Thomas Benjamin Kennington - Autumn
Είναι το ρόδο το αμάραντο, που θεωρείται το πιο αγνό άνθος
άνθος θα πει αισθάνομαι, σκέφτομαι, ερωτεύομαι
άνθος θα πει το λουλούδι που κρατά ο άγγελος Κυρίου, η θελκτική ευωδιά που πλημμυρίζει
άνθος θα πει να μεθάς μέχρι παραφοράς, να νιώθεις το άρωμα που δεν ξέρεις
άνθος θα πει αναβλύζομαι από την ζωή και θερμαίνομαι από αγάπη
Είναι τριαντάφυλλο
Είναι το ρόδο το αμάραντο, που θεωρείται το πιο αγνό άνθος
Αν ψιθύριζα τρεις φορές το Πάτερ Ημών, τρεις φορές το Άβε Μαρία και ύστερα έκανα το Σημείο του Σταυρού, θα έπαιρνα το λευκό, γαλάζιο, παρθενικό τριαντάφυλλο που λάμπει απαλά όπως το νερό της θάλασσας, στο οποίο καθρεφτίζεται ο ουρανός και πίσω του ο άνθρωπος. Αυτός που αγάπησε βαθιά και που πίστεψε πώς θα έπρεπε να του αφιερώσω την ύπαρξη μου.
Θα ανασήκωνα την σάρκα των πρώιμων τριαντάφυλλων στην αγκαλιά ενός βαλς, να τραγουδώ κοντά στη λάμψη της φωτιάς, να πλάθω τρυφερά τον μύθο της αγάπης, να φιλώ με φιλικές εκρήξεις, να λικνίζομαι από κυματιστές αισθήσεις αναζητώντας κάτι που δεν το είχα ανακαλύψει ακόμα, να αρχίζω να παίρνω ένα αμφίβολο σχήμα στα χείλια κι ένα ανέλπιδο πράγμα στα χέρια.
Θα έδινα με αγάπη ένα υπέροχο τριαντάφυλλο με άσπρη καρδιά για να φυλάξω το μυστικό μου στο άσπρο φως του ήλιου που φέρνει μια ανθοδέσμη λουλούδια : την αγάπη μου για τον άνθρωπο, για την ζωή, τον πόνο και τον σπαραγμό, τη διάθεση για την αιώνια φυγή καθώς οι αγάπες θα έρχονταν σαν φτερωτές ελπίδες κοντά μου με ολοζώντανα και ανοιξιάτικα χρώματα, κατάκλειστα από νοσταλγία.
Αν ζωγράφιζα τρία πορφυρά τριαντάφυλλα, τρία ροζ και τρία άσπρα πάνω στην καρδιά της επί τρεις μέρες, τρεις νύχτες και τρεις ώρες, μεσ’ από ένα πλήθος λουλουδιών που ευγενικά λυγίζουν οι μίσχοι τους, η φωνή σου θα ήταν το πρώτο βελούδινο τριαντάφυλλο που νιώθει η καρδιά μου, τυλιγμένη σε αποκρυσταλλωμένα πετράδια, προσμένοντας να πάρεις την αγάπη μου στα πολύ πιο γεμάτα, πιο σαρκώδη σχήματα του κήπου.
Θα έστελνα κόκκινα τριαντάφυλλα που φανερώνουν έρωτα στο ανοιχτόχρωμο μετάξι με τα νερά που αφήνουν τα βιολιά. Θα την κάλυπτα όλη με τριαντάφυλλα, θα ανέβαινα στα ύψη, στα ουράνια από την ίδια σιωπή και αβεβαιότητα, και θα κοίταζα το λουλούδι της τριανταφυλλιάς και το κοκκινωπό λουλούδι του αγρού, σαν να ήθελα να σωπάσει, ν’ ακούσει, να καταλάβει, να πιστέψει τον λαμπρό ήλιο του Θεού.
Θεέ μου, αν είχα την ανάγκη να γράψω μερικούς στίχους, αρμονικούς και λυρικούς, κανένα λουλούδι δεν θα είχε τόσο πλούτο σαν το τριαντάφυλλο, κανένα άλλο λουλούδι δεν θα είχε ενώσει ολόκληρη την ύπαρξη μας όπως το τριαντάφυλλο. Τριαντάφυλλα στη γέννησή μας, τριαντάφυλλα είναι τα πρώτα χαμόγελά μας, τριαντάφυλλα σκορπίζουν σε κάθε ευτυχία μας και με τριαντάφυλλα στολίζουν την καρδιά και τις αισθήσεις μας.
Σκέφτομαι αυτά τα τρία στοιχεία που πρέπει να' χει η αισθηματική ζωή στον ερωτισμό των ανθρώπων : το γοητευτικό, το υπέροχο, το συγκλονιστικό. Το γοητευτικό είναι το ρόδο τo αμάραντο που άπλωσες το χέρι για να τo αγγίξεις. Το υπέροχο είναι ένα φιλί για το ευαίσθητο πρόσωπο που στέλνει αυτό το μήνυμα στη συμβολική γλώσσα των λουλουδιών. Το συγκλονιστικό είναι μια παλλόμενη νεανική φωνή που προφέρει στην απεριόριστη ευδαιμονία : " Eίσαι ένα τριαντάφυλλο ".
Μα το αμφίβολο τριαντάφυλλο τρεμούλιασε ζώντας τη δική μου ζωή. Για ποιο τριαντάφυλλο να μιλήσω, με ποιο λουλούδι να ασχοληθώ ; Θα έπαιρνα το τριαντάφυλλο από το κουτί που μιλά για μένα και προδίδει ότι κρύβω μέσα μου και ότι τα χείλη μου δεν μπορούν να προφέρουν. Θα το κρατούσα στην αγκαλιά μου τρυφερά, όπως θα κρατούσα ένα μωρό παιδί. Θα έσκυβα το πρόσωπο μου και θα το βύθιζα ανάμεσά του. Και όταν θα το σήκωνα σε λίγο, δάκρυα θα κυλούσαν από τα μάγουλά μου.
Ένοιωσα την απαλή σάρκα του τριαντάφυλλου. Πιο απαλή από το πρόσωπο και πιο ακαταμάχητη. Πιο πραγματική κι από το όνειρο της πραγματικότητας ήταν η ατέρμονη αρμονία που φέρνει μια ονειρική δημιουργία στη γύρη των γλυκασμών. Το τριαντάφυλλο κύλησε πάνω στο δέρμα μου και έβαλα την σκέψη μου να τρέχει κάτω απ' το ασήμι, που ξεχύνει το φως του φεγγαριού « Μ' αγαπάς δε μ' αγαπάς », στα όρια όπου μπορεί να μιλήσει η ψυχή του τριαντάφυλλου και να γίνει κατανοητή από τη γυναίκα που κάθεται ανάμεσα σε λουλούδια.
Πάρε αυτά τα τριαντάφυλλα που σου χαρίζω και χάρη στην αγάπη μας δεν θα μείνεις ποτέ χωρίς αυτά τα που μαγεύουν την καρδιά. Είναι όμορφο όσο κι η ζωή. Είναι η απόλυτα αισθησιακή σκηνή των λουλουδιών. Εσπερινούς του θριάμβου. Φθινοπωρινή αστροφεγγιά. Ήλιος του μεσονυκτίου. Ερωτική πτυχή της ψυχής. Γλυκό χαμόγελο της αγάπης σ' αυτή την αποκάλυψη της ελευθερίας. Μέσα στα χέρια μου θροΐζει ένα ανώνυμο λουλούδι : << Το τριαντάφυλλο γεννιέται στην καρδιά >>.
Χρήστος Αθανασίου
Aπόφοιτος της Βαρβακείου Σχολής. Kάτοχος πτυχίων Υποκριτικής Θεάτρου – Κινηματογράφου του Υπουργείου Παιδείας και Υπουργείου Πολιτισμού καθώς και τίτλων Μεταπτυχιακών Σπουδών και Σεμιναρίων Υποκριτικής, Σωματικού Θεάτρου, Δημιουργίας Θεατρικού Λόγου, Κορυφωμένης και Επεισοδιακής Δραματικής Δομής - Γραφής και Σημειολογίας προς την παραστασιολογία, ως επιστήμη που αναλύει σε βάθος φαινόμενα της θεατρικής πράξεως. Ακροατής – Φοιτητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστήμιου Αθηνών.
Συγγραφικό έργο:
«Λογοτεχνικές Αστραπές»
«Όταν ο ηλεκτρικός σπινθήρας φωτίζει την ζωή και το όνειρο»
«Aφιερώματα στους ταξιδευτές της υποκριτικής τέχνης» ( Υπό έκδοση )
«Η Δραματική αλήθεια και το κωμικό αθώο των Ελλήνων Ηθοποιών»
«Μίμηση Πράξεως στην 7η Τέχνη του Ουρανού»
[Επεξήγηση: Aφιερώματα των εκλιπόντων Ηθοποιών απ’ τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα σε λογοτεχνική μορφή]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου