ΤΑΣΟΣ Σ. ΜΑΝΤΖΙΟΣ - ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΚΙ ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΙ

Ο Αχιλλέας δένει το τραύμα του Πάτροκλου. Αττικό αγγείο.

Ως να κοπάσει του Αχιλλέα, ο δίκαιος θυμός, ως να μερώσει, σωρός έξω απ΄τα τείχη, τα κουφάρια των συντρόφων!.... Στον Αδη η αντρειά τους,ξ έπνοη... Στον Άδη αυτοί, που, μόνο στ΄όνομά του, όμνυαν!... Ομως, εκείνος, στην σκηνή του, μέσα, πάντα, χολωμένος!... Μα, όταν έπεσεν ο Πάτροκλος, τότε, βαθιά πολύ εταράχθη ο Αχιλλέας!.... Οταν εχάθη ο Πάτροκλος, φωνές μεγάλες έβαλε και κοπετό, μεγάλο!.... Μονάχα τότε, σαν θεριό, στη μάχη, ξαναρίχτηκε!... Δικός του,ήτανε, μόνο ο Πάτροκλος!... Γι αυτόν νοιαζόταν μόνο... Μόνο γι αυτόν,πονούσε!... Οι άλλοι όλοι... Αντρες, γενναίοι, ήταν... Λαμπροί πολεμιστές και σύντροφοι στη μάχη... Οπωσδήποτε , χρήσιμοι!... Χρήσιμοι βέβαια, όμως και αναλώσιμοι!... Τάσος Σ. Μάντζιος