ΧΑΤΖΗΙΓΝΑΤΙΑΔΟΥ ΝΟΠΗ «Ρωγμές στο ανέφικτο»

"Δυσνόητες

ρωγμές στο ανέφικτο 

όμοιες μ’ εκείνες

που σου χάραξαν στο μέτωπο 

λίγο πριν την εκούσια θυσία

όμοιες με τα λαβωμένα,

απ’ τα χέρια ενός παιδιού,

φτερά μιας πεταλούδας…"

Από τις εκδόσεις «Βεργίνα» κυκλοφορεί η τρίτη ποιητική συλλογή «Ρωγμές στο ανέφικτο» της Δραμινής ποιήτριας ΝόπηςΧατζηιγνατιάδου.Τη σελιδοποίηση και το εξώφυλλο του βιβλίου επιμελήθηκε ο Βαγγέλης Ελευθεριάδης.Η συλλογή περιέχει 64 πολιτικά, ερωτικά, κοινωνικά ποιήματα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ 

Η ΝόπηΧατζηιγνατιάδου γεννήθηκε στην Πτελέα Δράμας.

Είναι απόφοιτη Θεολογίας του ΑΠΘ, φοιτήτρια του τμήματος Οινολογίας και Τεχνολογίας Ποτών Δράμας ΤΕΙ ΑΜΘ και ελεύθερη επαγγελματίας, διατηρώντας δεκαέξι χρόνια κομμωτήριο στην πόλη της Δράμας.

Οι ποιητικές συλλογές της  «Αναζητώντας το Άλφα» και «Ιέρεια ουρανού και θάλασσας», που κυκλοφόρησαν το 2009 και το 2011 αντίστοιχα, βραβεύτηκαν από το λογοτεχνικό περιοδικό «Κελαινώ».

Έχει συμμετάσχει σε ημερολόγια και ανθολόγια ποίησης.

Έλαβε δεκάδες βραβεία και επαίνους σε πανελλήνιους και διεθνείς διαγωνισμούς ποίησης.

Ποιήματά της δημοσιεύονται σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες, έντυπα και διαδικτυακά, στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Ασχολήθηκε με ραδιοφωνικές εκπομπές τέχνης και λόγου.

Η μελοποίηση του ποιήματος «Γυναίκα» ήταν η αφετηρία της συνεργασίας της με τον συνθέτη Χρυσόστομο Καραντωνίου.

e-mail: xatzpar@gmail.com

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ 

Θέωση

Νωπή σταγόνα αίμα είμαι Γεννήθηκα από μήτρα σχισμής ανθρώπου

Στάζω δίχως σκοπό σ’ έναν χάρτη αφιλόξενο όλο το κόκκινό μου Με το αδηφάγο το κενό, κόκκινη γυμνή, παλεύω Μετέωρη ξανά ονειρεύομαι πάνω από χώμα λασπωμένο

Κόκκινος κι ο ήλιος μου απόψε πνίγει όλο το φως του σε ταραγμένη θάλασσα, που οι σκέψεις τη σκουραίνουν

Αυτή τη θεία ώρα θέλω να ενωθώ μαζί σου να μην προλάβω να κυλήσω, οι τρεις υποστάσεις σου να μ’ αφανίσουν

Θεέ μου, απόψε φοβάμαι τους ανθρώπους!

(Έπαινος από το περιοδικό «Νουμάς» στον Διαγωνισμό Ποίησης για το έτος Οδυσσέα Ελύτη 2011)

Ανάταση

Δυσνόητες ρωγμές στο ανέφικτο όμοιες μ’ εκείνες που σου χάραξαν στο μέτωπο λίγο πριν την εκούσια θυσία

όμοιες με τα λαβωμένα, απ’ τα χέρια ενός παιδιού, φτερά μιας πεταλούδας

Ρωγμές ακαθόριστες, που ασελγούν στης γαλήνης τα σώματα, που ραπίζουν σπερματικές διαθλάσεις στην ανοργασμική πλέον ακοή σου

Ρωγμές στις αισθήσεις που φύλαξες για τον έρωτα μιας καταδότριας νύχτας

Κ’ η ψυχή σου ως κ’ η μικρή ψυχή σου δε χωράει σε ορίζοντες, μα υπομένει γενναία το τραχύ των ρωγμών

Κι εκείνο της πεταλούδας το πέταγμα ματαιώθηκε πάλι

(Έπαινος στον Β' Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό «Καισάριος Δαπόντες», Σκόπελος 2013)

Μνήμες

Δε θυμάσαι πια

εκείνες τις γυναίκες που αδιαμαρτύρητα τον ζυγό τους υπέμεναν εκείνες τις ξεθωριασμένες μορφές απ’ την κλεψύδρα του χρόνου

Δε θυμάσαι πια

τα πλεγμένα με στάχυα δετά μαλλιά τους τα χαραγμένα χέρια απ’ τον αμίλητο πόνο

Δε θυμάσαι πια

τα χαμογελαστά ηλιοκαμένα πρόσωπα

ούτε την αιτία, τον σκοπό της ύπαρξης δε θυμάσαι

Θυμάσαι καλά της μηδαμινότητάς σου τον αργαλειό, που τρυπά ανέγγιχτα το δέρμα σου και το εύθραυστο περπάτημά σου στους άσκοπους δρόμους

Καθαρμός

Αν μου επιτρέπονταν θα έγραφα υβριστικά συνθήματα σε τοίχους Αν μου επιτρέπονταν σε πλατείες θα συλλάβιζα ηχηρά: «Αλήτες, πονάω»

Αν μου επιτρέπονταν θα έσπαγα με τα δόντια τον ατσαλένιο κύκλο μου

Εάν είχα τη δύναμη θα δραπέτευα σ’ έναν άλλο θάνατο, νεκρή να μην πονάω Κουράστηκα να υποδύομαι προσχεδιασμένους ρόλους, που οι ανελέητοι καθόρισαν Κουράστηκα να ‘μαι πολίτης αγαθός σε πόρνη χώρα

Θυσία

Θέλω να μου μάθεις πώς κάνει έρωτα τ’ αγριεμένο πέλαγος, πώς οι θεοί θεούς γεννούν, τι ψιθυρίζει ο άνεμος στα χώματα και πώς αγκαλιάζονται τα πουλιά όταν φοβούνται

Θέλω να μου μάθεις την αλφαβήτα του κορμιού σου Να συλλαβίσω τη ζωή από το άλφα θέλω κ’ η ηχώ μου τα δάχτυλά σου να καλέσουν σ’ ερωτικό χορό

Κι εγώ να σου δοθώ θυσία αγέννητη θεά, γυμνή να περπατήσω στ’ αθάνατο κορμί σου (γιατί θεός μου είσαι)

κι όταν με την πνοή σου θα με τελειώσεις μικρή θεά θα γεννηθώ από τη μήτρα της ψυχής σου εκεί στου έρωτά μας το έσχατο ωμέγα

(Βραβείο στον Γ΄ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό «Καισάριος Δαπόντες», Σκόπελος 2014)

Γυναίκα

Γυναίκα, το αίμα της μήτρας που σε γέννησε ενυδάτωσε τις χωμάτινες σχισμές του κόσμου

Γυναίκα, το γυάλινο παιχνίδι σου μάτωσε τις νύχτες των ονείρων σου

Γυναίκα, η γλώσσα του έρωτα επάνω στο κορμί σου τραυμάτισε τα φιλήδονα σημεία σου

Γυναίκα, ο άντρας που σ’ αγάπησε δε σ’ αγάπησε ποτέ σε αφιλόξενες αγορές πουλάει το αίσθημά σου

Γυναίκα, θρηνείς τα παιδιά που γέννησες στον σχιζοφρενή ανάπηρο κόσμο

Γυναίκα, το θλιμμένο σου χαμόγελο ένα ακόμα διφορούμενο δρώμενο

Γυναίκα, ο θάνατος δεν είναι η λύτρωσή σου

(Βραβείο στον Α΄ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό «Καισάριος Δαπόντες», Σκόπελος 2012. 

Μεταφράστηκε από τη Βούλη Ζώγου στα γερμανικά για το περιοδικό «Δραχμή» - Drachme - στο Μόναχο Γερμανίας για Έλληνες και Φιλέλληνες. 

Μελοποιήθηκε από τον συνθέτη Χρυσόστομο Καραντωνίου)

Κενό

Έχει ομοιότητα με το ασχημάτιστο κενό σου, με το κενό που σκιαγράφησες με στίχους ως την ανατολή μιας νύχτας (τότε που μαγεμένη ακολούθησα της τέχνης σου τους ήχους)

έχει ομοιότητα με το κενό η απουσία σου

Μα, αν το κενό είχε διαστάσεις, τουλάχιστον, τον χώρο σου θα προσδιόριζες