ΑΡΣΙΝΟΗ ΒΗΤΑ *H Aγγελικούλα μου*

Abbott Handerson Thayer Winged Figure

Τα μαλλιά της στο ασημένιο χρώμα του φεγγαριού αγκαλιάζουν το κατάλευκο μαξιλάρι.Το πρόσωπό της με τις αυλακιές του χρόνου και τα μάτια της δυο σταγόνες μελένιες.Τα μέλη της κουρασμένα κι άρρωστα κάτω από το σεντόνι.Την παρατηρώ.Με αισθάνεται.Γυρίζει το κεφάλι της και με σιγανή φωνή με ρωτά για την υγεία της μητέρας μου.Πόση συμπόνοια, πόση εγκαρτέρηση, τι μεγαλείο κρύβεται πίσω από την ερώτησή της.Αγαπημένη όλων μέσα στο νοσοκομείο.Δίνει μιαν άνιση μάχη με τη ζωή και το ξέρει.Η Αγγελικούλα .Δεν έχει κανέναν συγγενή.Δεν έχει κανέναν.Το λέει με μια σταλιά πόνο στη φωνή της.Τα φάρμακα που της χορηγούνται είναι τόσα πολλά κι όλη η διαδικασία τόσο μα τόσο επίπονη.Κι ούτε λέξη , ένα γιατί, μια υπόνοια απογοήτευσης, διαμαρτυρίας,παράπονου δεν έχει βγει από το στόμα της.Αντίθετα συνέχεια ρωτά για την πορεία της υγείας όποιου της απευθύνει το λόγο.Συνέχεια εκφράζει την ευγνωμοσύνη της σε όποιον της προσφέρει τη βοήθειά του στους γιατρούς ,στις νοσοκόμες, στην υπέροχη κυρία που την προσέχει , τη φροντίζει με στοργή, τον φύλακα άγγελό της.Κι είδα ότι κανένας δεν την κοιτάζει με οίκτο.Έχει κερδίσει την αγάπη και το σεβασμό και το θαυμασμό όλων.Η γιαγιά Αγγελικούλα.Η ηρωίδα μου, το πρότυπό μου.Με κάνει να νοιώθω ντροπή για όλες τις διαμαρτυρίες μου, την λιποψυχιά μου για τις αντιξοότητες της ζωής.Η Αγγελικούλα μου που παραμερίζει το δικό της πόνο και συμπάσχει με τον πόνο του άλλου και χαίρεται ως τα βάθη της ψυχής της με τη χαρά του άλλου.Της απαντώ με χαμόγελο''η μαμά μου πηγαίνει καλύτερα, θα πάρει εξιτήριο.''Μα τι λάμψη φωτίζει το προσωπό της.Χαμογελά με όλη της την καρδιά .Αν είχε πρόσωπο η χαρά θα ήταν το δικό της.''ΜΠΡΑΒΟ'' μου λέει και το εννοεί.Ούτε μια στιγμή δεν είδα μια σκιά παράπονου ή ζήλιας στα μάτια της. Η Αγγελικούλα μου! η πιο όμορφη ψυχή που έχω συναντήσει ως τώρα.

*

*

*

υγ θα ήθελα τόσο πολύ να δει το κειμενάκι...αν και δεν το έχει ανάγκη...γιατί προχώρησε και προχωρά στη ζωή ευχαριστώντας την ... γιατί αγάπησε τους ανθρώπους και τη ζωή όσο λίγοι ...με εκείνη την αμόλευτη από εγωισμό αγάπη...