Προσπαθώ να προσδιορίσω
τα ίχνη που αφήνουν
τα τσιγάρα.
Λεπτές τρυπούλες
με καπνισμένο στεφάνι
και μέσα ένα αδιόρατο κόκκινο.
Ναι. Μέσα εκεί. Στο πιο μέσα
που συνήθως δε πιάνει το βλέμμα
εγώ διακρίνω ένα μπαλόνι.
Περίεργο, ε;
Όλοι μου λένε για την κακή μου
όραση.
Κι όμως, πρώτη φορά που βλέπω
κάτι που οι άλλοι αδυνατούν.
Ένα φουσκωτό μπαλόνι
σαν όνειρο παιδιού που το ξέχασαν.
Γυαλίζει.
Στρέφεται προς τα μέσα.
Ακολουθεί ταξίδι με μεθυσμένο
άνεμο.
Πότε πηγαίνει προς τα πίσω
πότε το μετανοιώνει
πότε φοβισμένο ακινητοποιεί
το βλέμμα μου.
Όλοι μου λένε
για αυτά που θέλω να μιλάω.
Την μια τα λένε ψέμματα.
Την άλλη υπερβολές.
Και κοίτα τώρα που σου γράφω
για ένα ταξίδι
που κανείς ποτέ δε θα μπορέσει
να μιλήσει.
Μη βιαστείς να με χαρακτηρίσεις
ανόητο.
Μη βιαστείς να με κατηγορίσεις.
Πιάσε την άκρη που σου δείχνω.
Αυτή. Την καπνισμένη.
Έλα. Θα σε περιμένω
στην άλλη στροφή.
Δεν είναι και τόσο σκοτεινά.
Απλά. Χρειάζεται μια κάποια
εξοικείωση.
Φαντάσου να μπαίνεις σε λαβύρινθο
μα δε θα χρειαστείς οδοδείκτη.
Όλα εδώ ακολουθούν το κόκκινο
σημάδι.
Αυτό το κόκκινο είναι φεγγάρι.
Είναι ο αφηγητής των στιγμών.
Είναι μια ξέχωρη πορεία
στην πορεία σου.
Κοίτα να το συμβουλευτείς σωστά·
γιατί εκείνο σου μιλάει,
αλλά με λόγια παράξενων ρυθμών.
Λοιπόν. Σε λίγο φτάνουμε.
Το μπαλόνι; Ξέχνα το.
Ήταν άλλη μια μεταφορά
ανάμεσα στις τόσες.
Κουμπί για να δέσει τα τόσα
παραμύθια.
Σα κι αυτό. Σα κι εκείνο.
Σαν την ίδια τη ζωή μας.
Γιατί όλα αυτά. Τα σύνθετα
και τα απλά.
Όλα όσα πιάνουμε, μυρίζουμε
κι’ αγαπάμε
δεν είναι τίποτε άλλο
παρά
καλογραμμένα
πολύχρωμα
παραμύθια.
Έλα. Θα πάρουμε την άλλη
στροφή.
Πρόσεχε μη μπλεχτείς.
Ο Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος γεννήθηκε το 1989 στο Καρπενήσι. Ασχολείται με τη δημοσιογραφία και την κριτική λογοτεχνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου