Όχι ρε φίλε. Δεν θα μου πεις εσύ αν θρηνώ δίκαια ή άδικα τ άσβεστο πάθος μου. Αν έχτισα όνειρα στη άμμο και πως μου τάλεγες, κάποτε. Πως εσύ ο " τυχερός" από φρόνηση ,έχεις τη γυναικούλα σου στο τραπέζι και στο στρώμα σου. Εγώ φίλε δεν πόνταρα με πλαστικές μάρκες σιγουριές. Είμαι από τρελό αλώνι φυτρωμένος. Ούτε ψωμί στη ζέστα της ευδαιμονίας έγινα, ούτε τροφή γαιδάρων. Ήθελα αγέρηδες να με τρέχουν στ' άγνωστα καλντερίμια ξυπόλητο. Θέλησα να σμίγω σαν κεραυνός στη θάλασσα ,τρυπώντας της τα σπλάχνα. Δεν έψαξα ποτέ τη βολή μου κι ας έκλαιγε το κορμί μαστιγωμένο -κάποτε-απ' τις ανάγκες του. Όλα μέσα μου ξεχείλιζαν από χρώματα,γέλια,κρασί, μουσικές,θυμό και πείσμα. Σιωπές ,ακινησίες κι αφουγκράσματα. Τα 'κανα όλα λέξεις από μέλι και ξύδι,βουτώντας την πένα μου στην πίστη τ αύριο και τα στοίβαζα σε μυαλά.Σε φίλους μα κι εχθρούς. Για μελλούμενα ονειρεμένα. Για πάρτη της όμως...Όλα! Ναι,την αγάπησα μέχρι τρέλας. Τη λάτρεψα ! Τη γόησσα!!! Τη φόνισσα... Την κυνήγησα ,την διεκδίκησα. Πολέμησα. Νίκησα σ' άγριες μάχες για το γινάτι της και νικήθηκα απ αυτήν. Ήταν καλή αντίπαλος και ξεκάθαρη. " Εμένα θάχεις ή διάλεξε έναν ξεφτίλα νταβατζή", μούπε κάποτε ψιθυριστά κι ανταποκρίθηκα στην πρόκληση. Φεύγει τώρα ρε φίλε. Τ ακούς; Την ήθελα για λίγο ακόμα κι αυτή η πεθυμιά ,ξεσκίζει τα σωθικά μου. Δεν υπάρχει το "λίγο", άξιο να σταθεί πλάι στο μπόι της. Μα την κοιτάζω π' απομακρύνεται και την καμαρώνω ως τα τώρα. " Πουτάνα μου εσύ..Αρχόντισά μου !!! Σ όλους δίνεσαι, μα λίγοι σε κατέχουν". Αντίο φίλε . Ο πόνος μέσα μου, λύκος που κατατρώει τις λέξεις πια ,τραβώντας απ την ψυχή τη σάρκα. Μα σε λυπάμαι κι εσένα ,να ξέρεις... Την έζησες μα δεν τη γνώρισες. Για τη ζωή, σου λέω φίλε. Γι' ΑΥΤΗΝ.
Κατερίνα Δελή
Η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου