ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ " ΕΝΥΠΝΙΟΝ "

Ένας ψεύτικος, φιλήσυχος ήλιος 

Του όργωνε την πλάτη 

Κοιμισμένος 

Στην αιώρα των ονειρώξεων 

Ακροβατεί 

Από τη μια στην άλλη άκρια του χρόνου 

Κάτω απ’τη σκέψη σκέπη 

Ν’ανάβει ένα κερί 

Να το κυρτώνει 

Σε κύκλο έκκεντρο 

Μόνος να μένει 

Ν’αντικρύζει 

Ποταμούς θρήνων εκούσιων 

Να μένει πιστός 

Στου Έρωτα την προσμονή 

Να περπατεί ανάμεσό 

Από εφιάλτες 

Όνειρα πάσχοντα 

Π’ανεβαίνουν 

Σ’έρποντες πειρασμούς 

Μόνος να μένει 

Αλήθεια μόνος 

Τυραγνισμένος 

Σ’επώδυνο Ύπνο

γ. δ. αναγνώστου