Σφίγγουμε το χέρι σ’ εκείνους που δίνουν ηρωικές μάχες σε κάποιο νοσοκομείο και ελπίζουν στη δική τους Ανάσταση, περιμένοντας το προσωπικό τους ''θανάτω θάνατον πατήσας''. Υποκλινόμαστε σε όσους βγάζουν γλώσσα στο θάνατο, γιατί δεν τους τρομάζει, αφού έζησαν και χόρτασαν τη ζωή και μπορούν να πουν με σιγουριά ότι...άξιζε η βόλτα, κι ας ήταν σύντομη!
Ένα δάκρυ και για τις ψυχές που σκέπασαν οι θάλασσές μας και για τις μάνες που θρηνούν. Για τα παιδιά του πολέμου, οποιαδήποτε μορφή και αν έχει ο πόλεμος σήμερα και σε οποιαδήποτε χώρα. Παραμένουμε Άνθρωποι και θα συνεχίσουμε να κλαίμε το ίδιο στο μοιρολόι, όπως και στο πρώτο κλάμα ενός μωρού, γιατί είναι αλήθεια αδιαπραγμάτευτη πως η ζωή προχωρά και μέσα από αντιξοότητες και ανατροπές.
Νοιάξιμο και για τους γονείς με τις ψυχές γεμάτες κόμπους, που πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα και αγάπη στα γεροντάκια που η σύνταξη δε φτάνει ούτε για τα φάρμακά τους. Και μαζεύουν τα ψιλά από τα βάζα μέσα στο σπίτι. Όμως τα ψιλά και τα λίγα δεν αρκούν πάντα, για να καλύψουν τα μεγάλα. Και κάπου εκεί η πίστη χάνεται και οι πιο δυνατοί λυγίζουν.
Υπάρχουν όμως κι αυτοί, που όταν έχουν τελειώσει οι κιμωλίες, χαράζουν με τα νύχια τους στιχάκια στους τοίχους και φτιάχνουν ιστορίες και τραγούδια. Ίσως να μην ονειρευτούμε έναν τέλειο κόσμο, αλλά κάποιον που θα μας κάνει να πονάμε λιγότερο! Γιατί πάντα θα μας συγκινεί η ομορφιά από το βρεγμένο φουστάνι του κοριτσιού στην ακροθαλασσιά, ένας ρομαντικός έρωτας, ένα τραγούδι, μια αγκαλιά που διώχνει τα σκοτάδια, ένα δάκρυ από χαρά, τα δυνατά γέλια με φίλους...Και κάπου κάπου θα μας θυμίζουν ότι είμαστε ζωντανοί οι φυλακισμένες ηλιαχτίδες, που ταράζουν τα μουδιασμένα από χρόνια μέσα μας ηλιοβασιλέματα! Τρυφερές συνωμοσίες καρδιάς...
Η ομορφιά βρίσκεται γύρω μας: χρώματα και αρώματα από βασιλικό και αγιόκλημα σε αυλές με ασβέστη, μυρωδιές από τα φαγητά της μάνας Κυριακή μεσημέρι σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας, Πάσχα, Ελλάδα...Και ένα ''ευχαριστώ'' ποτέ δε βλάπτει, το λέμε και δείχνουμε ευγνωμοσύνη. Μια καλή κουβέντα είναι θεραπευτική και βάζει λιθαράκι για το καλό. Δεν ξέρω αν η ομορφιά και η καλοσύνη θα σώσουν τον κόσμο μας. Θα παλέψουμε όμως, για να μην καταφέρει η ασχήμια -σε οποιαδήποτε μορφή και έκφανσή της- να τον καταστρέψουν! Σε έναν κόσμο που όλοι πάνε πίσω με κάθε τραγικό τρόπο, καλύτερα εμείς να πάμε από εκείνο το δρομάκι που οδηγεί μπροστά. Εκεί δεν έχει συνωστισμό και έχει καλύτερη θέα.
Κάτι τέτοιες ώρες σκέφτομαι τη γιαγιά μου: κάθε φορά που έκοβε ένα φρέσκο καρβέλι ψωμί, έκοβε πάντα ένα ξεχωριστό μεγάλο κομμάτι και το ονομάτιζε: ''Για τον ξένο που πεινάει και κρυώνει απόψε και μπορεί να χτυπήσει την πόρτα μας!'' . Κλείσε τα μάτια, θυμάσαι καμιά προσευχή; Η θητεία μας δεν τελειώνει εδώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου