Βγες απ ‘ το όνειρο , το σαράκι στο χει φάει.
Πιάσε τη μηχανή του χρόνου και πάτα της το φρένο.
Έξω ο ήλιος απλώνει τα υφάδια του στ αδράχτια,
σήμερα, αύριο η λήθη σε νικάει.
Πεισμώνω με τους ύπνους μου σαν με ξαποστέλλουν με όνειρα (κάτω απ ‘ τη μασχάλη )
σαν σηκωθώ στο στρόβιλο της ανίας , καφέ της ετοιμάζω
κι αρχίζω να ξεϋφαίνω ένα ένα όνειρο
πως τάχα στο σήμερα , με ανεμόμυλους τα βάζω.
Θυσιάζω μόνο εμένα, εσένα και το αύριο.
Δεν είναι ευρύχωρος ο βωμός , σου λέω.
Καλύτερα ως εδώ κι ύστερα βλέπουμε..
Έχω το παρελθόν , μου φτάνει , εκεί μνέω …
Μα ύστερα στον καθρέφτη , όταν κοιτάζομαι
δεξιά κι αριστερά , χίλια πρόσωπα προβάλλουν , οι Ερινύες.
Σκίζω την κουρτίνα τότε ανέλπιδη,
είναι τα εμπόδια , στων ονειράτων μου τις αγρυπνίες
Δρασκελισμούς, βηματισμούς τεράστιους έχω να διανύσω.
Έμεινα πίσω αρκετά , το χρόνο πριν χαρίσω,
σε ανίδεους θεομπαίχτες και Εφιάλτες κυνικούς
που τα μανίκια μου απλόχερα, τα χάρισα να σκίσουν.
Δαιμόνισσα, ξεδιάντροπη η κρίση πανικού , με στρίμωξε
και μ’ έχει εκμαυλίσει , όχι χωρίς τη βολική συναίνεση κι εγώ..
Μα τώρα , χαμένη ή κερδισμένη, λέω πως έσκισα
κι εγώ τα πέπλα μου όλα . Σαλώμη γίνομαι.
Στον τελευταίο χορό θα λικνιστώ.
Χορός ζωής ή και θανάτου δεν γνωρίζω αν είναι.
Ξέρω πως το βάρος του εαυτού και της ζωής μου την τρέλα, έχω να ζυγιάσω .
Έτσι, με τα ’’ θέλω’’ μου, θα περιγράψω το χώρο , που θα διαγράψω το χορό,
παίζοντας το κεφάλι μου εγώ , όλα για όλα.
Καις τα φτερά σου για μια λεύτερη ζωή ή δίνεις λάμψη , στο σκοτάδι που χεις κτίσει. .
Φωτεινή Ψι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου