Ηρθαμε στον κόσμο αυτό γυμνοί και μόνοι
δίχως ένα μικρό κομμάτι ουρανού για σκέπασμα
το πρώτο ρίγος του ερχομού μας στην ζωή να απαλύνει
από την θανατερή του χρόνου απειλή.
Συνοδοιπόρος της ζωής ο φόβος του θανάτου
στην θλίψη των νεκρών στιγμών της μοναξιάς μας
μέχρι το τέλος που η σκιά του θα πυρποληθεί
σε χρώματα αιμάτινα φλογάτου δειλινού
Όπως το δείλι αυτό που σμίξαμε γυμνοί από το εγώ μας
σε αυτό το φωτεινό της μοναξιάς μας τέλος
Σε ένα φιλί που έκρυβε εντός του
την αποσιωπημένη προσμονή του έρωτα
εκείνη την θριαμβική στιγμή του απογαλακτισμού μας
από τον φόβο της ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου