ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ " Ενώνοντας σπασμένα κομμάτια. "

Σε ποια λογική
να χωρέσω τη ζωή μου.
Απότομη προσγείωση.
Πονάει η απώλεια
στο ''εδώ''...

Λέξεις,εικόνες
ενστάσεις,εντάσεις.
Μουντζούρες στο χαρτί.
Στενά τα όρια...
πολλά τα γιατί.
Απροετοίμαστη ψυχογραφώ
το σκοτάδι της ζωής.
Μόνη βαδίζει η ψυχή
σκάλωσε η μνήμη
στα απομεινάρια μιας στιγμής.

Σημαδεμένο χαρτί ή ανάγκη.
Κερδίζεις η χάνεις.
Μα κάποτε οι μάσκες πέφτουν.
Κι όταν κλείνει ένας κύκλος
το αισθάνεσαι απότομα
σαν κύμα που σκάει στο βράχο.
Κάποτε καταλαγιάζουν οι στιγμές.
Σαν έρθει η πλήρωση του χρόνου
η αλήθεια παίρνει όνομα.
Σάρκα και οστά.

Να ντυθώ τη λήθη
χαρά να κλέψω
βουλιάζοντας
σε σύννεφα πολύτιμα.
Κι όλα τα χνάρια
λησμονιάς σημάδια
και παρηγοριάς.
Ίσως ξαναβρώ
τον ουρανό
που είχα μέσα μου
μα θαρρώ ποτέ
δεν θα είναι ίδιος.
Επέζησα και σήμερα...
όπως και χθες...
για αύριο ελπίζω.