Ποτέ μου δεν ταίριαξα με τούτον τον κόσμο...
Ήμουνα πάντα η εκτροχιασμένη πρόταση,
ενός συνόλου προτάσεων που κυλούσαν ομοιόμορφα
στις σιδηρογραμμές ενός ανθρωποφάγου κειμένου
και προσπαθούσαν όλες μαζί να εκτοπίσουν
οτιδήποτε δεν συμβιβαζόταν με τους συντακτικούς
και τους γραμματικούς κανόνες,
που σαν ρομποτάκια ακολουθούσαν...
Σαν ένα κομμάτι παζλ,
που μάταια προσπαθούσε να σφηνώσει τις καμπύλες του
μεσ το όλον,
να ταιριάξει τα μέρη του,
μεσ το σύνολο των υπόλοιπων κομματιών
και όλα μαζί ν' αποτελέσουν μια αρμονική σύνθεση...
Πορευόμουν μόνη...
πάντα μόνη μέσα σε πλήθος πολλών..
Η παραφωνία των κανόνων.....
Και ήταν εκεί που κατάλαβα,
πως η μοναχικότητα γίνεται χάρισμα
και η μοναξιά τιμή...
Τιμή για όσα δεν πούλησα...
Τιμή για όσα δεν πρόδωσα...
Τιμή για όσα αρνήθηκα ...και μ' αρνήθηκαν..
Τιμή για τον Ανθρωπο...
Τιμή για μένα.....τιμή για σένα...τιμή για εμάς...
μ@ρθ@- Επίγνωση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου