ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑΚΗ ΨΥΧΟΓΥΙΟΥ " Συγχώρεση "

Ακόμη, κι απ’ των μελισσών τη γύρεψη
το πολύτιμο εύρημα εχάθει.
Άπνοα των παπαρούνων τα κορμιά,
άπνοα των κωνοφόρων τα σπλάχνα.
Άφαντος ο χρησμός των εδώδιμων,
ταπεινωμένο το σώμα τους λάμνει
στο σκλαβωμένο χώμα.
Μεγιστοποιεί τη δίψα τους ο ήλιος,
λαβωμένα τα όνειρά τους τα σούρουπα.
Σε ώτα μη ακουόντων ο θρήνος τους.
Δικάζουν οι αμαρτίες την πλάση,
στη δικάσιμο, αστροπόβροντα κερνά ο ουρανός.
Δεν αντέχει το άβροχο δάκρυ, μικρό,
στις ανομίες του κόσμου.
Παρακλήσεις και τάματα στο βωμό του Μέγιστου.
Κι ήρθε εκείνη η ανέλπιστη βροχή
τη συγνώμη να γράψει στ’ ουρανού το αέτωμα,
κι ήρθε η συγχώρεση – προσφορά ανεκτίμητη –
απ’ το σταυρό της οδύνης.
Λυτρώθηκε η γης!