ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ - Η ΑΝΗΦΟΡΑ

Σ’ αυτήν την ανηφόρα μεγαλώσαμε. Δρόμος στρωμένος μ’ αγκάθια και ροδιές. Στις άκρες του κρύβονταν άγιοι κι αρχαίοι σκελετοί. Από τα κοιμητήρια περνούσαμε, αλλά τα μνήματα γίνονταν σκόνη και χάνονταν στη λήθη. Μπροστά μας έτρεχαν κοπάδια τράγων με φωτιές καρφωμένες στα κέρατά τους , για να ‘χουμε σημάδια , σαν σκαρφαλώναμε (γελώντας) στον χρόνο . Η νιότη όμως έφευγε κι οι πέτρες σκέπαζαν τα χνάρια μας. Οι λάσπες πλήγωναν τα γόνιμα χωράφια. Ω , μακριά και δύσκολη έδειχνε η ανηφόρα. Οι μοίρες δεν χάριζαν πια καρπούς στα μάτια μας και γύρω μας τα ρολόγια έλιωναν σε λάκκους και κρεβάτια. Γι’ αυτό πέφταμε με λύσσα σ’ ό,τι απέμεινε από τα καλοκαίρια και πληγώναμε τα χέρια μας στα χάσματα της γης, γυρεύοντας : Θεό κι άνεμο. Και στο τέλος λίγη αθανασία, μάταια όμως.