Σε βλέπω απαλά να φτερουγίζεις, να φτάνεις.Πατάς ήδη με το πόδι δυνατά στη γη.Χαρούμενη,αέρινη, ανάλαφρη .Το αγέρι φιλά τον πορφυρό χιτώνα που αγκαλιάζει τη λυγερή κορμοστασιά σου.Το στήθος γυμνό στα μάτια του ήλιου.Δε σε νοιάζει.Bιάζεσαι.Το μήνυμα των θεών να μεταφέρεις στους ανθρώπους που μέσα στα καυτά χνώτα του πολέμου δε λύγισαν.Το στεφάνι της φοινικιάς να τους χαρίσεις.Άξιοι είναι.Κι έπειτα με το άλλο χέρι να τους στεφανώσεις με το κλαδί αγριελιάς.Στο παρελθόν, στο παρόν.Πάντα στη δίνη των πολέμων η γη.Αέναη η μάχη των ανθρώπων για τη λευτεριά τους.Μην αποστρέφεις το όμορφο κεφάλι με τους εξαίσιους βοστρύχους.Εδώ μείνε.Σε έχουν ανάγκη εκείνοι που μάχονται για τα όσια κι ιερά τους.Κι είναι λίγοι. Πολύ λίγοι.Η ψυχή τους πολεμά, η καρδιά τους πάλλεται να δοθεί ένα τέλος. Στην ειρήνη τα μάτια τους μνέουν.Μόνο εσύ δύνασαι. Σε σένα προσδοκούν όμορφη του Παιωνίου κόρη.Νίκη! στο καλό καγαθό, στο δίκαιο, στο αληθινό.Εδώ στη γη που σφυροκοπιέται ανελέητα , υποχθόνια ,υστερόβουλα.Κι εδώ σε τούτη τη γωνιά που η χώρα σου είναι. Η δική σου χώρα, η δική σου πατρίδα.Η Πατρίδα της νίκης του Ανθρώπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου