Auguste Rodin - kiss |
Ω ψυχή μου Γιατί να είσαι από μάρμαρο έτσι ξεχνούν τα φτερά να πετάξουν. Δες την αγάπη ανατέμνει να γευθεί μυροφόρο στάλαγμα μες στην καρδιά, ω μάλαμα απ΄τ΄ουρανού την αγκαλιά ποιος είπε πως κλείσανε οι στράτες. Την κόμη της ραντίστε με πέταλα τη μορφή της με φως αστεριών ν΄αρχίσει ο χορός της θυσίας όταν γκρεμίζεται, κι όλες οι θάλασσες να γίνουν το κρεβάτι μου, κι όλα τα όνειρα με τα φτερά του Πήγασο ν΄άρχονται στον ύπνο μου πριν βυθιστώ. Αμίλητη οπτασία σμιλεύοντας παίρνεις μορφή όταν σε ραίνει αχός μελωδίας κανείς δεν σε βλέπει ένα χνούδι είσαι φωτιάς στις νύκτιες λάμψεις, όπου μέσα μου ξυπνά ρίγος το όνειρό μου μαγνητίζεται σε κυκλικές τροχιές ω ν΄άκουγες το στρόβιλο αρμονίας στη νυχτιά πως φλέγεται από χάδι ο χρόνος. Εκείνος κι εγώ τα φιλιά προδώσαμε χαμηλοφώνως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου