ΙΩΑΝΝΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ " ΔΑΚΡΥ ΤΗΣ ΓΗΣ "

Χώμα ταπεινό, δάκρυ της γης.
Ρίζα πανάρχαιη, δέρμα ζεστό.
Θρυμματίζεσαι αθάνατο στην παλάμη μας.
Τα μικρά μας σύνορα στους κόρφους σου.
Γη της ψυχής μας!
Ο ήλιος μυρώνει την ανάσα σου,
οι άνεμοι θυμιατίζουν τις σκιές σου.
Έρημος του Θεού!
Κυλάς με τα ποτάμια, ανασαίνεις στις νύχτες.
Μοσχοβολούν τα στάχυα σου,
τα δέντρα σου λυγερά αρπάζουν το βοριά.
Προσκέφαλο τ’ ουρανού, ψιθύρισμα του ονείρου!
Ο ορίζοντας στη σάρκα σου, οι ψυχές στα σπλάχνα σου.
Μνήμη των χρόνων μας.
Ο αγέρας σου ανήσυχος.
Ρίζα των ωκεανών, ποτήρι του ήλιου!
Λυχνάρι στοργικό, ταμείο των ψυχών!
Πατρίδα, τα άσματά σου νικητήρια.
(απ’ το ΣΩΜΑ ΦΥΛΑΧΤΟ)