ΠΕΡΔΙΚΗ ΣΟΦΙΑ " ΝΗΜΑ ΓΕΡΟ "

Μη στρέψεις ποτέ το βλέμμα. 
Σ' αυτήν τη μοναχική πορεία 
προχωράμε ο ένας πίσω πάντα από τον άλλον
κι είναι οι ώρες κρίσιμες, το τούνελ σκοτεινό, 
χοάνη η προβοσκίδα της πέτρας 
που μας ρουφάει και μας ξετινάζει.

Όταν ξεκίνησε η κάθοδος 
και είχες όλα τα όπλα στη φαρέτρα σου κρυμμένα
και την πειθώ και τη γοητεία 
και την αρχαία καλλονή στο πορτοφόλι για φυλαχτό 
της παρουσίας μου δεν ήταν ακόμα αισθητή η απουσία. 
Τώρα που με κέρδισες 
αλλά ούτε μια φορά μέσα στα μάτια δεν θα με δεις 
τι κι αν δώρα φέρνεις
σαν την άμμο χάνονται από τα δάχτυλα, 
κόσκινα που τα όνειρα αναδεύουν
κι έτσι άδωρα πασπαλίζουν 
τη χλόη της κώμης του Δίου που πατούμε.

Μια γλιστρώντας μια πέφτοντας,
πομπή κουρελιασμένης σάρκας 
άλλοτε μ’ ορμή κι άλλοτε με φωλιές παραίτησης, 
οι ήχοι γύρω να μας ζαλίζουν μαγεμένοι αυλοί,
σε τούτη την αέναη υγρή διαδρομή 
κι ένας μίτος που μπλέκεται στα πόδια μας, 
υφάδι από νήμα γερό, δίχτυ πλέκει αδιάτρητο.

Σοφία Περδίκη