Σ' αυτούς, που με τυφλό φανατισμό,
δολοφονούν την ανθρώπινη υπόσταση,
τη στιγμή που η ζωή, διψάει για μια αγκαλιά.
δολοφονούν την ανθρώπινη υπόσταση,
τη στιγμή που η ζωή, διψάει για μια αγκαλιά.
Από τότε
Καραδοκούν προσμονές
αλληλοεξόντωσης, είπες.
Κι η μέρα, σκέφτηκε...
Τι έχουν να χωρίσουν
δύο ρόδα,
όταν τα θρέφει
ο ίδιος ήλιος;
Όμως, δεν το είπε...
Από τότε
έβγαλε ρίζες στον κήπο μας
η διχόνοια,
από τότε
το άδικο... έχει πάντα δίκιο.
Γαβρίλης Ιστικόπουλος / Από τη συλλογή ''Αναζητήσεις''.
15 - 1 - 2015.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου