Ένα Ποίημα ….
που μου διηγήθηκαν τα μάτια σου
Στου κόσμου τις ανόθευτες σιωπές
σ’ αναγνώρισα μες το πλήθος
Ψυχή Διάφανη,
Ψυχή Αδάμαστη,
Πνεύμα Σπινθηροβόλο,
κυμάτιζε η θωριά σου
σε μια πορεία άχρονη
χωρίς συντεταγμένες.
Χαμόγελο Αβρότητας,
σαν ροδοδάχτυλη αυγή
σκορπούσες ευλαβικά
στων ανθρώπων το γοερό άσμα
Δώρο Ουράνιο
χαρισμένο απ’ τις μοίρες .
Στα μάτια σου αντίκρυσα
την Γενναιότητα
χωρίς δειλία, δίχως ημίμετρα.
Προχώρησες ανέγγιχτη
καταρρίπτοντας ένα προς ένα
όλα τα στεγανά
σε ένα θαρραλέο άγημα
Προσφοράς και Αγάπης
για τον ΣυνΆνθρωπο
Κόρη μου Λυγερή
σε ένιωσα στα κατάβαθα
άκουσα τους λυγμούς σου
στα κύματα του μόχθου
που σε ταλάνιζαν τόσα χρόνια.
Ταξίδεψα στα όνειρα σου
και ευχήθηκα σαν την νεραΐδα σου
να έχεις πάντα
ούριο άνεμο στο πέλαγος της ΖΩΗΣ.
Σε ευχαριστώ πολύ Γεωργία μου για την αγάπη και την φιλοξενία σου!
ΑπάντησηΔιαγραφή