνατοι

στιγμές που ανοίγεις ένα παράθυρο
σα να λύνεις ένα αίνιγμα
ή κλείνεις μια πόρτα σα να συνοψίζεις μια ζωή..
Τάσος Λειβαδίτης

"Πάτησα με το δάχτυλο του δεξιού μου χεριού
το μάνταλο της εξώπορτας και άνοιξε η παλιά
αιωνόβια πόρτα που είχε υποδεχθεί και αποχαι-
ρετήσει ζωές πολλές. Το καταφύγιο του πρώτου
μου ρομαντικού κόσμου ήταν πλέον ανοιχτό.
Έκανα δύο βήματα, σιγά σιγά, να μην ενοχλήσω τις
αναμνήσεις και τρομάξουν. Πατούσα διακριτικά για
να μη σκιαχτούν εκείνοι που ήταν εκεί, αλλά δεν
τους έβλεπα".
Κώστας Μπέζας

Τιμή σε όλα τα ασήμαντα – σημαντικότατα για τον κάθε ένα ξεχωριστά που τα φυλάει στην καρδιά του για τον λόγο που αυτός ξέρει..

Οδυσσέας Ελύτης

Μνήμη συνάζω

μνήμη και σιωπή
στυφή τροφή
για τον βαρύ χειμώνα...
Πάλι χαράζει εντός μου
παρελθόν
πάλι χιονίζει εμπρός μου
πεπρωμένο...
Ορέστης Αλεξάκης

Υπαίθριο εκκλησίασμα

τα λουλούδια προσεύχονται..
Νικηφόρος Βρεττάκος

Μόνον αυτοί που τρέφουν όνειρα απολαμβάνουν την πραγματικότητα..

Ν. Καρούζος 

Οι εξώπορτες..

Πολλές φορές αντιδρούν στους ανεπιθύμητους αρνούμενες πεισματικά ν’ ανοίξουν κι άλλες με την παραμικρή πίεση ανοίγουν διάπλατα υποδεχόμενες κυρίως όσους έλειψαν καιρό σε ξένους τόπους. Κι εκείνες οι άλλες, οι διπλομανταλωμένες με το κλειδί να σκουριάζει ανάμεσα στις πλάκες της σκεπής τους αχρησιμοποίητο κι ο κισσός να τις λυπάται και να σκουπίζει τα δάκρυά τους..
..γι’ αυτό ο τόπος μπροστά τους είναι πάντα νοτισμένος..
Τάσος Πορφύρης

Πόρτες σκεβρές γδαρμένες ξέθωρες

πόρτες που προβοδίσατε τη χαρά και το θάνατο με τρίξιμο παράπονο κι αμίλητες..
Συντροφέψατε νυχτέρια ατέλειωτα στα ξύλινα κατώφλια
πόρτες πιστές κι εχέμυθες..
Θ. Μαρκόπουλος

 «Είμαι δεμένος μ’ αυτό το χώμα, με το γενέθλιο τόπο μου, με την πατρική γη,

τα δέντρα, τα βουνά, τα ταπεινά σπιτάκια.
Είμαι σφιχτά δεμένος με τους ανθρώπους μου.
Χαίρομαι να τους βλέπω να γελούν
και λυπούμαι σαν το πρόσωπό τους συννεφιάζει».
Σαράντης Παυλέας

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΕΠΙΛΟΓΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ : ΒΑΛΕΝΤΙΝΑ ΜΠΟΥΣΙΟΥ