ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ " ΕΑΥΤΕ ΜΟΥ! ΕΣΥ !!! "

Πίνακας -  Francine Van Hove

Αγαπάτε, λέει, αλλήλους ως εαυτόν! 

Εαυτόν; Με τρόπο, ποιον; Μήπως σαν βετεράνοι του… ΄΄ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ’’ στου Λαβείν την απληστία; Με την λαίμαργη ματιά στραμμένη, όχι στα ευλογημένα δώρα που κατέχουμε τούτη την στιγμή, αλλά σ΄εκείνα που μας λείπουν;

Ξημερώνει η καινούργια μέρα! Ανατέλλει η βδομάδα! Μπαίνει ο καινούργιος χρόνος κι αρχίζει η καημός της προσμονής!

Τι θα μας δωρίσει η καινούργια ανατολή!

Το τι θα προσφέρουμε εμείς στην νέα μας αρχή, το σκέφτηκε κανείς;

Μια ενδοσκόπηση, ας πούμε;

Μια κατάδυση στην περιοχή των σφαλμάτων μας, ίσως;

Μια αυτοκριτική για κείνους που πονέσαμε;

Μια άφεση του μίσους που καταστρέφει την υγεία και σαπίζει την καρδιά;

Ένα ‘’ευχαριστώ’’ σαν δωρεά ψυχής, σε όσους μας χάρισαν τα φτερά του θαυμασμού τους;

Όχι εμείς. Λάτρεις της βολικής μας κριτικής, που την δική μας αποτυχία εμψυχώνει.

Τώρα θα μου πεις…εύκολο είναι να απολυμάνεις την καμινάδα, απ΄το φούμο της μιζέριας, της απόρριψης και της μειονεξίας που παραλύει το μυαλό και την ψυχή;

Πώς να παραδεχτείς την μεταμέλεια και να γίνει η ζωή σου οδυνηρή;

Έτσι, το άδικο το έχουν πάντα οι άλλοι, για να μην τιμωρηθούμε απ΄των λαθών μας την κατακραυγή. Και τότε, αρχίζει ο σπαραγμός γιατί…

Παραλύει η ψυχή όταν δεν την αφουγκράζεσαι και κυρίως, όταν την αμφισβητείς.

Κοίτα. Ξημέρωσε η μέρα! Δόξασες ποτέ τον ήλιο που φώτισε τα μάτια σου;

‘Επεσε σκοτάδι. Έδειξες στην τύχη σου ευγνωμοσύνη, που ανώδυνα κι αναίμακτα, κάλυψε κι αυτήν την διαδρομή;

Επιβράβευσες τον εαυτό σου, για την αξιοσύνη του να σε στηρίζει μια ολόκληρη ζωή;

Ολημερίς, βαρύγδουπα όλοι μας διαλαλούμε την αγάπη! Όμως, πόσο έμπρακτα τη δείξαμε, σε όλους εμάς που την έχουμε ανάγκη;

Έλα λοιπόν. Στάσου τώρα, ενώπιος ενωπίω, Εσύ με Εσένα!

‘’Το σώμα σου φωνάζει, αυτό που σωπαίνει η ψυχή’’

Υποκλίσου στην μεγαλοφυία της καρδιάς σου που ολοένα σου χαρίζει εισπνοή και εκπνοή κι ορκίσου:

Eαυτέ μου και με τα λάθη σου ακόμα, εσένα θα σέβομαι, εσένα θα πονάω!

Απ΄τα αποθέματα της ΑΥΤΑΓΑΠΗΣ, θ΄αγαπώ και θ΄αγαπιέμαι, στην τρυφερή μαγεία του Δούναι και Λαβείν!

Και τότε, μόνος σου θα δεις. Η απεχθής αυτοταπείνωση, θα γραφτεί στο ακροθαλάσσι, προσμένοντας τους ωκεανούς της εξιλέωσης ν΄αφανιστεί! Ύστερα…

Σβήσε την αυτολύπηση απ΄το βλέμμα σου.

Στην ασεβή σου έπαρση, βάλε κλειδαριά.

Και με της ευγνωμοσύνης το κλειδί,

ξεκλείδωσε την ευτυχία σου

και κτίσε την δική σου αυτΑΞΙΑ, μέσα!!!

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ - ΕΑΥΤΕ ΜΟΥ! ΕΣΥ !!! Της ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ