ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ. " Το παιδί της Χιονάτης"

πηγή φωτογραφίας 

Ενα κομμάτι από μένα, έλειπε πάντα,
κομματιασμένη γεννήθηκα.
Από τη μήτρα, φίλεψα τη νεράιδα μου
με το πιο τρυφερό μου,
τη χάρτινη ψυχή μου.
Βγήκα μαζί με τ όνειρο
και τ ονειρεμένο ακολουθώ,
μα η νεράιδα δεν είναι πάντοτε καλή
ούτε και γω αθώα,
μέσα στ ανάκατα κομμάτια μου
ζει μια υφέρπουσα αλητεία,
ένα μαχαίρι
κι ένας έρωτας σαν λάμα κοφτερή.
Κάθε φορά που τα ψέμματα
λυσσομανούν
και που τα δώρα φτάνουνε
σαν τις ύπουλες οχιες
βγαίνω στο δάσος,
είναι το δάσος των θυμών,
φυτεμένο με πισώπλατα χάδια ξυραφιές
σκαλισμένο με προδοσίες
και ποτισμένο με τα δάκρυα μου,
κοίτα, είν ακόμα υγρό,
χώμα νωπό από το τελευταίο
φιλί του Ισκαριώτη.
Στη νεράιδα μου άφησα τον
κακό εαυτό μου
να τον αναθρέψει με Δροσουλίτες
να τον νανουρίσει με θρύλους
να τον γιάνει με παραμυθένια φιλιά,
κι έτσι, τώρα πια δεν ουρλιάζω
τα βράδια
και δεν αυτομαστιγώνομαι
ούτε και μαρτυράω τους κακούς,
τώρα ζω στην ιδεατή πολιτεία μου
κι ας με υπονομεύουν τα τρωκτικά,
νεράιδα έχω γίνει κι εγώ
μισή γυναίκα
και μισή της Χιονάτης παιδί,
μισή η αθωότητα
και μισή η κόρη φιδιού,
μην πάρεις όρκο λοιπόν
πως μπορείς να με ξεγελάσεις,
όσο δέρμα κι αν αλλάξεις
θα το νιώθω.
Στα μάτια μου, θα είσαι
πάντα γυμνός.........................

ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ.