''Ενοχές σου αφήνουν εκείνα όσα δεν έζησες, όχι γιατί δεν μπόρεσες, αλλα γιατί φοβήθηκες τη δύναμή τους, τη μαγεία τους.
Όλη εκείνη τη μαγεία που μια ζωή αναζητάς και όταν σου πέφτει στο κεφάλι σαν ευλογία, την αρνείσαι χωρίς ουσιαστικό λόγο παρά μόνο επειδή διστάζεις να πας παραπέρα, να δεις τι γίνεται μέσα από το σύνορο που σ΄έχουν φυλακίσει''.
(Εύα Ομηρόλη, απόσπασμα από το βιβλίο της Οι Αναλφάβητοι του Έρωτα)
Ενοχές, ενοχές, ενοχές..............
Είναι ένα συναίσθημα το οποίο καθ΄ολοκληρίαν οφείλεται στον εαυτό μας και μόνο αλλά και στρέφεται προς αυτόν καθ΄ότι τον θεωρούμε ως κύριο υπεύθυνο και τον κατηγορούμε για κάτι που πράξαμε ή για κάτι που δεν πράξαμε και αδυνατούμε να τον συγχωρήσουμε. Το συναίσθημα αυτό δεν σχετίζεται μόνο με τις πράξεις μας αλλά σχετίζεται και με τις σκέψεις μας και με τα συναισθήματά μας τα οποία βιώνουμε καθώς και με τις επιθυμίες μας.
Πως φτάνουμε όμως στις ενοχές;
Υπάρχουν φορές που θέλουμε κάτι αλλά δεν το πραγματοποιούμε γιατί δεν πρέπει....
Υπάρχουν φορές που δεν θέλουμε, δεν επιθυμούμε κάτι αλλά πρέπει να το κάνουμε....
Νιώθουμε κάτι, αλλά μη τυχόν, δεν είναι σωστό....
Αισθανόμαστε κάτι, ακούσια, όμως δεν έχουμε τη δύναμη να το σταματήσουμε....
Σκέψεις κατά συρροήν δηλαδή, συναισθήματα τα οποία κρίνουμε ότι είναι απρεπή ή παράλογα μας οδηγούν στις ενοχές. Προσδοκούμε κάτι, επιθυμούμε κάτι διακαώς, το θέλουμε πολύ αλλά μη τυχόν, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ.
Τι είναι όμως αυτό που μας επιβάλλει το μισητό ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ; Δεν είναι τίποτα άλλο από τον ίδιο μας τον εαυτό. Είναι ο ίδιος μας ο εαυτός που μας επιβάλλει το δεν πρέπει, είναι ο ίδιος μας ο εαυτός που μας ορίζει ότι η τάδε σκέψη μας, το τάδε θέλω μας είναι ένα λάθος με αποτέλεσμα να γεμίζουμε με ενοχές. Ο κύριος όμως λόγος που νιώθουμε ενοχές είναι όταν υπάρχει η σύγκρουση της καρδιάς με τη λογική. Τι είναι αυτό που θέλουμε και επιθυμούμε και τι πρέπει να θέλουμε και να επιθυμούμε; Τι λέμε στον εαυτό μας ότι είναι σωστό και τι λάθος; Και πως αισθανόμαστε κάθε φορά που νιώθουμε αυτό που ουσιαστικά το κρίνουμε ως λάθος; Έτσι φτάνουμε στις ενοχές. Ποιούς κανόνες έχουμε θέσει στον εαυτό μας; Κατά πόσο τους θεωρούμε σημαντικούς; Όσο πιο αυστηροί είναι οι κανόνες τους οποίους θέτουμε στον εαυτό μας τόσο περισσότερες ενοχές νιώθουμε όταν τους παραβαίνουμε.
Οι ενοχές βέβαια θα μπορούσαν να είναι ένα κίνητρο, κίνητρο που θα μας ωθούσε στη κινητοποίηση, κίνητρο που θα μας ωθούσε στο να ρυθμίσουμε τη συμπεριφορά μας. Θα μπορούσε να ήταν ένας τρόπος να νιώθουμε ότι διατηρούμε τον έλεγχο που ήδη έχουμε και δεν τον χάνουμε. Στην ουσία θέτουμε τον εαυτό μας στη διαδικασία της πίεσης και της έντασης κρίνοντας πως δεν πρέπει να πληγώσουμε ή να προσβάλλουμε κανέναν, επ΄ουδενί δε, δεν πρέπει να αποδειχθούμε ανίκανοι να θεωρήσουμε για το ποιά από τα πάμπολλα πρέπει ή δεν πρέπει είναι σημαντικά. Η πραγματικότητα είναι πως δεν επιθυμούμε να απογοητεύσουμε τον εαυτό μας, καθ΄ότι είμαστε σε μέγιστο βαθμό αυστηροί μαζί του. Είμαστε σε έναν αγώνα διαρκείας, όπου το κύριο μέλημά μας είναι να αποδείξουμε στους άλλους και κατά κύριο όμως και πρώτιστο λόγο στον εαυτό μας, ότι είμαστε ικανοί, επαρκείς,σωστοί και έχουμε τη δυνατότητα να τα καταφέρουμε.
Οι πολλές ενοχές που νιώθουμε μας δυσκολεύουν πολύ να πούμε όχι, γιατί προκύπτουν ερωτήματα του τύπου: Τι θα σκεφτεί ο άλλος για μας; Αν απογοητευτεί μαζί μας; Αν τον πληγώσουμε; Αν η συμπεριφορά μας δεν είναι η πρέπουσα και τον στεναχωρέσουμε; Πόσο ανεπαρκείς άραγε θα αποδειχθούμε, πόσο θα πληγώσουμε τον άλλο και τον εαυτό μας παράλληλα οταν συνειδητοποιήσουμε την ανεπάρκεια ή την αδυναμία να πετύχουμε;
Σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα που εμείς οι ίδιοι θέτουμε στον εαυτό μας καλλιεργώντας παράλληλα τις τύψεις και ενοχές που νιώθουμε, αποφεύγουμε να σκεφτούμε το πόσο επιζήμιες είναι για μας τους ίδιους. Πιθανόν δε, να μη μας προβληματίζει πόσο πολύ πληγώνουμε τον εαυτό μας έτσι. Ζούμε τη καθημερινότητά μας κάνοντας συνεχώς σενάρια, υποθέσεις και τι θα γίνει εάν συμβεί το τάδε ή το δείνα. Μια διαρκής προσπάθεια, ένας διαρκής αγώνας όχι μόνο απέναντι στους άλλους αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό.
Όμως, τι είναι αυτό που δημιουργεί τις ενοχές και γιατί άραγε κάποιοι από εμάς έχουν ενοχές; Οι ενοχές σχετίζονται με την προσωπικότητα του κάθε ατόμου, όπως είναι η τελειομανία, τα υψηλά στάνταρ της απόλυτης επίγνωσης μιας κατάστασης και συνειδητής συνάμα, οι συμπεριφορές και οι τρόποι ανατροφής και διαπαιδαγώγησης μέσα στην οικογένεια. Οι ενοχές σχετίζονται επίσης και με τη χαμηλή αυτοπεποίθηση, σχετίζονται με το αίσθημα της κατωτερότητας και το φόβο της απόρριψης καθώς και με τις δυσκολίες έκφρασης των αναγκών και των επιθυμιών μας. Σχετίζονται ακόμα και με την έντονη αυστηρότητα και τις πολλές απαιτήσεις που έχουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Αναμφίβολα είναι δύσκολο και μάλιστα σε μέγιστο βαθμό να ζούμε συνεχώς υπό το βάρος των ενοχών για το οτιδήποτε πράττουμε ή δεν έχουμε πράξει ή ακόμα και να το σκεφτόμαστε. Είναι σημαντικότατο πέραν του σεβασμού προς τους άλλους να φροντίσουμε να σεβόμαστε και τον ίδιο μας τον εαυτό. Να προσπαθούμε να κάνουμε χρήση της λογικής σε όσα σκεφτόμαστε, καθ΄ότι η ενοχή εξαφανίζει κάθε ίχνος λογικής και όσο δε περισσότερες ενοχές έχουμε τόσο δυσκολευόμαστε να χρησιμοποιήσουμε τη λογική. Σημαντικό είναι να αποδεχτούμε και να παραδεχτούμε για τον εαυτό μας πως όλλοι κάνουμε λάθη και πως είναι ολότελα αφύσικο να είμαστε πάντα σωστοί και τυπικοί, παράλληλα όμως να μάθουμε να παίρνουμε την ευθύνη των επιλογών μας σε ό,τι αφορά αποκλειστικά εμάς τους ίδιους, χωρίς να λαμβάνουμε σοβαρά υπ΄όψη τους άλλους. Όταν κάτι είναι επιλογή μας, για ποιό λόγο θα πρέπει να νιώθουμε ενοχές επειδή δεν το αποδέχονται ή δεν το εγκρίνουν οι άλλοι; Αρκεί βέβαια απο τις επιλογές μας να μην επηρεάζεται η ζωή των άλλων, να μην υπάρχει βλαπτικότητα σε βάρος των άλλων, άλλωστε τέτοιου είδους επιλογές είναι πράξεις αξιόποινες και τιμωρούνται από το Νόμο.
Ας σκεφτούμε λίγο πόση φθορά προκαλούμε στον εαυτό μας κάθε φορά που νιώθουμε ενοχές και τον βάζουμε σε μια διαδικασία ταλαιπωρίας και έντασης, άγχους και πίεσης.
''Δεν είμαστε πιο ένοχοι όταν ακολουθούμε τα πρωτόγονα ένστικτά μας που μας κυβερνούν, απ΄ό,τι ο Νείλος για τις πλυμμήρες του και η θάλασσα για τα κύματά της'' (μαρκήσιος Ντε Σαντ). Από εμάς και μόνο από εμάς εξαρτάται τι θα προτιμήσουμε, είναι προσωπική μας επιλογή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου