ΠΟΠΗ ΠΑΣΧΑΛΙΔΟΥ " ΑΦΥΠΝΙΣΗ "

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος - Η Σταύρωση 

Άνοιξε τα χέρια σαν αγέρωχος αητός.
Σκόρπιζε σπίθες αγάπης,
Εκπυρσοκροτούσες ,απαστράπτουσες,
Έρεε νέκταρ απ’ το μέρος της καρδιάς,
Πύρινο ποτάμι
Γεμάτο πολύχρωμες ανεμώνες.
Μακάριος ,κυοφορούσε και έτικτε : Στοργή ,Νιάσιμο ,χαρά.
Χωρίς αγωνία για τον πόνο των αδιάκοπων τοκετών.
Και δε λυπόταν που όλο στένευε,
Που όλο και πιο λιπόσαρκος γινόταν.
Μα να, πλήθος καταφθάνει,
Ζωώδης πομπή
Μανιασμένη ποδοπατά τα γεννήματά του.
Έσκιζε η θέα τα μάτια
Και τα δάκρυα πάγωναν το αποστεωμένο κορμί .
Το καθάριο πορφυρό ποτάμι
Λάσπη και οχετός έγινε,
Η ευωδιαστή πανδαισία
Άμορφη μάζα.

Βαθιά ανάσα πήρε και αναρωτήθηκε:
‘Γι ’αυτούς λοιπόν τη ψυχή μου τεμαχίζω;
Σε λυσσασμένα σκυλιά τη πετάω;
Γι’ αυτούς τη δύναμή μου ταπεινώνω;
Σ’ αυτούς την ύπαρξή μου αφιερώνω; Στα άλογα τέρατα;
Στα αχάριστα κτήνη; Στα αδηφάγα αρπαχτικά ;

Έγειρε το κεφάλι βαριά και ακούμπησε στο στέρνο
Να αγκαλιάσει θαρρείς τον πόνο ,να τον ζεστάνει.
Απέμεινε εκεί ,ξέπνοος και άδειος.

Μα ήρθε πάλι η ελπίδα, σαν ηλιαχτίδα
Του άπλωσε χάδι υγρό
Και αυτός ξεδίψασε.
Έφυγε η σκαιά θλίψη
Και κατάλαβε:
«Ναι αυτοί ‘οίδασι τι ποιούσι’
Και ευχαριστιούνται και πληρούνται.
Σταχωμαζώχνουν σπέρματα αγάπης
Ανίκανοι όμως να τα σπείρουν
Στέρφοι απομένουν και άκληροι πεθαίνουν.»
Και με τη συνείδηση έλαμψε ολάκερος
Και είπε αποφασιστικά:

«Πηγή είμαι ,
Αφήνω τους διψασμένους να ξεδιψάσουν,
Αυτό είναι η ανταμοιβή μου.
Γιατί όσο αυτοί με αδειάζουν , τόσο εγώ γεμίζω"

Πόπη Πασχαλίδου