ΚΑΛΛΙΟΠΗ Ι. ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ " ΤΗΣ ΜΟΥΣΑΣ ΕΠΙΚΛΗΣΗ " ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ

Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου - Της μούσας επίκληση
Εκδόεις - Βεργίνα
Έτος έκδοσης -  Φεβρουάριος 2017
ISBN13 -  978-618-5215-27-9
Αριθμός Σελίδων -  91
Εξώφυλλο -  Μαλακό Εξώφυλλο
Διαστάσεις -  24χ16

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

ΤΗΣ ΜΟΥΣΑΣ ΕΠΙΚΛΗΣΗ Από τον ομφαλό της ζωοφόρου πηγής
και του μαντείου τις χρυσές τις αναστηλώσεις,
ιέρεια στον άνεμο χρίζεται η μελιστάλαχτη μούσα Καλλιόπη
και φιλοτεχνεί τον δύσμοιρο δρόμο τ' ανθρώπου. Με το λάλον ύδωρ της Κασταλίας γης λούζεται και τρυπώνει στης πολιτείας τα ασύγγνωστα βράδια. Στης πλατείας τα βουβά σκαλοπάτια, στα στενά των ανέμων, τις ανήφορες νύχτες στήνει σκηνές και κατάσαρκα απλώνει τη λύπη της.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ

i. ΤΗΣ ΜΟΥΣΑΣ ΕΠΙΚΛΗΣΗ

Από τον ομφαλό της ζωοφόρου πηγής

και του μαντείου τις χρυσές τις αναστηλώσεις,

ιέρεια στον άνεμο χρίζεται

η μελιστάλαχτη μούσα Καλλιόπη

και φιλοτεχνεί τον δύσμοιρο δρόμο τ’ ανθρώπου.

Με το λάλον ύδωρ της Κασταλίας γης λούζεται

και τρυπώνει στης πολιτείας τα ασύγγνωστα βράδια.

Στης πλατείας τα βουβά σκαλοπάτια,

στα στενά των ανέμων,

τις ανήφορες νύχτες στήνει σκηνές

και κατάσαρκα απλώνει τη λύπη της.

Και κάτω από του Πυθίου Απόλλωνα

το γήινο στρώμα

η αυλαία μιας αρχαίας τραγωδίας

υποκλίνουσα ανοίγει:

Ένα καρβέλι λειψό

για την πείνα του πληγωμένου,

άθικτο κείτεται στης σκηνής τη ράχη,

καθρέφτης αδέκαστος στη γύμνια του πόνου.

Ένα κομμάτι ρούχο για το κορμί ενός άστεγου

μέσα στης λάσπης τ’ απόβροχο,

στο κοίλον κοιμάται

και του ναυαγού η καυτή ανάσα ολισθαίνει,

κρεμάμενη από του χορού το άνυδρο στόμα.

Τριγύρω στήνουν πομπές

της επικής μούσας οι διάφεγγες ελεύσεις

– από τον θειογέννητο Όμηρο ηχεί το όνομά της –

οι ιαχές της από τα χρυσά τα κάνιστρα

με αγιοσύνη σκαρφαλώνουν

στων θεών τις Φαιδριάδες πέτρες,

από τη Δελφική πηγή

μεταλαμβάνουν το εύχυμο νάμα, 

και ως θεοπρόποι εξαγνίζουν

του χρησμού τα γκρίζα τα σύννεφα

και συστρέφονται

κάτω από της Δωρικής μετώπης

το ασήκωτο βάρος.

Στων γενναίων τα κάστρα επάνω,

ψηλά στων ναών τ’ αετώματα,

των ανθρώπων η μοίρα

δεμένη με μύρο και δάκρυ

μέσα από τις στάχτες του αρχαίου βωμού,

με πυρσούς στο άρμα αναπηδά

κι ανταμώνει

με του ραψωδού την Καλλιέπουσα επίκληση.

Της Πρωθιέρειας ο ιερός λόγος,

ιδέα Δελφική

κι αντηχεί στους ναούς της κάθαρσης

κρατώντας στο χέρι ως έμβλημα

ένα πινάκιο καλλίγραφο,

μια αιχμηρή γραφίδα

κι ένα στεφάνι στην κόμη

από χρυσό και δάφνινο φως.                                                                                                                                    

      ✧ ✧ ✧ ✧

ii. ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΣΥ

Γυναίκα της απέραντης προσφυγιάς

απίθωσες το παράπονο στο παραθύρι του κόσμου

για να το σεργιανίσει

με τους φλοίσβους της η θάλασσα

από τα λιμάνια της Ανατολής

με το μισαλλόδοξο χέρι της εμπόλεμης κάννης

ώς τ’ αφιλόξενα παράλια της δουλέμπορης γης

και από κει η ανάγκη της επιβίωσης να το ταξιδέψει

με τα αραδοκύματα του σαρκοβόρου πελάγους

ώς τα αλύτρωτα σύνορα του ατσάλινου φράχτη.

Γυναίκα εσύ της ανείπωτης τραγωδίας

του ακούραστου φιλιού στα βρεφικά τα χείλη

ανύσταχτα κουβαλάς τον ξεριζωμό του σπιτιού σου

μες στα λασπόνερα της ντροπής

και τον σταλάζεις βάλσαμο σε τόπο ξένο, αλγεινό.

Στα αγριοκαίρια τάζεις

της μισής σου φαμίλιας το στερνό το αντίο

– εκείνης που ξοπίσω απόμεινε νηστική,

ανήμπορη, παγωμένη –

άβροχο φυλαχτό το κρατάς

στα φυλλοκάρδια του τρόμου.

Είναι το βιος σου ολάκερο

σε τούτο τον αδίσταχτο χειμώνα.

Στο παιδικό κλάμα της ασυγκράτητης πείνας

την ενδόμυχη λάβα σου στύβεις,

ρουφάς τους τελευταίους χυμούς του κορμιού σου,

των μαστών σου ζουλάς τις άνυδρες θηλές

και ξεγελάς το βλαστάρι σου με των δακρύων

το αιμάτινο γάλα σου.

Η οδύνη νάμα καυτό και ρέει

στης ρυτίδας σου το βαθύ σκάψιμο.

Γυναίκα εσύ της απέραντης προσφυγιάς.

Γυναίκα του ανιστόρητου πόνου.

Βοά το μέλλον σου τρύπιο σκαρί

το μπαλώνεις στο κρύο

και κατάσαρκα ιδρώνεις.

Αποσπάσματα από τον πρόλογο του βιβλίου

Του  Νίκου Ταβουλάρη

Όταν καλείται κάποιος, να αποδώσει με πεζό λόγο την ομορφιά και την υπερβατικότητα της σκέψης του ποιητικού λόγου, αντιμετωπίζει εξ ορισμού ένα ιδιαίτερα δυσεπίλυτο πρόβλημα, πόσο μάλλον όταν ο ποιητικός λόγος εκφέρεται με τη μαεστρία μιας γνήσιας ποιητικής πένας, όπως αυτή της Καλλιόπης Δημητροπούλου.

Η Ποιήτρια στο παρόν έργο με τον συμβολικό τίτλο «Επίκληση στη Μούσα» έχει κατορθώσει, να αποτυπώσει με ανάγλυφη γραφή τους εσώτερους παλμούς της ψυχής της και ταυτόχρονα να αποδώσει τις πνευματικές της αναζητήσεις, συνδυάζοντας την αισθητική μορφή του στίχου της με την υπερβατικότητα της σκέψης της. Ετούτη η ποιητική αύρα δεν είναι φρόνιμο να περιοριστεί μέσα σε λόγια και εξ ορισμού αδύναμες πεζές εκφράσεις, αλλά ο προλογίζων θα πρέπει μάλλον να δώσει το έναυσμα αλλά όχι και την πορεία, της σκέψης και του μεταισθήματος μιας ποίησης όπως αυτής της Καλλιόπης Δημητροπούλου.

Ο ευτυχής αναγνώστης του έργου ευθύς με το πρώτο άγγιγμα του έργου της ποιήτριας, μπολιάζεται με τη στιβαρότητα και την πληρότητα του λόγου της. Πράγματι σε ημέρες μαστιζόμενες από λογοτεχνική πενία και με γραφή που πόρρω απέχει του ποιητικού ύφους, η Καλλιόπη Δημητροπούλου μάς χαρίζει έναν γνήσιο ποιητικό λόγο, άρτιο τεχνικά μα και ικανό να μας μεταφέρει σε κόσμους υπερβατικής νόησης και άφθονης τέρψης.
{....} 

Η Καλλιόπη Δημητροπούλου, έχει κατορθώσει με την ικανότητα που την χαρακτηρίζει, να μεταλλάσσει, θαρρείς ανάλογα με το θέμα της, το ύφος της γραφής της, να μας χαρίσει εξαίσια ποιήματα πραγματευόμενη εντελώς διαφορετικά θέματα, μέσα στην ίδια ποιητική συλλογή, χωρίς ωστόσο να δημιουργείται το αίσθημα της αποκοπής του ενός ποιήματος από το άλλο.
{.... }

«Της Μούσας Επίκληση» είναι ο τίτλος του ποιητικού έργου της Καλλιόπης Δημητροπούλου και είναι απολύτως βέβαιο ότι η μούσα ανταποκρίθηκε απόλυτα σε ετούτο το κάλεσμα! Το παρόν ποιητικό έργο είναι από εκείνα, που ο αναγνώστης τα απολαμβάνει τόσο αισθητικά όσο και πνευματικά και εν τέλει να αποκομίζει εκείνο το μοναδικό μεταίσθημα της πληρότητας και της ευδαιμονίας.

Η Καλλιόπη Δημητροπούλου ήταν μάλλον προορισμένη να δικαιώσει το όνομά της, εκείνο της μούσας Καλλιόπης, προστάτιδας της ποίησης και του λόγου και η καλλιέπουσα ποιήτρια το δικαιώνει απόλυτα. Σίγουρα η ποιητική Οδύσσεια της ποιήτριας έχει πολλά πελάγη να διανύσει και σίγουρα μέχρι να καταλήξει στη δικής της ποιητική Ιθάκη, θα ανακαλύψει πολλούς μυθικούς κόσμους στον απέραντο ωκεανό της ποίησης, τής το ευχόμαστε και το αναμένομε.

Νίκος Ταβουλάρης

Ποιητής-Πεζογράφος-Δοκιμιογράφος

τ. Πρόεδρος της «Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών»

ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΕΤΗ ΡΕΝΤΟΥΜΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου γεννήθηκε στον Γρύλλο Ηλείας και μεγάλωσε στους καταπράσινους κάμπους της Ολύμπιας γης και στις παράκτιες  αμμουδιές του Ιονίου. Υπέροχες καταβολές, που παρέμειναν ανεξίτηλες  και την επηρέασαν στη ζωή  και την πορεία της. Έχει σπουδάσει Φιλοσοφία, Παιδαγωγική και Ψυχολογία στη Φιλοσοφική Σχολή  και Θεολογία, στο Εθνικό και Καποδιστριακό  Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ζει στην Αθήνα και εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Αγαπά τη ζωή, τα βιβλία και τους μαθητές της. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων. Έχει βραβευτεί σε πολλούς Πανελλήνιους και Διεθνείς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Έχει διατελέσει ως μέλος κριτικής επιτροπής σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Ποιήματά της έχουν ανθολογηθεί σε Ανθολόγια ποίησης  και έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και λογοτεχνικούς διαδικτυακούς ιστοτόπους . Συνεντεύξεις της έχουν φιλοξενηθεί στο ραδιόφωνο, σε λογοτεχνικές ιστοσελίδες και σε εφημερίδες. Γράφει κυρίως ποίηση και υπογράφει ένα μικρό δείγμα γραφής της στο http://litsadimitropoulou.blogspot.gr/.