Αν δεν έχεις συνειδητά ταυτίσει ποιητή
την πνευματική και ψυχική σου ανάδυση στο Φως
μέσα απ την Αγάπη, την εγκατάλειψη του Εγώ
και την ενατένιση της Μόνης Αλήθειας,
αν δεν έχεις έρθει σε ανειρήνευτη και κάθετη ρήξη
με κάθε μορφής ανελευθερία και καταπίεση,
αν δεν έχεις νιώσει πως είσαι πλασμένος
από τα μικρά κι ασήμαντα πράγματα του κόσμου
και υπηρέτης πιστός της θείας Δημιουργίας
μέσα από την μέθεξη που ευαγγελίζεται
η μόνιμη αφιέρωση σου στο Μοίρασμα
και στην αλληλέγγυα Προσφορά με πράξεις,
αν δεν έχεις μεθύσει με το άλικο πιοτό
της μύχιας αγωνίας των συνανθρώπων σου,
αν δεν έχεις πνίξει την ύπουλη ματαιοδοξία σου
στις απέραντες θάλασσες της κάθε λέξης σου,
αν δεν ευαγγελίζεσαι την άχραντη αγρύπνια σου
να τραγουδήσετε αντάμα τον πόνο του ανθρώπου,
δεν έχεις ιππεύσει τον Βουκεφάλα στίχο
του βαθιά κρυμμένου κι ατίθασου πόθου σου,
δεν έχεις ακούσει το μελαγχολικό τραγούδι
των χαμένων ερώτων της γοργόνας Νιότης
στις ακυβέρνητες των ονείρων Της θάλασσες,
αν δεν έχεις πονέσει, φοβηθεί, παλέψει πολύ,
αν δεν έχεις αγαπήσει και αγαπηθεί πολύ,
και τέλος, αν δεν έχεις χίλιες φορές πεθάνει
κι αν άλλες τόσες στο Φως, δεν έχεις αναστηθεί,
θέλω να ξέρεις ποιητή,
πως όσο μεγάλο κι αν σε λένε οι άλλοι,
όσο ταλέντο, όνομα και φαντασία κι αν διαθέτεις,
για τη δική μου ανήμερη καρδιά, πάντα μικρός θα είσαι...
την πνευματική και ψυχική σου ανάδυση στο Φως
μέσα απ την Αγάπη, την εγκατάλειψη του Εγώ
και την ενατένιση της Μόνης Αλήθειας,
αν δεν έχεις έρθει σε ανειρήνευτη και κάθετη ρήξη
με κάθε μορφής ανελευθερία και καταπίεση,
αν δεν έχεις νιώσει πως είσαι πλασμένος
από τα μικρά κι ασήμαντα πράγματα του κόσμου
και υπηρέτης πιστός της θείας Δημιουργίας
μέσα από την μέθεξη που ευαγγελίζεται
η μόνιμη αφιέρωση σου στο Μοίρασμα
και στην αλληλέγγυα Προσφορά με πράξεις,
αν δεν έχεις μεθύσει με το άλικο πιοτό
της μύχιας αγωνίας των συνανθρώπων σου,
αν δεν έχεις πνίξει την ύπουλη ματαιοδοξία σου
στις απέραντες θάλασσες της κάθε λέξης σου,
αν δεν ευαγγελίζεσαι την άχραντη αγρύπνια σου
να τραγουδήσετε αντάμα τον πόνο του ανθρώπου,
δεν έχεις ιππεύσει τον Βουκεφάλα στίχο
του βαθιά κρυμμένου κι ατίθασου πόθου σου,
δεν έχεις ακούσει το μελαγχολικό τραγούδι
των χαμένων ερώτων της γοργόνας Νιότης
στις ακυβέρνητες των ονείρων Της θάλασσες,
αν δεν έχεις πονέσει, φοβηθεί, παλέψει πολύ,
αν δεν έχεις αγαπήσει και αγαπηθεί πολύ,
και τέλος, αν δεν έχεις χίλιες φορές πεθάνει
κι αν άλλες τόσες στο Φως, δεν έχεις αναστηθεί,
θέλω να ξέρεις ποιητή,
πως όσο μεγάλο κι αν σε λένε οι άλλοι,
όσο ταλέντο, όνομα και φαντασία κι αν διαθέτεις,
για τη δική μου ανήμερη καρδιά, πάντα μικρός θα είσαι...
Γιατί, καμία φαντασία, κανένα ταλέντο,
καμία εγκεφαλική λειτουργία δεν συγκρίνεται,
με το αέναο, καθημερινό, συναρπαστικό,
ερωτικό ταξίδι της ζωής για την Ζωή.
καμία εγκεφαλική λειτουργία δεν συγκρίνεται,
με το αέναο, καθημερινό, συναρπαστικό,
ερωτικό ταξίδι της ζωής για την Ζωή.
Η Ποίηση όπως κι ο Έρωτας είναι... Επανάσταση!
Γαβρίλης Ιστικόπουλος / Από τη συλλογή ''Συνομιλίες''
17 - 1 - 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου