Έμαθες από παιδί να ζεις σ' ένα κόσμο όμορφο, γεμάτο αγάπη, αλήθειες, σ' ένα κόσμο χωρίς δάκρυ.
Έπλασες μια κοινωνία όπου όλοι, μικροί και μεγάλοι ήταν ευτυχισμένοι.
“Ευτυχία”, μια λέξη που φοβόσουν, κι όμως την χρησιμοποιούσες πάντα στην δική σου κοινωνία.
Φανταζόσουν πως όλα τα όμορφα πράγματα ζουν και δε χάνονται, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Ζουν ακόμα και μετά τον θάνατό μας
Έλεγες.
Ίσως να είναι πλεονέκτημα να φαντάζεσαι πως όλα γύρω σου είναι ωραία.
Την κακία και την ασκήμια του κόσμου να την βλέπεις για ομορφιά,την ζήλια για αγάπη.
Όταν όμως κάποτε αντικρίσεις την πραγματικότητα που εσύ δεν γνώρισες, και βρεθείς μπροστά της. Πιστεύεις πως θα μπορείς να τα βλέπεις όλα έτσι;
Τότε... έρχεται η απογοήτευση.
Απομυθοποιείς ό,τι φαντάστηκες όμορφο.
Και φτάνεις στο σημείο να διαπιστώσεις πως έκανες ένα τρομερό λάθος.
Πίστεψες.
Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου
Από τη συλλογή «Το γυάλινο δωμάτιο»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου