ΜΥΡΜΙΓΓΙΔΗΣ ΠΑΝΟΣ " Το γιοματάρι της φράουλας "

Συγγραφέας :Πάνος Μυρμιγγίδης

Τίτλος :Το γιοματάρι της φράουλας 

Εκδόσεις :  ΛΙΒΑΝΗΣ Α.Α.
Έτος έκδοσης: 2015
Διαστάσεις: 14 x 21 εκ.
ISBN: 9789601429946
Αριθμός σελίδων: 56

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ 

Ο αποχαιρετισμός ήταν γρήγορος, είπες κάτι που τότε δεν το κατάλαβα, μου ’δωσες ένα φιλί στο μάγουλο και έφυγες.

Η ανάσα σου τρύπωσε στη μύτη μου, μύριζες φράουλα και ο απόηχος αυτής της μυρωδιάς έμεινε αρκετά καθώς σε κοίταζα να χάνεσαι στην αυλή.

Δεν είχε αέρα και τα ξανθά σου μαλλιά δεν ανέμιζαν. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω, ήμασταν, βλέπεις, δώδεκα χρονών, και έτσι έφυγα χωρίς να πω ούτε μια κουβέντα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ 

Ο Πάνος Μυρμιγγίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980 και μεγάλωσε στον Πειραιά. Είναι παντρεμένος και ζει στην Ηλιούπολη.

Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων. Η πρώτη του ποιητική συλλογή έχει τίτλο Εικόνες με Τύψεις και Αρώματα και κυκλοφόρησε το 2006.

Επίσης, έχουν κυκλοφορήσει οι ποιητικές συλλογές Μια Στιγμή... Εκεί Έξω και Το Ξημέρωμα.

Από τις Εκδόσεις Λιβάνη κυκλοφορούν τα βιβλία του Παράξενες Γιορτές και Διά Πυρός και Ζωής , το οποίο μεταφράστηκε και κυκλοφορεί στην Αγγλία

Είναι μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

(2009) Το ξημέρωμα, Σοκόλη - Κουλεδάκη

(2009) Μια στιγμή... εκεί έξω, Σοκόλη - Κουλεδάκη

(2012) Παράξενες γιορτές, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
 (2013) Δια πυρός και ζωής, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(20150 Το γιοματάρι της φράουλας , Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ 

Τετάρτη  07 Απριλίου 2010

.....σκόνταψα

.....σκόνταψα πάνω στα μελλούμενα, γύρεψα χνάρια που είχαν σβηστεί,δεν ένοιωθα τις αγάπες .... μόνο τις άκουγα εκεί πια ....Μπορώ να μιλήσω για άπειρα συναισθήματα , μα απόψε δεν θέλω να ονειρευτώ τίποτα ...δεν υπάρχει τίποτα ερωτικό.

Με σκέφτομαι παιδί...έξω στη γειτονιά μου ..είμαι μόνο ανέμελος . ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.

Τρέχω σε όλους αυτούς τους δρόμους ...που τώρα με προσπερνούν. Ξημερώνει, αδειάζει. καλημέρα , νύχτα .

Στις 4.42π.μ.

Πέμπτη 03 Ιουνίου 2010 

Καθαρηνύχτα
Πάλι ξεχάστηκα εδώ. Σ΄αυτή την κοντινή μου γωνιά, που τα αληθινά αργούν και τα αύριο περιμένουν χωρίς να σημαδεύουν πουθενά.Ξέρουν την ύπαρξή τους και αυτό είναι αρκετό.
Σημάδεψέ με ζωή, που με θρέφεις από τότε που γεννήθηκα.Αραγε το κοντινό γεννήθηκε μαζί μου; Περπατάω στο διάβατο του περασμένου και σκοντάφτω στο τώρα. Δεν είναι μίζερο απλά όταν σκοντάφτεις καταλαβαίνεις καλύτερα αυτό το τράνταγμα της ποτέ τυχαίας σύγκρουσης ακόμα και με το πιο ασήμαντο.
Ξεχάστηκα αρκετά απόψε και το ξημέρωμα ίσως χορτάσει περισσότερες απάτες γαλήνης.
Τίποτε άλλο δεν θα ξεφύγει απ'  το σύμπαν που θα φτιάξω σ' αυτό το τώρα που μου ανήκει.
Καθαρηνύχτα.

Στη 1.39π.μ.

- Θέλω να σου μιλήσω για την, δεν έχει σημασία το όνομα. Την είχα γνωρίσει ένα καλοκαίρι πριν 6 χρόνια. Εντυπωσιαστήκαμε αμέσως. Και δεν την ερωτεύτηκα με το που την είδα. Να σου πω κάτι, δεν υπάρχει κεραυνοβόλος έρωτας, είναι μια απάτη, μια συνωμοσία ηδονής και πάθους που δεν κρατάει ούτε καν λίγο. Ο πραγματικός έρωτας έρχεται αργότερα, ζυμώνεται πρώτα και μετά ξεσπάει, όσο και να κρατήσει, έστω και μια βδομάδα. Δεν θυμάμαι που λες, μετά από πόσο καιρό την ερωτεύτηκα, θυμάμαι όμως την μέρα που την ερωτεύτηκα ή μάλλον το βράδυ. Είχαμε πάει στην θάλασσα, και μας είχε πιάσει μια νοσταλγία για τα παλιά. Μετά αρχίσαμε να κυνηγάμε το φως του φεγγαριού που έπεφτε στην θάλασσα. Της είπα πως το έκανα συνέχεια όταν ήμουνα μικρός και πως είχα στενοχωρηθεί όταν μου ‘χε πει η μάνα μου ότι “το φεγγάρι είναι ψηλά για να το βλέπουμε, είναι πιο όμορφο έτσι”. Εκείνη μου είπε “εγώ δεν σταμάτησα ποτέ να το κυνηγάω, ξέρω ότι θα το πιάσω κάποια στιγμή και θα το βάλω σε μια γυάλα, για να το ‘χω μόνο εγώ”. Μετά πέρασαν αρκετοί μήνες, αρκετές όμορφες στιγμές αλλά και πολλές στενόχωρες. Μέχρι εκείνη την στιγμή που… έχουν περάσει τόσα χρόνια και ακόμα την ζω εκείνη την στιγμή. Κάθε μέρα. Κάποτε σ’ ένα παράμερο μόλο, ένα μεσημέρι, με τον ήλιο να έχει θαμπώσει, η ακατάπαυστη ομιλία της με είχε τσακίσει… “Τώρα τα λόγια μου είναι φτωχά και θέλω να ‘μαι μόνη, ούτε παρηγοριές ούτε ψεύτικα ακουμπήματα στον ώμο. Ο κόσμος είναι τεράστιος και δεν μπορώ να κρυφτώ”, “μα σήμερα είναι πολύ όμορφα, αλήθεια, τι θα ‘λεγες να μπαίναμε σ’ αυτή την βάρκα, έτσι να ξεχάσουμε λίγο”, “να θυμάσαι πάντα αυτά που προσπαθείς να ξεχάσεις γιατί κάθε μικρό αγκάθι είναι μια μεγάλη πόρτα για κάθε μεγάλη χαρά”, “κοίταξε να δεις, σήμερα έχει μια πολύ αστραφτερή μέρα, οπότε τι σημασία έχει να θυμόμαστε”. Ξέρεις εκείνη την στιγμή ήθελα να την βρίσω, δεν είχαν κανένα νόημα όσα έλεγε, γι’ αυτό και όταν άρχισε να το καταλαβαίνει το κλείσε το ρημάδι της. Οι τελευταίες μας συναντήσεις είχαν αρκεστεί σε ψυχρές ανταλλαγές βλεμμάτων που σκοπό είχαν την γρηγορότερη απομάκρυνση του πιο θαρραλέου, που συνήθως γινόταν μετά από ώρες. “Κάποια μέρα θα γυρίσω αλλά τότε δεν θα ξέρω που να ψάξω για να σε βρω” είπε την τελευταία φορά και μετά δεν την ξανάδα. Έφυγε στο εξωτερικό, μένει σε ένα μικρό προάστιο κοντά στο Παρίσι, ούτε που θυμάμαι τ’ όνομα του. Μου στέλνει ακόμα γράμματα. Προσπάθησα πολλές φορές να της στείλω και εγώ αλλά ποτέ δεν τα κατάφερα, τα περισσότερα έμειναν στην μέση. Το τελευταίο γράμμα ήταν ίσως η καλύτερη προσπάθεια που έκανα, αλλά μπήκε στο κιβώτιο του ταχυδρομείου χωρίς διεύθυνση, και έτσι μου το έστειλαν πίσω. Το ‘χω πάντα μαζί μου αυτό το γράμμα, διάβασε το αν θες… 

Δεν θέλω να σου πω τίποτα τώρα. Άστο. Εμείς θα τα ξαναπούμε όταν χορτάσουν τα μάτια μας με αυτά που δεν νιώσαμε. Πέρασαν τα χρόνια και αλλάξαμε. Άλλες συνήθειες πια. Μεγαλώσαμε, μα τριγυρνάμε πάντα στην μικρή μας γειτονιά. Ποιος ξέρει πόσα απογεύματα διασχίσαμε με τα όνειρα μας. Απόψε λέω να ξαναπάω. Θα διαβώ τον δρόμο που τρέχαμε και ίσως ακούσω τις φωνές μας. "Φτου και βγαίνω".

Κριτικές 
A ) Πέρσα Κουμούτση - Το Γιοματάρι της Φράουλας, του Πάνου Μυρμιγγίδη

( Από τον πρόλογο του βιβλίου )

Με μικρό δισταγμό, ομολογώ, πήρα στα χέρια μου το χειρόγραφο του Πάνου Μυρμιγγίδη, με τον ιδιότυπο αυτό τίτλο «Το Γιοματάρι της Φράουλας», παρότι, στο παρελθόν είχα διαβάσει ποίηση του και ενθουσιάστηκα. Ίσως φταίει η προκατάληψη που κυριαρχεί στους κόλπους της κριτικογραφίας, ότι για έναν ποιητή, και δη νέο, η αφηγηματική φόρμα αποτελεί επικίνδυνη πρόκληση και απαιτεί πείρα κι εμπειρία. Κι όμως, από τις πρώτες κιόλας αράδες του, το κείμενο με συνάρπασε και με παρέσυρε αβίαστα στον τρυφερό, συναισθηματικό, όσο και ποιητικό κόσμο του νεαρού συγγραφέα ΠΜ: ένα κόσμο, σύγχρονο μεν, αλλά ταυτοχρόνως, διαχρονικό, όχι μόνο ως προς την ιδέα που πραγματεύεται, αλλά κυρίως ως προς τη σύνθεση, τη γλώσσα και τον τρόπο που τον αποδίδει.

Από τις πρώτες κιόλας σελίδες συνειδητοποίησα ότι είχα να κάνω με ένα μεστό λογοτεχνικό κείμενο, όπου ο ποιητικός λόγος, προεξάρχει κι όπου μέσα τουεγκιβωτίζεται μια λεπταίσθητη συναισθηματική φόρτιση που συγκινεί, χωρίς όμως υπερβολές και υπερβάσεις.Ακόμα κι όταν ο λιτός, καθημερινός λόγος παίρνει τα ινία, κυρίως υπό τη μορφή των διαλόγων, η ποιητικότητα και ο λυρισμός δεν απουσιάζουν, κι αυτά συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα προτερήματα του έργου. 

Ο Πάνος Μυρμιγγίδης επιστρατεύοντας τον εσωτερικό μονόλογο, την ανάκληση των αναμνήσεων, τηναναδρομική αφήγηση σε αρκετά σημεία, μεταφέρει όλη τη δράση της ιστορίας του στο μυαλό, στη μνήμη, μοιάζει να συνδιαλέγεται με τον εαυτό του και κατ’ επέκταση με τον αναγνώστη του. Θα μπορούσε κανείς να πει μάλιστα πως βρίσκεται σε διάλογο μαζί του και το πετυχαίνει με τη συνέργεια μιας εναργούς, ρέουσας και ταυτοχρόνως ποιητικής γλώσσας που εντυπωσιάζει, και που πολύ συχνά αντικαθρεπτίζει συναισθήματα και σκέψεις του. Η ιστορία του, ενδεχομένως να μην είναι αυτοσκοπός, αποτελεί όμως το όχημα κι έναν πετυχημένο δίαυλο επικοινωνίας ανάμεσα στον ίδιο και τον αποδέκτη του, ή σαν ένα ποίημα εν προόδω, όπου τα στοιχεία του πεζού λόγου εκεί όπου κυριαρχούν, δεν μειώνουν καθόλου την ποιητικότητα του.

Ο ποιητικός στοχασμός διακτινώνεται σε όλο το φάσμα του έργου, μαζί με την εναλλαγή τρυφερότητας, νοσταλγίας αλλά και ανεπαίσθητης ειρωνείας για τις ανατροπές και τις εκπλήξεις της ζωής, ενώ το ερωτικό στοιχείο που υποβόσκει ακόμα και κάτω από τις σκηνές της απογοήτευσης, του πόνου, της εσωτερικής μοναξιάς, του ανεκπλήρωτου συμφύρονται συνεχώς με μια επίσης υποβόσκουσα αισιοδοξία που διαφαίνεται πιο έντονα στις περιγραφές των τοπίων. Αυτές συχνά λειτουργούν ως ο καθρέφτης της συνείδησης, ή της ψυχικής διάθεσης του δημιουργού αλλά και των πρωταγωνιστικών μορφών της ιστορίας..

Πρωταγωνιστική μορφή στη νουβέλα είναι ο ίδιος ο αφηγητής, αλλά και ο συλλογισμός του πάνω στη ζωή και τον έρωτα διυλισμένα μέσα από τις προσωπικές του εμπειρίες, τον ποιητικό στοχασμό συνυφασμένα πάντα με το χρόνο και τις μεταβολές που φέρνει στις ζωές μας, αυτά αποτελούν και το κεντρικό άξονα αλλά και την αφορμή για αυτή την ιστορία . οι περιφερειακοί χαρακτήρες ακόμα και των δυο νέων γυναικών που τον σημαδεύουν λειτουργούν ως «συμπληρώματα» της δικής του υπόστασης ως ανθρώπου, ως ψυχικής οντότητας, της ωρίμανσής του μέσω της εμπειρίας..

Ο αναγνώστης λοιπόν, έχει να κάνει με μια ποιητική, αισθαντική νουβέλα για τη νεανική αγάπη, το ανεκπλήρωτο του έρωτα, που παραμένει για πάντα αναπόδραστος ως σκέψη, ως ανάμνηση που άλλοτε κατατυραννά γλυκά , περιπαιχτικά, και άλλοτε αλγεινά το νου και την ψυχή μας. Για το χρόνο και τις εσωτερικές εκείνες διεργασίες που μας αλλάζουν, μας ωριμάζουν ταυτοχρόνως, δοσμένα πάντα από τη φρέσκια, όσο και ώριμη ματιά ενός νέου, σύγχρονου άνθρωπου, ενώ στοχάζεται πάνω στο παράδοξα της ζωής.

Με τη συνέργεια μια γλώσσας άκρως ποιητικής που όπως ανέφερα συμφύρεται διαρκώς με τους ‘σύγχρονο’ ιδίωμα’ των νέων στους διαλόγους, ο συγγραφέας μας δίνει τη δική του οπτική για αυτά τα θέματα που τον σημάδεψαν αλλά και που ταυτοχρόνως έδρασαν καταλυτικά στην ωρίμανσή του. Απέριττος λόγος, λοιπόν με αιφνίδιες ποιητικές εικόνες που παρεμβάλλονται συνεχώς αντικαθρεπτίζοντας τη διάθεση και τις ψυχικές ανυψώσεις ή καταβυθίσεις του ενώ εξιστορεί τη ιστορία του, αλλά και των ηρώων που τον περιστοιχίζουν.

Γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο , εντείνει την αμεσότητα του αφηγήματος και συνάμα δημιουργεί μια σχέση οικειότητας και ταύτισης ανάμεσα στον αφηγητή και τον αναγνώστη του.

Σε μια εποχή όπως το ρηχό, το πεζολογικό, το πρόχειρο κυριαρχούν , το μικρό αυτό έργο έρχεται να μας θυμίσει, ότι ακόμα και σε μια εποχή απαξίωσης του λόγου, λεξιπενίας, επίπεδων εκφράσεων, σκέψεων και συναισθημάτων, καταφρόνιας ακόμα της ρομαντικής αντίληψης για τον έρωτα, υπάρχουν ακόμα, ευτυχώς, νέοι συγγραφείς που συγκινούνται, εμπνέονται και δημιουργούν με βάση τα πρότυπα του λυρισμού που τείνουν στις μέρες μας να εξαφανιστούν.

Πέρσα Κουμούτση - Συγγραφέας-μεταφράστρια-βιβλιοκριτικός

B) ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ 

( Από http://www.greekbooks.gr/ ) 

Ένα γλυκό ταξίδι της ψυχής στον σκληρό και αλύπητο χρόνο..όπως πάντα με τον Παναγιώτη την ευαισθησία του το λυρισμό του ταξιδεύουμε ξεφεύγουμε!!μην σταματάς προχώρησε όπως μόνο εσύ ξέρεις ψάχνοντας μέσα σου!απλά υπέροχος!!!

Ελένη Κατσαφάδου - 20/01/2016

Πάνος Μυρμιγγίδης "Το γιοματάρι της φράουλας". Τι να πει κανείς γιαυτό το υπέροχο βιβλίο.!!!!!Το διάβασα με μια ανάσα!!Από τις πρώτες σελίδες ανασύρθηκαν από μέσα μου κρυμμένοι νεανικοί στοχασμοί, συναισθήματα και σκέψεις της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας. Λυρικό, ποιητικό και λογοτεχνικό κείμενο που δεν σε αφήνει στιγμή να ξεχαστείς. 'Ενα ποίημα αφιερωμένο στη νεότητα, στη ζωή και στον έρωτα!!!!Συγχαρητήρια Πάνο μου για την ευκαιρία που μου έδωσες να ταξιδέψω!!! Το συστήνω ανεπιφύλακτα γιατί σίγουρα στο βιβλίο του Πάνου Μυρμιγγίδη ο κάθε αναγνώστης θα βρει τα δικά του στοιχεία, τη δική του μυρωδιά φράουλας να τον πλημμυρίζει!!!!!

Kiki Fameli  - 11/01/2016

Διάβασα και το "γιοματάρι της φράουλας" και βλέπω με πολύ συμπάθεια τον Πάνο να πορεύεται το ανηφορικό μονοπάτι που διάλεξε, πότε πατώντας στέρεα στο χώμα και πότε λικνιζόμενος στις παρυφές του σουρεαλισμού. Τον βλέπω χρόνια τώρα με μαεστρία να "διευθετεί" με το λόγο εικόνες και σκέψεις, που, από χάρισμα, αυθόρμητα αναβλύζουν από μέσα του. Και περιμένω κι άλλα....

Τάκης Κατσαφάδος - 08/01/2016

Συγχαρητήρια στο συγγραφέα!Πολύ ενδιαφέρον και καλογραμμένο βιβλίο γεμάτο ευαισθησίες!

Χριστίνα Μάλα -  30/12/2015

2

3

4

5

6

7

8

9

10

Ένα λογοτεχνικό έργο δεν χρειάζεται να έχει πολλές σελίδες για να πετύχει το στόχο του ο δημιουργός του. Έτσι λοιπόν ο νεαρός ποιητής και συγγραφέας Πάνος Μυρμιγγίδης μέσα στο 56 σελίδων νέο του βιβλίο με τίτλο «Το γιοματάρι της φράουλας», πραγματεύεται με μαεστρία τα συναισθήματα που του άφησαν οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες των νεανικών του χρόνων, προσπαθώντας με τον τρόπο του να κάνει τη δική του αναδρομή, συμπαρασύροντας μαζί του στο νοσταλγικό αυτό ταξίδι των αναμνήσεων, τον κάθε αναγνώστη.

Χ.Π. - 30/12/2015

Γ) ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ 

"Το βιβλίο ήδη αρμενίζει στις καρδιές αυτών που το διαβασαν"

Χαράλαμπος Πάσχος

Ήταν ιδαίτερη τιμή για μένα η πρόσκληση στην υπέροχη και ξεχωριστή αυτή βραδια.... Απο την πρώτη στιγμή που έπεσε στα χέρια μου το εξαιρετικό αυτό πόνημα του Πάνου, με μαγνήτισε και με ανάγκασε κυριολεκτικά να το διαβάσω με μιά ανάσα... Δεχόμενος λοιπόν την πρόσκληση να παραστώ στην παρουσίαση, ήταν πολύ περισσότερο απο μια υποχρέωση εναντι δυό καλών μου φίλων (των γονέων του). Ηταν η λαχτάρα να γνωρίσω απο κοντά αυτον τον εξαιρετικο λογοτέχνη, αυτόν τον άνωθεν προικισμένο νέο άνθρωπο που αποκαλύπτοντας την ψυχή του με καθήλωσε.... Ακούγοντας δε καταξιωμένους ανθρώπους των Ελληνικών γραμμάτων να μιλούν γι αυτόν με τόσο σεβασμό, αισθάνθηκα ιδιαίτερη χαρά για το παιδι των συναδέλφων και φίλων μου, του Θεολόγου και της συμπατριώτισας μου Λίτσας. Εύχομαι να έρθει η στιγμή μετά από κάποια χρόνια να καμαρώσω κι εγω ετσι το δικό μου παιδι. Θεωρώ περιττό να ευχηθώ"καλή επιτυχία" στον Πάνο. Άνθρωποι πιο ειδικοι απο εμένα απεφάνθησαν και τη θεωρούν δεδομένη, Εύχομαι μόνο υγεία στον ίδιο, αλλά και στη οικογένειά του για να τον καμαρώνει.

Kyriakos Karkalis

Συγχαρητήρια! Υπέροχη παρουσίαση. Ανεπανάληπτες πνευματικές προσωπικότητες μας ταξίδεψαν στο δυναμογόνο δημιουργικό στοχασμό του ταλαντούχου συγγραφέα Π. Μυρμιγγίδη.

Μιχαλεα Σταυρούλα (Λυκειάρχης)

Συγχαρητηρια !Διαβασα το υπεροχο βιβλιο σου << Το γιοματαρι της φραουλας >> αγαπημενε μου Πανο !! Ο ποιητικος σου λογος πλουτιζε με ωραια χρωματα το λογοτεχνημα σου, με συγκινηση με ερωτισμο με εικονες νεανικης λαχταρας με συναισθηματα με σκεψεις, που διαβαζοντας το σε τοποθετω στους κλασσικους συγγραφεις νουβελας!!!!

Anna Patroni Makri