Μια ακόμη ηλιόλουστη μέρα ήρθε για τον πατέρα και τη μητέρα, να πάρουν με χαρά το μονάκριβο παιδί τους -που με τόσους κόπους και θυσίες μεγαλώνουν και προστατεύουν από κάθε κακό- και να πάνε τη συνηθισμένη τους ευχάριστη βόλτα. Σταματούν σε ένα όμορφο μέρος και απολαμβάνουν την μεταξύ τους παρέα με κουβεντούλα και καφέ, ενώ το παιδί παίζει, τραγουδάει ή κάθεται ανάμεσα στα πόδια τους με τη σιγουριά που του δίνει η ασφάλεια της παρουσίας των γονιών του.
Ξαφνικά, στο χώρο που βρίσκονται, περνάει ένας άγνωστος, χαμογελάει στο παιδί και το φωτογραφίζει. Οι γονείς αντιδρούν άμεσα και ορθά του ζητάνε το λόγο. Αρχικά δεν τους λογαριάζει, όμως επιμένουν ότι δεν είναι δικαίωμά του και ότι είναι παράνομο χωρίς την άδειά τους και απαιτούν να διαγράψει τη φωτογραφία, αλλιώς θα καλέσουν την αστυνομία. Αυτός επικαλείται την τσαχπινιά του παιδιού, τα όμορφα πρασινομπλέ μάτια του και ότι γοητεύτηκε, γι’ αυτό και το φωτογράφισε. Οι γονείς σε έξαλλη κατάσταση με το θράσος του άγνωστου ατόμου φωνάζουν, παλεύουν μαζί του, προσπαθούν να αρπάξουν τη μηχανή, όμως αυτός καταφέρνει και τους ξεφεύγει, μαζί με το «υλικό» του παιδιού τους. Αναστατωμένοι οι γονείς, καταγγέλουν το γεγονός και αποφασίζουν να γυρίσουν στο σπίτι.
Στο δρόμο της επιστροφής, το παιδί παρατηρεί -με την αθώα ματιά του- τους γονείς του να σταματούν και να μοιράζουν σε διάφορους άγνωστους περαστικούς κάποια γυαλιστερά χαρτιά, με πολλά χρώματα. Προσπαθεί να κοιτάξει πιο προσεκτικά, πλησιάζει πιο κοντά να δει καθαρά -με την περιέργειά του ολοένα να μεγαλώνει- και βλέπει να δίνουν φωτογραφίες. Απόρησε και θέλησε να δει τι δείχνουν αυτές οι εικόνες.
Παθαίνει ένα μικρό σοκ. Βλέπει στις φωτογραφίες να απεικονίζεται το ίδιο, σε διάφορες στάσεις, πόζες, γκριμάτσες. Θυμάται πολύ καλά ότι για αυτές τις φωτογραφίες του έλεγαν «πάρε αυτή τη θέση», «χαμογέλασε», «βγάλε τη γλώσσα σου», «ξάπλωσε» και πολλά άλλα. Κάποια τα έκανε ευχάριστα, κάποια άλλα δεν γούσταρε ή βαριότανε αλλά δεν έφερνε αντίρρηση, διότι πίστευε ότι οι γονείς του γνώριζαν το γιατί. Άλλωστε, σε ανύποπτο χρόνο του είχαν δηλώσει ότι φτιάχνουν άλμπουμ με φωτογραφίες του, ώστε να έχει αναμνήσεις από τα παιδικά του χρόνια και ότι αυτές του ανήκουν. Δεν θυμάται όμως, όσο και αν προσπαθεί να ανασύρει από τη μνήμη του, κουβέντες και λόγια τους, ότι τις φωτογραφίες του θα τις δώσουν και αλλού και μάλιστα όχι μόνο σε γνωστούς και φίλους, αλλά και σε ξένους, σα να είναι φυλλάδια ντελίβερι για πίτες-σουβλάκια ή πετώντας τες σα φέιγ-βολάν για ανάδειξη δημοτικών συμβούλων.
Δεν έφταναν όμως μόνο αυτά, συνειδητοποιεί ότι οι γονείς του διαλαλούν και «διαφημίζουν» την οικία του, το σχολείο του και κάθε δραστηριότητα που κάνει. Και όλα γίνονται υπεύθυνα και σοβαρά, μαζί με εκείνο το ζωγραφιστό χαμόγελο στα χείλη τους. Δεν μπορεί όμως με κανέναν τρόπο να καταλάβει τι συμβαίνει. Έτσι, πολλές απορίες γεννιούνται στο παιδικό του μυαλουδάκι και που συνεχώς πληθαίνουν.
Γιατί μοιράζουν αφειδώς τις φωτογραφίες που μου ανήκουν και ο άγνωστος που τράβηξε παράνομα τη μία είναι για τη φυλακή; Κανένας δεν με ρώτησε αν θέλω, κανένας. Γιατί μπαμπά, γιατί μαμά διανέμεις τις στιγμές που αφιέρωσα σε σένα και μόνο σε σένα, γιατί στις φωτογραφίες που δίνεις δεν είσαι εσύ μέσα, πουθενά, αλλά μόνο εγώ; Δεν σε νοιάζει σε ποια χέρια είμαι αυτή τη στιγμή; Τότε γιατί κυνήγησες τον άγνωστο με τη φωτογραφική μηχανή; Σε τι διαφέρεις από αυτόν; Γιατί ανησύχησες; Και γιατί λες σε όλους αυτούς πού μένω, σε ποιο σχολείο πάω και αν χορεύω ή κολυμπάω καλύτερα από τα άλλα τα παιδάκια; Μαμά, μπαμπά και άλλα παιδιά είναι χαριτωμένα, χορεύουν και τραγουδάνε, ίσως και καλύτερα από εμένα, αλλά οι γονείς τους δεν τραβάνε βιντεάκια -τις περισσότερες φορές στημένα- για να τα ανεβάσουνε δημόσια στο facebook όπως κάνετε εσείς, τα κρατάνε για το σπίτι τους και τα καμαρώνουν οι ίδιοι για τις ικανότητές τους. Αν ξεχωρίσω μεγαλώνοντας θα μαθευτεί και θα γίνω διάσημος, αλλά αν δεν τα καταφέρω δεν θα με αγαπάτε; Tώρα είμαι παιδί και δεν θέλω να φοβάμαι ποιος και τι κάνει ή σκέφτεται με το υλικό μου που δίνετε έτσι απλόχερα, μαμά μου και μπαμπά μου μπορείτε να μου εξηγήσετε γιατί το κάνετε; Αφήστε με να ζήσω ανέμελα!!!
Γιώργος Πατσιλίβας
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ https://lifonomy.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου