ΓΑΒΡΙΛΗΣ ΙΣΤΙΚΟΠΟΥΛΟΣ " ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΜΑΙ "

¨

Αφιερωμένο στο αόρατο θείο
που παλεύει μέσα μας να παραμείνει ανθρώπινο.

Μετρώ χρόνια, μέρες, στιγμές 
όπως μετράει ο φίλος ήλιος
τα πάθη των ανθρώπων, 
να βρω λέει, το νόημα της ζωής,
άνθρωπος είπα είμαι κι εγώ.

Μετρώ τον πόνο, την θλίψη,
τον σπαραγμό του κόσμου
να δω πόσο άραγε να καίει 
ένα δάκρυ στη γέννα του 
και πόσο σαν φτάνει στη καρδιά;

Πιάνω το βλέμμα του θεού 
να ζεσταίνει με την ανάσα Του
την ρημαγμένη μου λαχτάρα
όπως τα νέα στάχυα η Όστρια
κι αναπτερώνω σύγκορμος.

Νέος και όμορφος ακόμα
ευαγγελίζομαι τις κακουχίες 
που χάραξαν στο κορμί μου
οι μικρές ατέλειωτες προδοσίες
των κατατρεγμένων μου ονείρων.

Νιώθω σαν μοιραίο να 'ναι
που χάνω κάθε φορά
πιότερα απ όσα βρίσκω.

Όμως σήμερα που οι ουρανοί
κεραυνοβολούν τον τόπο μου 
θα 'μεινε άραγε ένας σπόρος
νά 'ρθουν οι άλλοι να βρουν
λίγο γλυκό ψωμί να φάνε;

Αφού ήταν και είναι σκέφτηκα
αβάσταχτος ακόμα ο πόνος, 
τώρα που μου ΄δωσε η ποίηση
ένα μικρό αδύναμο αλέτρι
κι ένα μέτρο χώμα να οργώσω,
χωρίς να ξεχάσω το δάκρυ
που μ' έφερε ως εδώ,
ας χαμογελάσω σαν Άνοιξης αυγή, 
άνθρωπος σκέφτηκα είμαι κι εγώ.

Γαβρίλης Ιστικόπουλος / Από τη συλλογή ''Εξομολογήσεις''