ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ " ΛΑΤΡΑ… ΖΩΗ ΜΟΥ! "

Για πολύ καιρό την έβλεπα , αυτήν την φινετσάτη κάποτε κυρία…

Μ΄ένα σφουγγάρι ολημερίς, να ξεπλένει τα λιμνασμένα ξεφτίδια της παρατημένης ύπαρξής της… 

Μ΄ένα ξεσκονόπανο, να σαρώνει απ΄τα χαράματα, την αγγαρεία της ανεπιθύμητης ζωής της…

Βήμα, βήμα τα ψίχουλα του σαλονιού της να ελέγχει, τη δουλοπρέπεια να προσκυνά, τα ασημικά της ‘’αχρηστείας’’ της, με στεγνωμένο δάκρυ να γυαλίζει.

Μ΄ένα φακιόλι στην λιγδωμένη της ανία, 

με τη μούχλα στα βλέφαρα για μακιγιάζ, 

με την ερωτική επιθυμία στα χείλη της απούσα, 

να ξορκίζει υστερικά την πάστρα, που ήταν στις εμμονές παρούσα.

Στη διψασμένη της προσπάθεια, τη χρησιμότητά της ν΄αποδείξει,

με βουλιμία τα πάχια της να καταπίνει, 

τις τουαλέτες της ξεχασμένης θηλυκότητας, στο μπαούλο της να μνημονεύει,

τις λαχτάρες της καρδιάς, στο νεροχύτη να στραγγίζει,

ώστε με το Εύγε του Ηττημένου Απόνερου, να χειροκροτηθεί!

Και τότε, απορημένη ρώτησα:

-Μα καλά…τι σου συμβαίνει εσένα; Η γυναίκα σήμερα, μπορεί να μείνει ερωτεύσημη, όσο εκείνη θέλει, με τη γοητεία της προσωπικότητας και την έφηβη ηλικία της καρδιάς!

Η ρυτίδα ψάχνει να τρυπώσει, στην παραλυμένη αυτοεκτίμησή σου. Σνομπάρισέ την με το φασαμέν του Εκλεκτού σου Εαυτού κι αυτή… δε θα σε καταδεχτεί ποτέ ξανά. 

Εσύ…πώς διάολο αφέθηκες, στου σαδιστή κουβά τα ματογυάλια ;

Εκείνη, τράβηξε την τελευταία ρουφηξιά, στα περασμένα των ερώτων μεγαλεία κι εκπυρσοκρότησε με τον άηχο κρότο της ματιάς:

Σαν βγει στην ανεργία, 

Το φλερτ, ο έρωτας , με το απροσκύνητο κορμί στην εφεδρία,

τότε… η ανέραστη γυναίκα, 

κολλάει ένσημα, στης λάντζας τη μοιρολατρεία.

Τι είπε η γυναίκα? Τι είπε!

Ακόμα να κλείσω το στόμα μου εγώ…

Και σεις γοητευτικές Κυρίες!!! 

Κρατήστε το ερωτικό χαμόγελο διάπλατα ανοιχτό, 

με το Αχάριστο της oικειακής Δουλείας, κλειστό στην εξορία,

να αναβιώνει μέσα μας, 

της Αξόδευτης ακόμα Νιότης, η Μαγεία!

*** *** 

*** *** *** ***

ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ ΤΗΣ ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ