ΑΡΣΙΝΟΗ ΒΗΤΑ " Ax! Λουκιανέ μας..."

Ax! Λουκιανέ μας...

Απογευματάκι στο φοιτητικό δωμάτιο χαλάρωνα ανάμεσα στο Βιργίλιο και το Θουκυδίδη, τη μεσαιωνική λογοτεχνία και την τέχνη της αρχαϊκής περιόδου ακούγοντας από το κασετοφωνάκι Λουκιανό.Σιγοτραγουδούσα κι αναστέναζα στο ''φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια'' κι ας ήμουν 20χρονο κορίτσι. Και κάποια στιγμή καθώς η φασαριόζικη φοιτητοπαρέα έμπαινε στο κουζινάκι για καφέ και το απαραίτητο τσιγάρο, εμείς τα κορίτσια της παρέας δυναμώναμε τη φωνή στη ''μαίρη παναγιωταρά'' κάτω από τα έκπληκτα μάτια των αγοριών λες και θέλαμε να φωνάξουμε σε όλους το δύσκολο ρόλο της σύγχρονης γυναίκας. Ίσως στο πίσω μέρος του μυαλού μας να κρυβόταν ο φόβος για το μέλλον μας κι ας καμωνόμαστε τότε σαν ακραιφνείς φεμινίστριες ότι εμείς θα γίνουμε αλλιώς.

Αχ! Λουκιανέ μας ''κάτι νύχτες με φεγγάρι'' και κιθαρίτσες -πριν απο τις ετήσιες εξετάσεις του Ιουνίου- με όνειρα για τη ζωή που απλωνόταν κήπος ολάνθιστος μπροστά μας να δρέψουμε την ομορφιά των λουλουδιών της.Κι έπειτα η Βουλιαγμενη. Μεθυσμένη όλη η παρέα με το κρασί του καλοκαιριού της νιότης μας να τραγουδάμε μαζί σου,να χορεύουμε, να γευόμαστε της ζωής τον έρωτα. 

Μεγαλώσαμε πια, το κασετοφωνάκι χάλασε. Παραπεταμένο βρίσκεται ανάμεσα σε κιτρινισμένες φωτογραφίες στο μπαούλο των ενθυμίων μαζί με τα φοιτητικά ,τα νεανικά μας χρόνια.Αλλάξαμε στυλ, αλλάξαμε ζωή γίναμε ίσως κυριλέ μα πάντα πάντα θα μοιραζόμαστε το καπέλο του μοναχικού μας κάουμποϋ .Κι εγώ πάντα θα γυρίζω με ένα κρυφό νοσταλγικό δάκρυ στη γωνιά μου τη φοιτητική. Τότε που με έπαιρνες από το χέρι και μου έδειχνες πως η μουσική ξαστερώνει ξεκουράζει το μυαλό και την ψυχή, πως η νεότητά μας είναι μια επιλογή. Ξανατραγουδώ από το πρωί ''φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια'' και συγκατανεύω πια με την εμπειρία της ωριμότητας μα και χαμογελώ σαν για μια στιγμή μαζί σου πετάγομαι στο μικρό μου φοιτητικό δωμάτιο.

Αντίο Λουκιανέ μου και να ξέρεις πως προσπάθησα να μη γίνω ''Μαίρη Παναγιωταρά''.