ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΕΥΘΥΜΙΟΥ " ΔΙΕΡΩΤΩΜΑΙ... "

Διερωτώμαι...
Ποια χρώματα ανεξίτηλα,
δόξης εξελικτικής
υγραίνουν
των ματιών τη λαίμαργη λυρικότητα;
Ποια καλλικέλαδη φωνή, απόκοσμη
πληρώνει της ηδονής την αισθαντική ροή;
Εαρινή περιπλάνηση
πυρακτώνει στα παλλόμενα στήθη
γλυκόπιοτα φιλιά βραδυφλεγή.

Διερωτώμαι...
ποια αγγίγματα αόρατου αφρισμένου
πάθους
θυμιατίζουν την ανώνυμη ένωση
ονειρεμένου ψυχορραγίσματος
με σπασμούς ικεσίας αλώβητης;

Ποιες πυρπολημένες θάλασσες
ακρωτηριάζουν των φιλιών τη γλύκα
σ'ένα μέλλον ανέγγιχτο μα τετελεσμένο;

Διερωτώμαι...
ποια αγιότητα αναδιφώντας ιερουργεί
την αγάπη αιμορραγούσα
πάνω σε αφρούς λευκόχιονους;
Και οι ακκισμοί στίχων
μιας άλλης ξέπνοης εποχής,
πώς ολισθαίνουν πάναγνοι,
σε έμψυχους φθόγγους
ξεχασμένων ποιητών,
που κάποτε...
μα πάντα εδώ και τώρα:
Στάθηκαν μετέωροι
Στο χώμα των βλεμμάτων
Στο τρυφερό της μοναξιάς
Στα συντρίμμια των ψυχών
Στις ζωές των αθανάτων.

Διερωτώμαι...
Πώς αγάπησαν ετούτοι,ανώνυμοι
τον κόσμο ολάκερο
πιότερο από όσο ο κόσμος τους πόνεσε
και κάθε Θεός τους εμίσησε;

Διερωτώμαι!

Κωνσταντίνα Ευθυμίου