ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΜΠΙΜΗΣ - ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟ

Ο Γιώργος Δ. Μπίμης γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Βοιωτίας και ζει στη Λιβαδειά.

Έχει φοιτήσει στην Πρότυπη Σχολή Εργοδηγών Μηχανολόγων της ΣΕΛΕΤΕ, στα ΤΕΙ του Πειραιά, στην Παιδαγωγική Σχολή της ΣΕΛΕΤΕ και στην Ταχύρρυθμη Σχολή εκπαίδευσης της ΔΕΗ στη Φλώρινα.

Είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός.

Διαβάζει, μελετάει και γράφει ποίηση από την εφηβική του ηλικία.

Εκτός από ποίηση ασχολείται με τη στιχουργική, το θεατρικό λόγο, το διήγημα και το μυθιστόρημα… 

Έχει δημοσιεύσει ποίηση και στίχους επί σειρά ετών στον τοπικό τύπο (ΒΟΙΩΤΙΚΗ ΩΡΑ) και σε φιλολογικά περιοδικά…

Έχει διακριθεί σε αρκετούς ποιητικούς διαγωνισμούς.

1. Πρώτο Βραβείο σε Πανελλαδικό Διαγωνισμό από τους "Φίλους του Ξενία" με το ποίημα: το Ποτάμι (Έρκυνα).

2. Έπαινος για το ποίημα: "Οδυσσέας", σε Παγκόσμιο διαγωνισμό ποίησης από την OUNESCO Κεφαλονιάς - Ιθάκης.

3. Έπαινος για το διήγημα: "Τυχαία Συνάντηση", σε Πανελλαδικό Διαγωνισμό από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.

4. Γ' Βραβείο για το ποίημα: " Εγκατάλειψη " σε Πανελλαδικό Διαγωνισμό από τη Λογοτεχνική Συντροφιά Λεμεσού Κύπρου.

5. Έπαινος για το ποίημα:  "Αν λησμονήσουμε…" σε Πανελλαδικό Διαγωνισμό από την ομοσπονδία Πολιτιστικών συλλόγων Αρτέμιδας-Σπάτων.

6. Σε Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό που πραγματοποίησε η ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ απέσπασε:

- Έπαινο για το διήγημα ''τυχαία συνάντηση''.

- Έπαινο για το ποίημα ''Σαν ευχή''…

7. Επίσης, Έπαινος για το Ποίημα:  " Αλώβητο μίσος…" σε Πανελλαδικό Διαγωνισμό, από ΕΤΑΙΡΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ, το σύλλογο Φιλολόγων και από Πνευματικό κέντρο Λευκάδας.

8. Β΄ Βραβείο σε Παγκόσμιο διαγωνισμό για το ποίημα: " Παραμόρφωση,.." από την Ένωση Κυπρίων στην Ελλάδα (ΕΠΟΚ)…

9. ΕΠΑΙΝΟΣ από Αμφικτιονία Ελληνισμού για το ποίημα: 

" Στο Ναό του Παρθενώνα…".

10. 1ο Βραβείο σε Πανελλαδικό Διαγωνισμό από την Πνευματική Συντροφιά Λεμεσού για το ποίημα  "Ανεμοδείκτης "…

11. Στον 32ο Διαγωνισμό " ΣΙΚΕΛΙΑΝΑ " Βραβεύτηκε συνολικά η ποιητική συλλογή
" Μνήμες της Πέτρας και της Σιωπής…"

12. 35oς Ποιητικός Διαγωνισμός της ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΝΩΣΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ – Έπαινος για το ποίημα: " Αναζήτηση "

Το έτος 2015 κυκλοφόρησε ένα cd του συνθέτη και τραγουδιστή Παντελή Θαλασσινού με τίτλο "Χίλια Καραβάκια", όπου συγκαταλέγονται σε στίχους του Γιώργου Δ. Μπίμη τα τραγούδια "Καράβια πάνε κι έρχονται" και το "Σ' είδε απόψε το φεγγάρι".

Ο Παντελής Θαλασσινός μελοποίησε ακόμα δυο τραγούδια σε δικούς του στίχους με τίτλους:"Αηδόνι μου"  και " Προσκυνητής…" στο τελευταίο του cd (2016) με τίτλο:
 " Με δυο Ρολόγια"..

Η Εύα Φάμπα έχει γράψει μουσική για τρία τραγούδια σε στίχους δικούς του με τίτλους:

" Στον πόλεμο",  " Ορφέας κι Ευρυδίκη"  και "Τσε Γκεβάρα"

Για το ποίημα ''Μέντα και Βασιλικός'' έχει γράψει μουσική ο νέος συνθέτης Δημήτρης Κογιάννης.

Μία ακόμα συνεργασία με τον συνθέτη Αλέξανδρο Χατζηνικολιδάκη έχει σα στόχο τη δημιουργία κύκλου τραγουδιών (νέο cd ) σε στίχους αποκλειστικά του Γιώργου Δ. Μπίμη (ήδη έχουν μελοποιηθεί πάνω από είκοσι τραγούδια που ζητάνε ενορχήστρωση και ερμηνεία)…

Ο Γιώργος Δ. Μπίμης έχει εκδώσει τις παρακάτω ποιητικές συλλογές: 

"Μνήμες της πέτρας και της Σιωπής…" (Νοέμβρης 2015)…

Η Συλλογή αυτή παρουσιάστηκε με επιτυχία στον Ιστορικό κινηματογράφο ΄΄Αλκυoνίς΄΄ στην Αθήνα (17-12-2015), στην πόλη της Λιβαδειάς (13-2-2016), στον Άγιο Γεώργιο Βοιωτίας (6-3- 2016), στο κέντρο Μεράκι στη Λιβαδειά (19-5-2016) στο art Cafε Αστραδενή –Λιβαδειά (25-5-2016), στον Ελικώνα Βοιωτίας στις (1–7–2016)… Επίσης, στο Λαογραφικό Μουσείο του Ελικώνα σε μεταπτυχιακούς σπουδαστές και εκπαιδευτικούς του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών (26-8-2016), στο Στέκι Πολιτισμού της ΚΝΕ στην Αθήνα (4-11-2016), στο Καφέ ΄΄ΣΤΡΟΦΟΜΕΤΡΟ΄΄ (Σύλλογος Γυναικών Λιβαδειάς 29-1-2017)

Το Μάιο του 2016 εκδόθηκε η δεύτερη ποιητική του συλλογή με τίτλο: " Τα Λυρικά "

Το Δεκέμβρη του 2016 εκδόθηκε η τρίτη ποιητική του συλλογή με τίτλο: "Ο Χρόνος κι οι Πληγές…"

Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί στην ιστοσελίδα ΒΡΥΣΟΥΛΕΣ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας…

Στις 25–1-2017 ο Σύλλογος Συνταξιούχων του Δημοσίου Ν. Βοιωτίας απένειμε τιμητική πλακέτα στον ποιητή για την προσφορά του στα Γράμματα και στην Τέχνη…

Περισσότερες πληροφορίες στο facebook (ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΙΜΗΣ) και στο Διαδίκτυο…

Τηλ: 22610/25833 κιν: 6945854003

ΒΙΒΛΙΑ 

I . "Μνήμες της πέτρας και της Σιωπής…" (Νοέμβρης 2015)…

  ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ
Στα μάτια σου γεννήθηκε της λευτεριάς το βλέμμα
κι ένας θυμός για τ’ άδικο,
το ξοδεμένο αίμα…

Νιάτα στο κύμα κι άνεμος τα ζωντανά σου στήθια,
κάμπος που θάλλει ο έρωτας,
χώμα που ανθεί η αλήθεια…

Στην παιδεμένο σου λαό το κήρυγμά σου μπόρα:
φτάνει στη γη η λευτεριά
με του Χριστού τα δώρα!…

Σε μιαν αθέατη γιορτή σπονδή του εργάτη το αίμα,
νιόβγαλτο αστέρι, νέα γη,
παραδεισένιο στέμμα…

Λάμπει το βλέμμα σου ουρανός και πελαγίσιο κύμα,
λόγχη στην πλάτη του φονιά
κι ελπίδα για το θύμα…
…………………………………………………….
Ήλιε, η δικαιοσύνη σου πέτρα πικρή που καίει…
Αυγή που δεν ξημέρωσε
κι από μαράζι κλαίει…
( Εχει μελοποιηθεί από την  Εύα Φάμπα ) 

✧✧✧✧

Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

Ήσουνα ο γιος της άνοιξης κι αρχάγγελος του Απρίλη
και φυλαχτό σου κρέμασα
μια Κυριακή το δείλη….

Νιότη λιτή κι απέριττη, μ’ οράματα και πάθος,
ποιος ρήγας σου ‘δειξε το φως
ποια μάγισσα το λάθος…

Η ψυχή ξυπνά τη λευτεριά, κι ο νους την περηφάνια,
νους και ψυχή σου χάρισαν
της δόξας τα στεφάνια…

Πνοή, του ήλιου απάνθισμα και τρυφερό κλωνάρι,
η νύχτα σ’ ερωτεύτηκε
κι ήρθε για να σε πάρει…

Το φως ζητώ π’ αναγεννά τον ουρανό στα μάτια,
γυαλί ο κόσμος, ράγισε,
κι ο ήλιος σου κομμάτια…

Κι εγώ που πύργους έχτισα, της μοναξιάς μου αστέρι,
στη νύχτα κάνω τάματα
πίσω για να σε φέρει…
(Στη μνήμη του αδικοχαμένου Παύλου Φύσσα)

✧✧✧✧

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

(Απλώνω τα χέρια
κι απελευθερώνω το διάστημα…)

Κοχύλια, κύματα, φτερά του αφρού,
δέντρα αμίλητα και βράχια όλο φως,
μέσα στο ζεστό σου γέλιο, καλοκαίρι!…
Φωνές, κραυγές, ανασασμοί,
κρυφά χαμόγελα στον πιο ψηλό σου βράχο,
όταν τα χέρια γνέφουνε στα σύννεφα,
όταν τα φύλλα τρέμουνε
στην πιο ψηλή φωτιά!…

Ήχοι που θρέψανε τη νοσταλγία,
Μάτια που ξόδεψαν το δάκρυ!…
………………………………………………..
Κάτω από τους ίσκιους
των κυπαρισσιών αποκοιμήθηκα…
Κι ήταν ο ύπνος μου σαν πέλαγο βαθύς…

Και σε γύρεψα!…

Κι ήμουν εγώ το χρυσοπράσινο φύλλο
που ταξίδευε στις φλόγες του μεσημεριού
κι εσύ ψηλά στον ουρανό το ασημένιο σύννεφο…

Κι ανάμεσά μας το όνειρο!…

II "Τα λυρικά " Μάιος 2016

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ο κόσμος της δημιουργίας μιλάει πάντα τη γλώσσα της αλήθειας, τα λόγια που πρέπει να γίνουν πράξη, τη φωνή που πρέπει ν’ ακουστεί μέσα στην αβυσσαλέα σιωπή…

Κι αυτό που μεταγγίζει την αλήθεια στις ψυχές, είναι ο λόγος κι η ποίηση, ένας αχός ακατάλυτος και διάφανος, γι’ αυτό που υπάρχει και εναλλάσσεται, για να μυηθεί ο άνθρωπος σ’ αυτό που γνωρίζουν οι ορίζοντες, για να βγουν απ’ την ανεπάρκεια που νιώθουν οι πολλοί γι’ αυτό που ζουν…

Ναι, τούτα τα ΄΄ιδεώδη΄΄ θα γκρεμιστούν κάποτε κι αυτό το ναυαγισμένο καράβι θ’ αποκολληθεί απ’ τη ξέρα… 

Στα χέρια που ματώνουν ανασκάβοντας τον ανούσιο κόσμο, δεν θα υπάρξει καμιά αυταπάτη

Οι αλυσίδες θα σπάσουν, τα ετερόκλητα στοιχεία θα ενωθούν κι η αιωνιότητα θ’ αρμενίσει μπροστά στα έκπληκτα μάτια …

Οι ανίσχυροι θ’ ανιχνεύσουν την πραγματικότητα που ζει μέσα τους και σιωπά, οι αδικημένοι θα σταθούν απέναντι στο φευγαλέο και το πρόσκαιρο κι οι πεινασμένοι θα οραματιστούν αυτόν τον παράδεισο που έχασε για πάντα ο κόσμος της δημιουργίας…

Γιατί η καταβύθιση στον απύθμενο δισταγμό που διαιωνίζει το παλιό μέσα στη συνοχή του είναι επιλογή καταδικασμένη, ένα παράθυρο ανοιχτό στο μέλλον της αυταπάτης, ένας δρόμος που παρακάμπτει σκόπιμα το φέγγος κάθε ελπίδας ή προσμονής…

Oι ασήμαντοι θα κληρονομήσουν την αιωνιότητα όταν ανταπαντήσουν στην ωριμότητα της γης, στην ανεκποίητη δικαιοσύνη του ήλιου, στις λέξεις που γίνονται πράξη, στην ύλη που μπορεί να χτίσει στο χώμα όλα τα όνειρα, στη γενναιοδωρία της ψυχής που υπηρετεί τον πόνο και διψά γι’ αθανασία,…

Στη συλλογή ανήκει το ποίημα " ΑΝΕΜΟΔΕΙΚΤΗΣ " το οποίο απέσπασε το 1ο  Βραβείο σε Πανελλαδικό διαγωνισμό Από Πνευματική συντροφιά Λεμεσού.

III.  " Ο χρόνος κι οι πληγές" Δεκέμβρης  2016

  

ΜΗΤΕΡΑ

Μητέρα των παιδικών μου χρόνων, γλυκιά θύμηση της γης,
καρδιά πλημμυρισμένη απ’ τα δάκρυα,

τώρα που στέρεψε ο άνεμος των άσπρων ταξιδιών,
σε ποιο χώμα θ’ ακουμπήσει το χέρι της στοργής σου,
τα εμβατήρια και τις σπονδές, τα χρόνια και τα κύματα,
τους αναστάσιμους ύμνους,
τις φωτεινές μέρες των γαλάζιων καλοκαιριών;

Ήρθε ο χειμώνας κι ομίχλη σκέπασε τον κήπο μας
κι ούτε ένας ήλιος δε φέγγισε τη μοναξιά μας…
Στη φριχτή περιπέτεια που σβήνεται το λογικό
του ανθρώπου φωνάζω τ’ όνομά σου στη νύχτα
χωρίς καμιά απόκριση… Στα ναυάγια του καιρού
γυρεύω τον ίσκιο σου, αποζητώντας το γλυκό χάδι
των χεριών σου
σε εκείνη την ανάμνηση που με πονά, σε μια σου λέξη…

Ακριβή μητέρα!
Στον καθρέφτη της ψυχής σου θόλωσε ο καιρός
κι οι μέρες της ζωής σου καλπάζουν στην άγονη νύχτα
σκοτεινές κι αδιάφορες…
Κάποτε τα λόγια σου έσταζαν βάλσαμο στην καρδιά μου
και μου γιάτρευαν κάθε πληγή…
Πεινούσα, διψούσα και κρύωνα μα με ζέσταινε η ανάσα σου
κι η πράσινη θάλασσα των ματιών σου…
Κείνη η ξελογιάστρα θάλασσα
που τώρα αγριεύει και λυσσομανά και σκορπιέται με βία
στα σκοτεινά σοκάκια της λησμονημένης μνήμης σου…

Τα γράμματα που μου ‘γραψες κάποτε,
τώρα κιτρινίζουν στο συρτάρι,
χρυσά φυλαχτά πολύτιμων διαδρομών στο χρόνο…
Τότε που η καλοσύνη σου περίσσευε για τον κόσμο,
τότε που έσφιγγες στα στήθια σου έναν έρωτα για μένα
τότε που ανέβαινες με πίστη κάθε μέρα στο σταυρό
για το φτωχό μας το ψωμί, για την ελπίδα και για τ’ όνειρο …
Ω, μητέρα!...
Γυναίκα μοναδική που γέννησες μιαν αυγή τις δικές μου μέρες
που απελευθέρωσες το φως του ήλιου στα δικά μου μάτια,
κλαίω και θρηνώ απαρηγόρητα
για το θανάσιμη οδύνη της κακοτυχίας σου,
για τον πόνο και τη σιωπή της ψυχής σου,
για την αναπότρεπτη πικρή σου μοίρα…

Βραβευμένα ποιήματα 

 Α' Βραβείο σε πανελλαδικό διαγωνισμό με θέμα: Λιβαδειά ή Βοιωτία (2014).

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ (ΕΡΚΥΝΑ)

Όταν μεσουρανήσει το φεγγάρι και σκύψεις
πάνω απ’ την επίπεδη επιφάνεια του νερού

θα ιδείς την εικόνα σου να παραμορφώνεται
και να σβήνει… Κι ύστερα, μια δύνη θ’ απλωθεί
για να ξαναγεννήσει τα μάτια,

η φορά του χρόνου θα αντιστραφεί
κι ένας άλλος ξεχασμένος κόσμος θα φανερωθεί…

Και θ’ αντικρίσεις ξανά στη διαύγεια του βυθού
την παιδούλα που σήκωσε την κρυμμένη πέτρα
για να γεννηθεί μια υδάτινη πολιτεία στο φως…

Κι εκεί, ανάμεσα στις ιτιές και στα πλατάνια,
θα ανασάνεις το άρωμα της μέντας και του βασιλικού…

Και θ’ ακούσεις ξανά τους αρχαίους χρησμούς…
και θα ιδείς το χρυσό θησαυρό στο κοίλωμα της πέτρας
και τ’ ασημένια νομίσματα που πέφτουν στο νερό…

Στην άκρη του βράχου που καίει η ιερή φωτιά,
θα αφουγκραστείς τις οιμωγές και την οδύνη της ιέρειας…

Κι αντίκρυ,
στους στροβίλους του νερού που γκρεμίζεται,
θα αντηχήσει το γέλιο των νυμφών
κι ο ήχος του αυλού των Σειληνών και των Σατύρων…

Τότε, ο ασκίαστος ουρανός θα ξεφτίσει και θα πέσουν
άστρα χρυσά και κομμάτια πάλλευκου φωτός
στη γη που αδημονεί…

Και θα φανερωθεί στη νύχτια σιγαλιά
η φλύαρη ορχήστρα των αρχαίων πουλιών…

Για να μεθύσει ο νους και να στοχαστεί
την αίγλη και τη φθορά,
για να δέσει η νύχτα στο κατάρτι της
τα δάκρυα και τους στεναγμούς του έρωτα…

Εδώ σε τούτο το καμίνι σμιλεύονται οι ψυχές,
Εδώ αναγεννιέται η μέρα,
Εδώ βασιλεύει ο ήλιος της χαράς και της στοργής…

Βαθύ ποτάμι ο κόσμος, υμνεί τις αυγές
και τα δειλινά κι εξαϋλώνεται
σα ζωντανό νερό στο εωθινό διάστημα…

Για να σμίξει με το αληθινό φως και να γίνει
πάλι στον ουρανό σύννεφο και μπόρα,

για να ξυπνήσει ο ίλιγγος της εξομολόγησης,
για να λαγαριστούν απ’ την αμαρτία
το αίμα και τα δάκρια …

Για ν’ αγαπήσουν τ’ αγάλματα στο φως
κι ο έρωτας
να σκιρτήσει στο χώμα και στον άνεμο…

Κι ο μάντης, να προφέρει τον τελευταίο χρησμό:
‘’ Ο Ζέφυρος της ψυχής,
θα κλονίσει τη σιωπή της αιωνιότητας!...΄΄

✧✧✧✧

 Β΄ Βραβείο σε Παγκόσμιο διαγωνισμό Της Πανελλήνιας Ένωσης Κυπρίων (ΕΠΟΚ)

ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ

Στην άγονη νύχτα, σαλπίσματα, φωνές, ομοβροντίες…
Το ήξερες πως έφτασε η ώρα της φριχτής περιπέτειας…

Με το φανέρωμα του ήλιου οι δήμιοι
με τη σκληρή επιβαλλόμενη ευγένεια
σου έδωσαν το μαύρο μαντίλι να δέσεις τα μάτια σου,

δεν το δέχτηκες, γιατί εσύ δεν ήθελες
να παραδεχτείς την ήττα …

Το ήξερες,
ωστόσο πήγες με σίγουρο βήμα και στάθηκες
μπροστά στον γκρεμισμένο μαντρότοιχο
με τα χέρια πρησμένα απ’ τις χειροπέδες…

Σ’ ένα χρόνο επάλληλο, μπροστά στο έξαλλο πλήθος,
κοίταξες μ’ αθόλωτο μάτι την ομορφιά του κόσμου
που αυγάζει κάθε ξημέρωμα και νικά τη φρόνηση…

Επιστροφή στο κενό, στα πιο ακριβά ενθύμια,
στη μάνα σου, στ’ αδέρφια σου,
στους απλούς ανθρώπους της γης
που χάνονται ανυποψίαστοι στη σκοτεινή αβεβαιότητα
της καινούριας μας οδύνης…

Το ήξερες,
ότι η άγρια αναμέτρηση θα έφτανε στο τέλος της…
Κι όταν θα βροντούσαν οι κάνες των όπλων
θα πρόφταινες μονάχα να δεις τη μικρή σπίθα
που σμίγει τη ζωή και το θάνατο…

Το ήξερες,
πως θα έσβηνε για πάντα το λιγνεμένο φως
του άδολου πρωινού
και το σκοτάδι θα ξεδιπλωνόταν μέσα στα χαλάσματα
τη στιγμή που το αίμα θα άχνιζε πάνω
στο στοιχειωμένο χώμα…

Το έγκλημα θα συντελεστεί…

Και μια ελπίδα θα χαθεί δίχως κραυγές,
για να ξεχωρίσουν οι γενναίοι απ’ τους δειλούς,
για να γίνει η θυσία σου μια ένοχη σιωπή
στο αγέρα της γης που δε λέει να κοπάσει…

Πάει πολύς καιρός σύντροφε που λείπεις …
Στην ερημιά των δρόμων που η ζωή σκορπίζεται,
θυμάμαι πάντα μια ημερομηνία,
μια νιότη που δε πρόφτασε ν’ ανθίσει
κι ένα ανθρώπινο όνομα …

✧✧✧✧

Γ΄ Βραβείο από την Πνευματική Συντροφιά Λεμεσού (2014)

ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ

Τα θολά μάτια, στυλωμένα στ’ άπειρο
–πνιγμένα στη σιωπή-
γυρεύουν απελπισμένα λίγο φως ή ένα σινιάλο,
ένα ελάχιστο στίγμα ελπίδας ή προσμονής…

Μα που χάθηκαν οι παλιοί μας φίλοι;
Ποια καράβια ταξιδεύουν τη ζωή τους
σε αρμυρές θάλασσες;
Ποιες νύχτες τυραννούν τον ύπνο τους
και ποια ξενιτιά ματώνει αλύπητα
τη γλυκιά ελπίδα του γυρισμού;

Και εκείνο τ’ αστέρι
που φώτισε κάποτε τη μοναξιά μας
και μας έδωσε ζωή, νόημα και συνέχεια,
τώρα πια είναι για πάντα χαμένο…
Κι όταν θωρώ τον καιρό που καμπυλώνει
όλες μου οι λέξεις γίνονται μια στιγμή…

Πόσο ακόμα θα λιγοστέψει ο καιρός;

Εδώ, ανάμεσα στην πέτρα και στη σκόνη,
ανάμεσα στο χρόνο και στη φθορά,
βυθίστηκα στα σπλάχνα της πέτρας,
έκλεψα τη σπίθα
κι άναψα την πανάρχαια φωτιά…
Τώρα κάθομαι αντικριστά στο φως
κι οι φλόγες μεγαλώνουν μέσα μου…

Όταν είσαι μακριά, μ’ αβάσταχτη οδύνη
μετρώ την απουσία σου…
Να φτιάξεις μια μεγάλη στιγμή ποθώ!...
Με μια απλή χειρονομία –σαν τον Θεό-
Να ζωγραφίσεις την αγάπη στη γη μου,
άφθαρτη κι ανώλεθρη!...

✧✧✧✧

ΕΠΑΙΝΟΣ - Σε παγκόσμιο Διαγωνισμό της OUNESKO Κεφαλονιάς – Ιθάκης με θέμα: ‘’Στη ρότα του Οδυσσέα…’’ (2013).

ΟΔΥΣΣΕΑΣ

Πέντε οργιές της θάλασσας το κύμα
και εγώ δεμένος στο κατάρτι με σχοινιά,
δε λογαριάζω της καρδιάς το μαύρο κρίμα
μήτε τον άνεμο που κόβει τα πανιά…

Της Τροίας συλλογίζομαι το άδηλο αίμα,
τα κάστρα, τις φωτιές και τους καπνούς,
την μαύρη βία, τ’ άδικο, το δολερό το ψέμα
τη ματαιότητα που δε τη βάζει ο νους…

Κι αν ελεήσουν οι θεοί να ‘ρθω στη γη,
ν’ αγγίξω της καρδιάς σου τ’ άγιο χώμα,
μύρο να βάλεις να μου γιάνεις την πληγή,
νερό να βρέξω τ’ αρμυρό το στόμα…

Κι όταν χορτάσω αγάπη και η μέρα δύσει
να μου ανάψεις μια φωτιά να ζεσταθώ
κι όσα στα ξένα γνώρισα κι απ’ όσα έχω ζήσει,
χίλιες αλήθειες Πηνελόπη θα σου πω…

Αυτός ο ανάξιος πόλεμος δεν είχε νικητή
κι ας πέσανε μύριοι κάτω από το μαχαίρι…
Για μιαν αγάπη ατίμητη, λιτή κι αληθινή,
μάτωσε της ειρήνης τ’ άσπρο περιστέρι…

✧✧✧✧

ΕΠΑΙΝΟΣ - από Πνευματικό Κέντρο Λευκάδας, Σύλλογο Φιλολόγων Λευκάδας και Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.

ΑΛΩΒΗΤΟ ΜΙΣΟΣ

Αλώβητο μίσος για μια αμάχη μάταιη κι ανάξια,
για να μυηθεί η ψυχή στον πόνο και στην καταδίκη,
στον άγριο βασανισμό και στο μαρτυρικό θάνατο…

Σ’ ένα χρόνο βουβό που ταξιδεύει αδιάφορα
ανάμεσα σε ραγισμένους καθρέφτες, σε κάμαρες κλειστές,
ολοένα πιο βαθιά στη σιωπή, πάντα μ’ έναν ίσκιο
στο παραπλανημένο βλέμμα,

και με μια μοναδική χαρακιά στο ξύλινο τετράγωνο
παράθυρο,
που σκάβει σαν τρυφερή φλόγα το σκοτάδι,
σαν ανίσχυρη λευτεριά, προσηλυτίζοντας
στο ομιχλώδες φως το άγιο φανέρωμα του ήλιου…

Οδυνηρό ξεγέλασμα, φθορά ζωής σε μια βαθιά
διερρηγμένη ενότητα…

Κάποτε θα αποκαλυφτεί μια τύψη
στη μοναξιά του ονείρου για να ελπίσει ο κόσμος
και να πορευτεί… Κάποτε θ’ ακουμπήσει το σύννεφο

στην άκρη του ορίζοντα, για να στάξει στην πέτρα
η σαγήνη της πάναγνης βροχής
κι ο άνεμος να χαράξει το έμβλημα
της οδύνης του στο ανασκαμμένο χώμα…

Στο αιώνιο παρόν που ξυπνάει μνήμες και νοήματα,
το ιδεατό σκίρτημα θροεί ξανά…

Δυο χέρια ανοίγονται σα φτερά στον οίστρο της νύχτας
για να προσφέρουν στο βωμό το αίμα τους, πικρή θυσία,
για να κυματίσει μια ελπίδα αυτούσια στη ρωμαλέα γη,
για να ξυπνήσει
η ελευθερία μιας αποκαλυπτικής αλήθειας…

Για να γαληνέψουν οι ψυχές των απλών ανθρώπων
και των άστρων,
για να βαδίσει ο κόσμος προς την αθανασία
μ’ έναν ουρανό στο βλέμμα, με θούριους και με ύμνους,
με τραγούδια και με αναστάσιμες φωνές…

Για ν’ ανάψει πέρα μακριά στις νυχτωμένες πολιτείες
το ρίγος της φωτιάς κι ένας λαός να γίνει παρανάλωμα
στο καινούριο άγγελμα
της αλληλεγγύης και της αδερφοσύνης…

Σε τούτο το πύρινο άθροισμα της νέας εποποιίας,
όπου ο λόγος γίνεται εξομολόγηση και άφεση,
ο πόνος αποκαθηλώνεται κι αυγάζει πάλι σαν το κύμα
που αχολογά στο ακρογιάλι, το κορυφαίο αίσθημα…

Ειρήνη, ελευθερία δικαιοσύνη,!...

✧✧✧✧

ΕΠΑΙΝΟΣ - από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (2014).

ΣΑΝ ΕΥΧΗ

Μην αφήσεις τούτη τη μέρα να βουλιάξει σα σταλαγματιά
στον άνεμο…
Σημάδεψε την ανεξάντλητη στιγμή, θρυμμάτισε
την κλειδαριά του ήλιου
κι άνοιξε διάπλατα τις πύλες της αυγής…

Μην αφήσεις τη σημερινή μέρα να κυκλωθεί άκοπα
απ’ τους λαβύρινθους του χτες…
Αγνόησε το ταπεινό φως του οίκτου κι άπλωσε τα χέρια σου
στο άπειρο που σε καλεί…
Το μυστικό σου από χώμα και νερό, σα φλόγα ξεσηκωμένη
απ’ τον άνεμο

να λυγίσει τα σίδερα με φωτιά και καπνούς κι η βεβαιότητα
να φτερουγίσει σαν λεύτερο πουλί στον πορφυρό ουρανό
των ελπίδων σου…

Σήμερα που η μέρα προσδοκά να κρίνει τα όνειρα
των ανθρώπων ύψωσε τ’ ατσαλάκωτα φτερά σου στο φως
και προφήτευσε: Θα μεταμορφωθεί ο καιρός και μια φωτιά
θα λευτερώσει τα όνειρα!...

Πράσινο χορτάρι στη γη, η στρωτή θάλασσα τύλιξε
τον κήπο του Θεού κι η μέρα ακροβατεί στη λεπτή καμπύλη
του εχέμυθου γαλάζιου…

Μην αφήσεις αυτή τη μέρα να σε προσπεράσει…
Μην πάρει πίσω τα λευκά σύννεφα και την αυγή,
τους αιμάτινους σφυγμούς των προσμονών…

Αγωνίσου σαν το Θεό και προστάτεψε το θαύμα!...
Με το κοπίδι του μόχτου θρυμμάτισε τη φλέβα του ουρανού,
ν’ αναβλύσει αίμα, έρωτας και ζωή, να ξαναγεννηθεί
απ’ την αρχή ο κόσμος!...

✧✧✧✧

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ…

Είναι ο άνεμος που σκόρπισε τα φύλλα,
είναι μια θλίψη που βραδιάζει μοναχή,
είναι του κήπου μας τα κόκκινα τα μήλα,
που τα σαπίζει ο αγέρας κι η βροχή…
………………………………

Στη μοναξιά, στο χαλασμό και στο σκοτάδι,
ψάχνω στη μνήμη την εικόνα σου να βρω,
να ψηλαφήσω της ανάσας σου το χάδι,
να λησμονήσω της θυσίας το σταυρό…

Τραγούδι στήνει ο βοριάς έξω στη στράτα,
για να μερώσουν οι καημοί στη έρμη γη,
μα συ απ’ όλα τα τραγούδια ένα κράτα,…
αυτό που ζει και μου ματώνει την πληγή…
…………………………………

Είναι μια θάλασσα που μέσα της με κλείνει,
είναι ένα κύμα που με πάει στ’ ανοιχτά,
είναι μια αγάπη που γυρεύει μα δε δίνει,
που συμμαχεί με το σκοτάδι που αλυχτά…
( Εχει γράψει μουσική ο συνθέτης  Αλέξανδρος Χατζηνικολιδάκης.)

✧✧✧✧

Α' Βραβείο σε Πανελλαδικό διαγωνισμό Από Πνευματική συντροφιά Λεμεσού.
ΑΝΕΜΟΔΕΙΚΤΗΣ

Εγώ κουβαλάω στους ώμους μου τα σημάδια
της ήττας, τα ξεχασμένα όνειρα, τις μάταιες μέρες,

τα θλιμμένα δειλινά στα υγρά χαρακώματα,
τα ματωμένα κορμιά των σπιλωμένων συντρόφων

κι εσύ κουβαλάς ετούτο το μικρό παιδί μέσα στα ερείπια
γυρεύοντας μια στάλα φως πάνω στο νυχτωμένο χώμα…

Κι εδώ, με το ήθος της ψυχής,
με τις αναμνήσεις και τις αυταπάτες,
με την οργή και με την πίκρα μας
θα χτίσουμε πέτρα – πέτρα το καινούριο μας όνειρο…

Στη σκοτεινή ερημιά, κάτω από ένα ραγισμένο ουρανό,
θα φυτέψουμε ξανά τη σπίθα της πανάρχαιας φωτιάς…

Κι όταν μεγαλώσει το παιδί θα μεγαλώσει κι ο κόσμος,
θα μεγαλώσουν τα τραγούδια και τα όνειρα, θα εγερθούν
οι φτωχοί κι οι αδικημένοι, θ’ αναστηθούν οι νεκροί …

Και μέσα στις τόσες εναντιότητες θα μετρήσουμε ξανά
τα πρόσωπα που χάθηκαν στις αβέβαιες νύχτες
και εκεί που η ανάμνηση γίνεται προσδοκία
θα ορκιστούμε ξανά στη δικαιοσύνη του ήλιου,
ανεμίζοντας στον απρόσβλητο ουρανό, μαντίλια λευκά
και κόκκινα λάβαρα …

Μετά από τόση ξοδεμένη νιότη,
μετά από τόσες ανώφελες θυσίες
ίσως και να ‘χουμε γεράσει πια, μα δε θα διστάσουμε…

Στις κορυφογραμμές των οριζόντων με πυρσούς
θα χαράξουμε τους κύκλους της ειρήνης,
της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης,
για ν’ ακουστεί στον όλεθρο της γης που αχολογά,
ο στερνός μας λόγος κι ένα βήμα λεύτερο…

✧✧✧✧

ΕΠΑΙΝΟΣ -  από την ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ (ΠΕΛ)
(25-1-2017)

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Φυλλομετρώ απελπισμένα τον καιρό…
Βρέχει κι εκείνο που θέλησα να δω το σκέπασε
η ομίχλη κι η βροχή.
Δε σε βλέπω πια απ’ τη βροχή και τα δάκρυα…

Εικόνες απουσίας διασταυρώνονται στο χρόνο
σμιλεμένες απ’ το δικό σου χέρι!
Φοβάμαι!...
Φοβάμαι τις πέτρες που χάραξε η ορμή της βροχής,
φοβάμαι το χρόνο που νικά τα δάκρυα στα γυμνά πρόσωπα…
Κι όπως διαβαίνω το άγονο μονοπάτι η αοριστία
ριζώνει μέσα μου κι ανεμίζει λάβαρα και χίμαιρες…

Δροσερέ ουρανέ!
Δε δύναμαι να προσεγγίσω τη θλίψη σου
μήτε από στεριά, μήτε από θάλασσα.
Ατενίζοντας την οδύνη των αιθέρων ανακαλύπτω
τον άλλο άνεμο,
την οδύνη που μεγαλώνει μέσα μου και μ’ οδηγεί
με βία στη γη σου…

Ρόδινη αφύπνιση το άγγιγμα των χεριών σου!

Εκεί που σβήνεται η θάλασσα,
εκεί που φεύγουν τα πουλιά,
εκεί που χαράζει ο ουρανός,
εκεί,…

Ανάμεσα στους ιριδισμούς και στο δέος του ενστίκτου,
μετατοπίζω τις πτυχές κι ανοίγω διάπλατα τις πύλες
ν’ αντικρίσω το ήπιο βλέμμα –τον άλλο ουρανό-
που αναγεννά τη διαύγεια και με μεθά,
που με μυεί σε μια ελπίδα γυρισμού,
που μ’ απελευθερώνει στην πάνχρυση ανθοφορία
των άστρων σου!...

ΜΕΛΟΠΟΙΗΜΕΝΟΙ ΣΤΙΧΟΙ 

Καράβια πάνε κι έρχονται 

Συνθέτης: Παντελής Θαλασσινός
Στιχουργός: Γιώργος Μπίμης

Καράβια πάνε κι έρχονται
στης Σμύρνης το το λιμάνι,
κι εγω σου στέλνω μήνυμα
μ’ αυτό ποτέ δε φτάνει

Φωτιά, καπνοί και σίδερα
μαύρη σκουριά και κύμα,
έρωτας που βασίλεψε,
στου χαλασμού το κρίμα.

Δέσανε χρόνια δίσεχτα
στης Σμύρνης το μουράγιο
και εγώ ψάχνω στα κύματα,
το βλέμμα σου το άγιο.

Καράβια πάνε κι έρχονται
μα δε μιλούν για σένα,…
σου στέλνω δάκρυ φυλαχτό
να μην πονάς στα ξένα…

Σε είδε απόψε το φεγγάρι

Συνθέτης: Παντελής Θαλασσινός
Στιχουργός: Γιώργος Μπίμης

Σε είδε απόψε το φεγγάρι
κι έκανε για σένα στάση,
μπλέχτηκε μες τα μαλλιά σου
την ψυχή του έχει χάσει…

Κι εσύ αστράφτεις μες το φως
που πάνω σου σκορπάει,
βγαίνεις στις στράτες τ’ ουρανού
κι η γή σ’ ακολουθάει
Κι εσύ αστράφτεις μες το φως,
μα μοναχή κοιμάσαι,…
στου φεγγαριού τη μοναξιά,…
τ’ όνειρο να θυμάσαι.

Σε είδε απόψε το φεγγάρι
κι έγειρε μες την ποδιά σου,
χρυσά στολίδια σου κεντάει,
να τα βάλεις στα μαλλιά σου.

Αηδόνι μου 

στίχοι: Γιώργος Μπίμης
Μουσική: Παντελής Θαλασσινός
CD Με δυο ρολόγια

Αηδόνι μου τι τραγουδάς,
τι με ξυπνάς τα βράδια
με πόθους και μ’ οράματα
στην κάμαρη την άδεια…

Αηδόνι μου τι τραγουδάς,
στις νότες σου μαθαίνω
με της καρδιάς μου το σεβντά
να ζω και να πεθαίνω…
……………………………………..
Για την αγάπη τραγουδώ
που ξαγρυπνά τα βράδια
σ’ ένα κορμί που λαχταρά
γλυκά φιλιά και χάδια…

Για τους ξενύχτες τραγουδώ
που δε ρωτούν και πάνε
κει που προστάζει η καρδιά
και εκεί που αγαπάνε…
……………………………………..
Αηδόνι μου μην τραγουδάς
ολονυχτίς στο ρέμα,…
όσες αλήθειες κι αν μου πεις
όλες θα γίνουν ψέμα…

Προσκυνητής στο χώμα 

Στίχοι: Γιώργος Μπίμης
Μουσική: Παντελής Θαλασσινός
CD Με δυο ρολόγια
Σαν το πουλί χωρίς φωλιά
στην ερημιά κοιμήθηκα,…
μα σένα αστέρι του βοριά
ποτέ δε σ’ απαρνήθηκα…

Αγέρας είσαι που ξυπνά
στη μνήμη και στο αίμα μου,…
Φεγγάρι που βασίλεψες
στο θαλασσί το βλέμμα μου…

Με αλυσίδες, με σχοινιά
και με καρφιά στο σώμα,…
δάκρυ έχω γίνει κι εκκλησιά,
προσκυνητής στο χώμα…

Για τα μεγάλα δράματα
θα γράψει κι η ιστορία,…
μα εγώ σε ψάχνω μάτια μου
στης γης την εξορία…

Κι αν μ’ αρνηθείς και δε με θες
ποτέ μη μου το γράψεις,…
δάκρυ θολό ο έρωτας,…
μα συ ποτέ μην κλάψεις

Στον πόλεμο

Μουσική Εύα Φάμπα.
Στίχοι Γιώργος Δ Μπίμης.
Μέσα στη μάχη, στον καπνό και στη φωτιά
μεταξωτό μου χάρισες μαντίλι

κι εγώ σ’ ένα χαράκωμα μ’ ένα σουγιά,
στην πέτρα χάραξα τα κόκκινά σου χείλη…

Ξανθό φεγγάρι που ξυπνάς την ξαστεριά
φέξε στη στράτα μου τον πόνο να νικήσω,

να πολεμήσω με της νύχτας τα θεριά,
μια λευτεριά στον κόσμο να χαρίσω…

Τρύπιες σημαίες χαμηλώνουνε στη γη
όταν νυχτώνει στ’ άδεια σπίτια, τα καμένα,

κι ένα μαχαίρι που ματώνει την πληγή
κείνο το γράμμα που ‘γραψες για μένα…

Χορεύει ο θάνατος ζεϊμπέκικο βαρύ
ματώνει τ’ όνειρο στης γης τη βλεφαρίδα,

κύμα ο κόσμος σε μια θάλασσα πικρή,
κι ο έρωτάς σου μία λεύτερη πατρίδα…

πηγή 

Εύα Φάμπα: "Ορφέας και Ευριδίκη σε ποίηση Γιώργου Μπίμη. Διαβάζει ο Βασίλης Κολοβός

Στου κάτω κόσμου θα κατέβω τα παλάτια
Να φέρω δάκρυ της ψυχής να δροσιστείς,.
Να φέρω φως για τα γαλάζια σου τα μάτια,..
Μια χούφτα θάλασσα τη γη να ονειρευτείς.
Ένα καράβι θ' αρματώσω να σαλπάρω
Με καλοκαίρια και μ' ανέμου λευτεριά,.
Στον κάτω κόσμο να κατέβω να σε πάρω
Να βρεις λιμάνι στη ζεστή μου αγκαλιά.
Στα μύρια χρώματα που καιν την οικουμένη
Θα κόψω κόκκινο βαθύ της χαραυγής,.
Και μ' ένα αστέρι που ματώνει και προσμένει
Θα στείλω μήνυμα στα πέρατα της γης.
Κρυφό φανέρωμα, η γη σε περιμένει,
Κάστρο να χτίσεις μ' ουρανό και ξαστεριά,
Να 'χω ελπίδα στο κατάρτι σου δεμένη
Να κυματίζει στη δική σου λευτεριά.
Στα βλέφαρά σου ανασκίρτησαν οι ώρες.
Σκόρπα τη λήθη,. τις φωτιές να θυμηθείς,.
Γαλάζια άνοιξη που σ' έκλεψαν οι μπόρες
Γύρε στο πλάι μου, στο φως να κοιμηθείς.

πηγή 

 ΚΡΙΤΙΚΗ 

Σοφία Αδαμίδου, δημοσιογράφος

Από την παρουσίαση της Ποιητικής Συλλογής του Γιώργου Δ. Μπίμη στον ιστορικό κινηματογράφο Αλκυονίς, " Μνήμες της Πέτρας και της Σιωπής… "

«Κατά βάθος η ποίηση είναι μια ανθρώπινη καρδιά φορτωμένη όλο τον κόσμο», έλεγε ο Νικηφόρος Βρεττάκος. Τέτοια είναι και η ποίηση του Γιώργου Δ. Μπίμη. Μια καρδιά φορτωμένη, τον πόνο και τα όνειρα όλου του κόσμου. Στην περιπλάνησή της, αυτή η καρδιά αναζητά την ουσία της ύπαρξης, διακηρύσσοντας ταυτόχρονα τις ιδέες του: 

«Αύριο τα παιδιά θα ‘χουν μια αυλή αδερφέ μου, θα έχουν ένα δέντρο να ξαπλώνουν στον ίσκιο του… Θα έχουν τη σχολική τους τσάντα, το Αλφαβητάρι, θα μάθουν τα πρώτα γράμματα… Αύριο τα παιδιά θα διαβάζουν ποιήματα κάτω από τις αχτίδες του φεγγαριού!...»

Ο Γιώργος Δ. Μπίμης ποιητής της αναζήτησης και της ανησυχίας, δυναμικός και τρυφερός ανατόμος των ταπεινών αλλά ανυπότακτων ανθρώπων, τολμά, παρατηρεί και ανασυνθέτει τη ζωή.

" Ελάτε λοιπόν αδέρφια να ακροβατήσουμε

στο τεντωμένο νήμα της ζωής, ελάτε να περπατήσουμε 

στο άπειρο της ατελεύτητης γνώσης…

Να γυρέψουμε μαζί τα μυστικά του χάους που μας μαζώνει… 

Ν’ ακολουθήσουμε τη νύχτα, να ξαγρυπνήσουμε 

στο προσκεφάλι της έγνοιας, να ανακαλύψουμε 

τους αριθμούς μετρώντας τ’ αστέρια στο θολό ουρανό 

της ανθρώπινης μοίρας… "

Στην ποίησή του, μια περίεργη θλίψη θέτει σε κίνηση τη λειτουργία μιας απαιτητικής δράσης με τρόπο μάχιμο και δραματικά αποτελεσματικό.

"Έρχονται χρόνια που θα δέσουν τη ζωή μας

σ’ ένα κατάρτι που δε βλέπει πια στεριά,

στο μαύρο κύμα θα καρφώσουν την ψυχή μας,

ν’ ανοίξει η κόλαση να βγούνε τα θεριά…

Στο νου μας όλα υπάρχουνε και ζούνε

σ’ ένα ταξίδι που δε λέει να ξεχαστεί,

τι παραμύθια οι προφήτες να μας πούνε,

στο ψέμα ζουν κι οι δούλοι κι οι αστοί…

Η αδικία σε τραβά και σ’ αρματώνει,

σε εκστρατείες σ’ ενθαρρύνει και νικά,

παιχνίδια βρώμικα, μα η ανάγκη μας ενώνει,

ψάξε αδερφέ να βρεις καινούρια ιδανικά…"

Ο λυρισμός, σ' ένα επιτυχές σύμπλεγμα με ρεαλιστικά στοιχεία αναδεικνύει τη φαντασία και την επιδεξιότητα του ποιητή.

" Σεμνά προσεύχομαι στον ήλιο!

Να περάσουν οι μέρες οι πικρές, 

να γιάνει κάθε πληγή,

για πάντα να ξεχαστεί 

ότι τυράννησε τα όνειρά μας… "

Σταθερά προσηλωμένος στα προσωπικά, αλλά και πανανθρώπινα αναπάντητα ερωτήματα για την αγιάτρευτη απελπισία της ύπαρξης, με έντονες ωστόσο - σε όλο του σχεδόν το έργο - τις κοινωνικές αναφορές και την πολιτική διάσταση, 

«κι η μέρα στα γιαπιά ανακυκλώνει το μόχθο

και τα δάκρυα, την ασίγαστη αμάχη

για το όραμα της δικαιοσύνης σου!...» 

άλλοτε ως οργισμένη αντίδραση στην εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο και άλλοτε ως ειλικρινής διάθεση συμπαράστασης προς τους φτωχούς και αδύνατους: 

" Τα εφιαλτικά κελιά, οι εκτελέσεις, οι ομαδικοί τάφοι, 

το συρματόπλεγμα, οι φυλακισμένοι απεργοί, οι μισθοφόροι, 

οι πρόσφυγες, τα αμούστακα παιδιά που βάφουν μ’ αίμα 

την ψυχή τους στον όλεθρο της μάχης, είναι εδώ…

Εδώ είναι κι οι πολιτικοί προφήτες κι οι διανοούμενοι 

που αναμασούν παμπάλαιους χρησμούς κι υπόσχονται 

ένα μέλλον ασυνεχές, δυσνόητο και ανεκπλήρωτο, 

με ιδεολογίες και με αρχές που δεν κυοφορούν 

καμιά καθολική αξία, καμιά ανατρεπτική πρακτική… "

Η διάπυρη ύλη του πάθους, της οργής, της υπαρξιακής έκρηξης μεταβολίζεται σε μια «συνομιλία», που αποκτά νόημα με τον βαθύ ήχο με τον οποίο υπερασπίζεται αυτήν τη «συνομιλία». 

Σε ένα ποίημα για τον Παύλο Φύσσα γράφει:

" Το φως ζητώ π’ αναγεννά τον ουρανό στα μάτια,

γυαλί ο κόσμος, ράγισε,

κι ο ήλιος σου κομμάτια…

Κι εγώ που πύργους έχτισα, της μοναξιάς μου αστέρι,

στη νύχτα κάνω τάματα

πίσω για να σε φέρει… "

Μεταπλάθει όνειρα, αγωνίες... Διαβάζοντας ξανά και ξανά την ποίηση του Γιώργου Δ. Μπίμη μπορεί να διακρίνει κανείς ότι και με τα πιο απλά υλικά κάνει τέχνη και μας θυμίζει αυτό που έχει πει ένας άλλος θεράπων της γλώσσας και της ψυχής, ο Γ. Χειμωνάς ότι δηλαδή «ο σκοπός της Τέχνης είναι ένα πράγμα πάρα πολύ συγκεκριμένο. Η Τέχνη είναι για να παίρνει στα χέρια της το ανεκπλήρωτο όραμα του ανθρώπου».. 

«Κι η ελπίδα που κομίζει Φως κι ελευθερία,…

αυγαταίνει και γκρεμίζει

κι άλλη εξορία…»

Mε φωνή πλούσια σε γνώση κι εμπειρία φανερώνει επίσης τις βιωματικές αλήθειες της δημιουργίας, του έρωτα, αλλά και της απώλειας. Για τον πατέρα του γράφει:

" Τώρα σκιά και νύχτα και σιωπή…

Τα μάτια σου που είχαν το χρώμα τ’ ουρανού,

ένα παράθυρο ανοιχτό στη θύμηση. 

Κι όπως κυλά γοργά ο χρόνος 

-μέσα στη φοβέρα που σκιάζει τον κόσμο-

η μορφή σου αντρειωμένε, ακέραιη κι ολοκάθαρη 

αστράφτει στο νου μου…

Τα δάκρυά μου σα δυνατή βροχή ποτίζουν το χώμα, 

ποτίζουν την άνοιξη που θρηνεί… Ήταν τόσο νωρίς!... "

«Η ποίηση δεν ανήκει σ' αυτούς που τη γράφουν, αλλά σε εκείνους που την έχουν ανάγκη» (Π. Νερούντα)

Και την έχουμε τόση ανάγκη σήμερα. Έχουμε ανάγκη να ακουμπήσουμε στις λέξεις των ποιητών , στα ποιητικά εκείνα σύμβολα, μέσα από τα οποία αναγνωρίζουμε καινούρια πάντα μηνύματα, αδέσμευτα και οικουμενικά, αναγκαία και ικανά να «θρέψουν» και τις σημερινές και αυριανές νέες γενιές.

Ας αναζητήσουμε εκείνους τους χρυσούς κρίκους που συνδέουν τις ψυχές και των Λίγων και των Πολλών, με τον κόσμο των Οραμάτων και των Μορφών, μέσα από την ποίηση. Ας αναζητήσουμε εκείνους τους ποιητές που η ποίησή τους δεν είναι μια εκκεντρική συγγραφική ενασχόληση, για σκεπτόμενους διανοούμενους με περίπλοκες ψυχοσυνθέσεις, αλλά ένας δρόμος συνεχούς ρίσκου και ανατροπής. Ένα παιχνίδι σοβαρό, υγιές, αλλά και παράδοξο, που μπορεί να κάνει τον κόσμο να φαίνεται σαν μια μαγική περιοχή απρόβλεπτων συνδυασμών και οδηγώντας στην κατάκτηση της ελευθερίας…

Σοφία Αδαμίδου, δημοσιογράφος