Λατρεύω τα αληθινά πράγματα που σκορπούν στη ματιά μου ομορφιά με έναν παράδοξο τρόπο κι ας έχουν φορέσει το μανδύα μιας ασχήμιας που δεν τους πάει.
Λατρεύω την πρωινή πάχνη και αφήνω την αλισάχνη να αγγίξει με την αλμύρα της το μυστήριο της ζωής μου.
Λατρεύω να περπατώ ανάμεσα στο πλήθος και να ψάχνω κάτω από τη φορεσιά εκείνο το σημείο στο μέρος της καρδιάς που πάλλεται από χαρά ή λύπη, από συμπόνια ή καταφρόνια .
Με φτερά πουλιού πάνω από τις στέγες των σπιτιών αφουγκράζομαι τις σιωπηλές λέξεις στα χάδια τα τρυφερά της μάνας, στα πορφυρά του έρωτα,στα γεμάτα αγκάθια της λύπης, του χαμού, της έλλειψης, του σπαραγμού.
Ακούω τους ήχους των μικρών ρυακιών των ανθρώπων που ψελλίζουν απρόσμενα λόγια στη θάλασσα της ελπίδας να τα καλοδεχτεί.
Κι έπειτα ανάβω ένα κερί στη λήθη να φωτίσει ευσπλαχνικά όποιο λάθος όποιο πάθος κοινώνησα μέχρι εδώ.Κι όταν το πρώτο φως της μέρας αγγίζει τον ουρανό των επιθυμιών αφήνομαι στη ζεστασιά του.
Συνεχίζω να λατρεύω τη φωτιά των ονείρων να πυρπολεί τη ζωή μου.Κι αυτή να παίρνει το χρώμα, το σχήμα, τη μοσχοβολιά του πιο απλού χαμομηλιού στης άνοιξης τους κήπους.
Λατρεύω την αληθινή ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου