ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ ΚΩΣΤΑΣ " Ξαστεριά "

.............
Απ’ το παράθυρο της καρδιάς, μπαίνει ο χιονιάς .
Τα όνειρα παγώνουν και κουρνιάζουνε,
σαν χρώμα ξεθωριασμένο απ’ τη βαρυχειμωνιά.

Κρατάω στις παλάμες κρίνα,
φυτεύω στην καρδιά μου γιασεμιά,
ασπρίζω τους τοίχους με ασβέστη.
Ελπίζω.

Παρέκει, ένα βήμα από τα μάτια μου,
σπρώχνουν απεγνωσμένα στα πλακόστρωτα
τα λασπόνερα, που πλημμύρισαν ως πάνω.
Χάθηκαν οι σκεπές.

Τα μάτια ορθάνοιχτα μ’ ένα πικρό παράπονο,
για τον βαρκάρη που πέρασε και δεν τους είδε.
Η καρδιά παγωμένη, ανήμπορη να φωνάξει στα
περιστέρια.

Τα χέρια μαραμένα ,δε φτάνουν να στείλουν σπόρους ,
σ’ αυτούς που σωπαίνουν ούτε και στα παιδιά ,
που ξεχνιούνται με δυο παραμύθια
και το άδειο στομάχι ,
ρουφάει το λυγμό των ματιών τους.

Μα θ’ ανατείλει ο ήλιος.
Μετά από τα σύννεφα , έρχεται ξαστεριά .

Απόσπασμα από το ποίημα "Ξαστεριά "
" Σκέψεις Θραύσματα "
Κώστας Βασιλάκος / Άνεμος Εκδοτική
12/01/2015